Domain > art-act-galeria.webnode.gr

More information on this domain is in AlienVault OTX

DNS Resolutions

Date	IP Address
2017-07-16	193.85.184.124 (ClassC)
2024-12-29	3.79.173.192 (ClassC)

HTTP/1.1 301 Moved PermanentlyServer: openrestyDate: Sun, 29 Dec 2024 07:00:29 GMTContent-Type: text/html; charsetUTF-8Transfer-Encoding: chunkedConnection: keep-aliveKeep-Alive: timeout10Set-Cookie: PHPSESSIDvjvie5koo38iordt1og3t81c96; path/; domainart-act-galeria.webnode.gr; HttpOnlyExpires: Thu, 19 Nov 1981 08:52:00 GMTCache-Control: no-store, no-cache, must-revalidatePragma: no-cacheX-FRAME-OPTIONS: DENYLocation: https://art-act-galeria.webnode.gr/

!doctype html>!--if lt IE 7> html classlt-ie10 lt-ie9 lt-ie8 lt-ie7 langel> !endif-->!--if IE 7>    html classlt-ie10 lt-ie9 lt-ie8 langel> !endif-->!--if IE 8>    html classlt-ie10 lt-ie9 langel> !endif-->!--if IE 9>    html classlt-ie10 langel> !endif-->!--if gt IE 9>!-->html langel>!--!endif-->head>    base hrefhttps://art-act-galeria.webnode.gr/>  meta charsetutf-8>  meta namedescription content>  meta namekeywords content>  meta namegenerator contentWebnode>  meta nameapple-mobile-web-app-capable contentyes>  meta nameapple-mobile-web-app-status-bar-style contentblack>  meta nameformat-detection contenttelephoneno>    link relicon typeimage/svg+xml href/favicon.svg sizesany>  link relicon typeimage/svg+xml href/favicon16.svg sizes16x16>  link relicon href/favicon.ico>link relcanonical hrefhttps://art-act-galeria.webnode.gr/>script typetext/javascript>(function(i,s,o,g,r,a,m){iGoogleAnalyticsObjectr;irir||function(){			(ir.qir.q||).push(arguments)},ir.l1*new Date();as.createElement(o),			ms.getElementsByTagName(o)0;a.async1;a.srcg;m.parentNode.insertBefore(a,m)			})(window,document,script,//www.google-analytics.com/analytics.js,ga);ga(create, UA-797705-6, auto,{name:wnd_header});ga(wnd_header.set, dimension1, W1);ga(wnd_header.set, anonymizeIp, true);ga(wnd_header.send, pageview);var pageTrackerAllTrackEventfunction(category,action,opt_label,opt_value){ga(send, event, category, action, opt_label, opt_value)};/script>  link relalternate typeapplication/rss+xml hrefhttps://art-act-galeria.webnode.gr/rss/all.xml title>!--if lte IE 9>style typetext/css>.cke_skin_webnode iframe {vertical-align: baseline !important;}/style>!endif-->    meta http-equivX-UA-Compatible contentIEedge>    title>Art-act Galeria/title>    meta nameviewport contentwidth1100>    link relstylesheet hrefhttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/_system/skins/v6/50001106/css/style.css>				script typetext/javascript>				/* !CDATA */										if (typeof(RS_CFG)  undefined) RS_CFG  new Array();					RS_CFGstaticServers  new Array(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/);					RS_CFGskinServers  new Array(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/);					RS_CFGfilesPath  https://art-act-galeria.webnode.gr/_files/;					RS_CFGfilesAWSS3Path  https://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/;					RS_CFGlbClose  Κλείσιμο;					RS_CFGskin  default;					if (!RS_CFGlabels) RS_CFGlabels  new Array();					RS_CFGsystemName  Webnode;											RS_CFGresponsiveLayout  0;					RS_CFGmobileDevice  0;					RS_CFGlabelscopyPasteSource  Διαβάστε  περισσότερα:;									/* > */				/script>style typetext/css>/* !CDATA */#c5gc0e15hlb {position: absolute;font-size: 13px !important;font-family: Arial, helvetica, sans-serif !important;white-space: nowrap;z-index: 2147483647;-webkit-user-select: none;-khtml-user-select: none;-moz-user-select: none;-o-user-select: none;user-select: none;}#ej2d0c1jv3b1 {position: relative;top: -14px;}* html #ej2d0c1jv3b1 { top: -11px; }#ej2d0c1jv3b1 a { text-decoration: none !important; }#ej2d0c1jv3b1 a:hover { text-decoration: underline !important; }#j8c7b6b1 {z-index: 2147483647;display: inline-block !important;font-size: 16px;padding: 7px 59px 9px 59px;background: transparent url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonWebnodeHover.png?ph1bbbee33f5) top left no-repeat;height: 18px;cursor: pointer;}* html #j8c7b6b1 { height: 36px; }#j8c7b6b1:hover { background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonWebnode.png?ph1bbbee33f5) top left no-repeat; }#ggh6nfl9b51hb { display: none; }#cbcc5lix8 {z-index: 3000;text-align: left !important;position: absolute;height: 88px;font-size: 13px !important;color: #ffffff !important;font-family: Arial, helvetica, sans-serif !important;overflow: hidden;cursor: pointer;}#cbcc5lix8 a {color: #ffffff !important;}#d1f1cf3038g {color: #36322D !important;text-decoration: none !important;font-weight: bold !important;float: right;height: 31px;position: absolute;top: 19px;right: 15px;cursor: pointer;}#im0h4jgoo9q { float: right; padding-right: 27px; display: block; line-height: 31px; height: 31px; background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButton.png?ph1bbbee33f5) top right no-repeat; white-space: nowrap; }#d42sq2rq7h9 { position: relative; left: 1px; float: left; display: block; width: 15px; height: 31px; background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButton.png?ph1bbbee33f5) top left no-repeat; }#d1f1cf3038g:hover { color: #36322D !important; text-decoration: none !important; }#d1f1cf3038g:hover #im0h4jgoo9q { background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHover.png?ph1bbbee33f5) top right no-repeat; }#d1f1cf3038g:hover #d42sq2rq7h9 { background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHover.png?ph1bbbee33f5) top left no-repeat; }#fb2ee1a6g8 {padding-right: 11px;padding-right: 11px;float: right;height: 60px;padding-top: 18px;background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubble.png?ph1bbbee33f5) top right no-repeat;}#a0568fm2875e5b {float: left;width: 18px;height: 78px;background: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubble.png?ph1bbbee33f5) top left no-repeat;}* html #j8c7b6b1 { filter: progid:DXImageTransform.Microsoft.AlphaImageLoader(srchttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonWebnode.png?ph1bbbee33f5); background: transparent; }* html #j8c7b6b1:hover { filter: progid:DXImageTransform.Microsoft.AlphaImageLoader(srchttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonWebnodeHover.png?ph1bbbee33f5); background: transparent; }* html #fb2ee1a6g8 { height: 78px; background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubbleIE6.png?ph1bbbee33f5);  }* html #a0568fm2875e5b { background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubbleIE6.png?ph1bbbee33f5);  }* html #im0h4jgoo9q { background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonIE6.png?ph1bbbee33f5); }* html #d42sq2rq7h9 { background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonIE6.png?ph1bbbee33f5); }* html #d1f1cf3038g:hover #rbcGrSigTryButtonRight { background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHoverIE6.png?ph1bbbee33f5);  }* html #d1f1cf3038g:hover #rbcGrSigTryButtonLeft { background-image: url(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHoverIE6.png?ph1bbbee33f5);  }/* > *//style>script typetext/javascript srchttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/_system/client/js/compressed/frontend.package.1-3-108.js?ph1bbbee33f5>/script>style typetext/css>/style>/head>body>!-- div idwrapper -->div idwrapper classDARK GOLD>    !-- div idheader -->    div idheader>        !-- div idheaderContent -->        div idheaderContent classclearfix>            div idlogoZone>                div idlogo>span>span idrbcSystemIdentifierLogo>Art-act Galeria/span>/span>/div>            /div>            !-- div idheaderNav -->            div idheaderNav classclearfix>                div classmenuWrapper>                        		ul classmenu>	li classfirst activeSelected>            a href/home/>               Αρχική Σελίδα          /a>          /li>	li>            a href/a2/>               2          /a>          /li>	li>            a href/a3/>               3          /a>          /li>	li>            a href/a4/>               4          /a>          /li>	li>            a href/a5/>               5          /a>          /li>	li>            a href/a6/>               6          /a>          /li>	li>            a href/a7/>               7          /a>          /li>	li>            a href/a8/>               8          /a>          /li>	li>            a href/a9/>               9          /a>          /li>	li>            a href/a10/>               10          /a>          /li>	li>            a href/a11/>               11          /a>          /li>	li>            a href/a12/>               12          /a>          /li>	li>            a href/a13/>               13          /a>          /li>	li>            a href/a14/>               14          /a>          /li>	li>            a href/a15/>               15          /a>          /li>	li>            a href/a17/>               17          /a>          /li>	li>            a href/a16/>               16          /a>          /li>	li>            a href/a18/>               18          /a>          /li>	li>            a href/a19/>               19          /a>          /li>	li>            a href/a20/>               20          /a>          /li>	li>            a href/a21/>               21          /a>          /li>	li>            a href/a22/>               22          /a>          /li>	li>            a href/a23/>               23          /a>          /li>	li classlast>            a href/a24/>               24          /a>          /li>/ul>         div classclearfix>/div>     					                /div>            /div>	        script typeapplication/javascript>		        var el  document.getElementById(headerNav);		        if (typeof(el) ! undefined) {			        el.style.display  none;		        }	        /script>            !-- div idheaderNav -->        /div>        !-- div idheaderContent -->    /div>    !-- div idheader -->    !-- div idillustration -->    div idillustration classillustrationSubpage>        div idillustrationContent>            div idmoto>span idrbcCompanySlogan classrbcNoStyleSpan>ONLINE NEWSPAPER Art Magazine /span>/div>        /div>        div idillustrationImgWapper>            img srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000034-63ef664e58/50000000.jpg?ph1bbbee33f5 width1920 height350 alt>        /div>    /div>    !-- div idillustration -->    !-- div idbreadcrumbs -->    div idbreadcrumbs>        div idbreadcrumbsContent>            div idpageNavigator classrbcContentBlock styledisplay: none;>/div>        /div>    /div>    !-- div idbreadcrumbs -->    !-- div idmain -->    div idmain rolemain>        !-- div idmainContent -->        div idmainContent classclearfix >            !-- div classcolumn100 -->            div classcolumn100>                        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height552 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000002-9201292fc5/10012624_646929992010759_1230174374_n.jpg width417>/p>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν . ΘΕΟΦΙΛΗΣ/div>div>	ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ/div>div>	 /div>div>	Η κόρη του Γιώργη Λεονάρδου και της Θεοδώρας Σαρλή, Βάσω Κατράκη, γεννημένη στις 5 Ιουλίου 1914 στη στεριά και θάλασσα, στο νησάκι του Αιτωλικού το αποφάσισε../div>div>	 «Πώς έγινε έτσι άξαφνα αυτό, δεν το κατάλαβα. Χίλιες καμπάνες χτυπήσανε μέσα μου, κι έχασα τον κόσμο. Από τότε, δεν είχα τίποτε άλλό στο μυαλό μου νύχτα και μέρα. » Β. Κ.  /div>div>	… Γράφεται το 1936 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με Καθηγητές τούς Παρθένη και Κεφαλληνό. /div>div>	ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΕΦΑΛΛΗΝΟΥ/div>div>	«Ο Κεφαλλήνιος (1894-1957) ήταν πολύ διαβασμένος και σοφός άνθρωπος. Εκεί καταρτίστηκα θεωρητικά, γιατί ως τότε μόνο η εμπειρία με καθοδηγούσε. Είχε όλον αυτόν τον θεωρητικό εξοπλισμό και τερατώδη μόρφωση και ενίσχυε όλη την διδασκαλία του με διάφορα βιβλία που έφερνε στο εργαστήριο.» Β. Κ. /div>div>	ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ/div>div>	Με  πρόταση Κεφαλληνού, ο Σύλλογος καθηγητών της ΑΣΚΤ αποφασίζει τη δημιουργία «διαφημιστικών πινάκων εθνικής σκοπιμότητος», για την εμψύχωση του λαού. Οι σπουδαστές αρνούνται… /div>div>	«Εμείς τότε, ήμασταν αντιμιλιταριστές, ακολουθώντας τη γραμμή του Ριζοσπάστη. Ο Κεφαλληνός τράβαγε τα μαλλιά του για να μας εξηγήσει πως ο τότε πόλεμος ήταν αμυντικός και όχι κατακτητικός κι ότι παίζαμε το παιχνίδι των φασιστών. Εμείς, επειδή ακολουθούσαμε λαθεμένη καθοδήγηση, τραβάγαμε στις αφίσες μια γραμμή την ημέρα. Ύστερα όμως μας μήνυσαν πως κάναμε λάθος γιατί μας καθοδηγούσε ένας δεύτερος Ριζοσπάστης που έβγαζε η Ασφάλεια. Από τη μια μέρα στην άλλη αλλάξαμε τακτική, πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά και σύντομα τελειώσαμε τις αφίσες» Β.Κ.  /div>div>	Τις αφίσες εγκρίνει ο Μεταξάς και «για τους στρατιώτες» της Βάσως(1914-1988), «έδωσες εσύ;» του Α. Τάσσου (1914-1985), «έλα να τα πάρης» του Κώστα Γραμματόπουλου (1916-2003), τυπώνονται δέκα χιλιάδες./div>div>	ΚΑΤΟΧΗ/div>div>	Το 1942 η Κατράκη συγκαταλέγεται στα μέλη του ΕΑΜ Καλλιτεχνών. /div>div>	Χαράζει σε όρθιο ξύλο για προκηρύξεις και αφίσες. Αποφασίζει να επιστρέψει στο Εργαστήριο Χαρακτικής μολονότι πτυχιούχος - αποφοίτησε το 1940. Ο Κεφαλληνός, έχει διαθέσει το Εργαστήριο και κατευθύνει τους μαθητές του στην αντίσταση. Υπήρχε διάχυτη η φήμη ότι το Εργαστήριό του αποτελούσε φωλιά κομμουνιστών. /div>div>	«Τι να πρωτοπώ για την Κατοχή; Μέσα στο εργαστήριο της χαρακτικής τυπώναμε ένσημα του αγώνα, κάρτες με επικαιρότητα και αφίσες ακόμα. Εκεί βρίσκαμε ζεστασιά, υλικά, μοντέλα και πάνω απ’ όλα τη συγκατάθεση του δασκάλου που μας κοίταζε και έλεγε μόνο προσέχετε. Κατά βάθος θα καμάρωνε. Οργανώθηκε μια πλατιά ομάδα καλλιτεχνών που δουλεύανε για όλες τις ανάγκες της αντίστασης. Αυτή η ομάδα είχε μεγάλη δράση στο κέντρο της Αθήνας και οι συνοικίες είχαν τις δικές τους καλλιτεχνικές ομάδες Υπήρξε εποχή που οι τοίχοι της Αθήνας ήταν σαν ταπετσαρίες απ’ τις αφίσες, η κάθε συνοικία είχε και τα δικά της τα συνεργεία» Β.Κ. /div>div>	 /div>div>	ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ… οδηγηθήκαμε λάθος/div>div>	«Καθημαγμένη, ματωμένη, προδομένη στάθηκε η δικιά μου γενιά. Όλα μας πήγανε κόντρα. Και ύστερα από αυτά προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι ανάμεσα σε ερείπια, σε σκελετούς, σε σκοτωμένους και σε ήρωες. Εμείς, η δικιά μας η γενιά, με τα ίδια της τα χέρια, καθώς λέει η Αντιγόνη, κατεβάσαμε στον Άδη και τους σκοτωμένους μας και τους ήρωές μας. θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω. Έφυγα από την πατρίδα μου με την πίκρα και την αίσθηση ότι εκεί πέρα ο άνθρωπος του μόχθου βασανίζονταν από τη χαμοζωή, από το μεροκάματο της πείνας και του τρόμου. Να λοιπόν το πρώτο όνειρο, η μεγάλη αγωνία, οι αρχικοί αγώνες -ενάντια στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση. Από την άλλη η δικτατορία του Μεταξά και του Γεωργίου, το στυγνό κράτος της Τετάρτης Αυγούστου κι αμέσως μετά η δύσκολη και αδίσταχτη γερμανοϊταλική Κατοχή. Αποδώ ξεκινάει το άλλο μέρος του ονείρου, το μεγάλο αίτημα της γενιάς μου -η Αντίσταση και η πάλη για την ελευθερία. Στην πάλη αυτή για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, η γενιά μου δεν έδωσε μονάχα τον καλύτερο εαυτό της, αλλά ό,τι είχε και δεν είχε. Κι όχι μονάχα τη ζωή της κι όχι μονάχα το αίμα της -αλλά και το όνειρο και την ύπαρξή της. Η επανάσταση της όμως εκείνη σκεπάστηκε ξαφνικά από νεκρούς και ερείπια. Και μαζί, από την απογοήτευση ότι οδηγηθήκαμε λάθος. Και στο τέλος μας είπανε και προδότες και μας ρίξανε στη χάψη» Β. Κ./div>div>	 ΜΗΤΡΑ ΧΑΡΑΞΗΣ… ψαμμίτης λίθος/div>div>	«διερευνώντας τους παραδοσιακούς τρόπους χάραξης πάνω στα καθιερωμένα υλικά, όπως στο όρθιο και στο πλάγιο ξύλο, στο χαλκό κλπ., ένιωσα σιγά σιγά να εξαντλούνται οι εκφραστικοί τρόποι που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου. Στην περιπλάνηση των αναζητήσεών μου για το υλικό που θα εκπλήρωνε τις εκφραστικές μου ανάγκες, στάθηκα στον ψαμμίτη λίθο, που με την αδρή του επιφάνεια και την αδιερεύνητη περιοχή του, μου άνοιξε το δρόμο για τα μεγάλα σχήματα και στη βαθιά κι ελεύθερη χειρονομία. Η επαφή μου με την τραχιά αυτή κρητική πέτρα με οδήγησε και στην αναζήτηση καινούριων εργαλείων. Ο μαστρακάς και τα καλέμια των γλυπτών με βοήθησαν σ αυτό. Με βαθιές εγκοπές, με σκληρά γδαρσίματα, με απότομα ή ελαφρά περάσματα από τα μαύρα στ’ άσπρα κι αντίθετα, προσπάθησα να κατακτήσω την άγνωστη γλώσσα του καινούριου αυτού υλικού και να του αποσπάσω τα μυστικά, που θα βοηθούσαν στην έκφραση των αναγκών μου» Β. Κ./div>div>	ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ…(5 Ιουλίου 1914 -27 Δεκέμβρη 1988)/div>div>	Το έργο της εμπεριέχει την στιβαρότητα του σχεδίου των νεκρικών πορτρέτων της πόλης της Αιγύπτου Φαγιούμ. Την φόρμα των γλυπτών του Αλμπέρτο Τζιακομέτι (Alberto Giacometti, 1901 - 1966) που δεν επιδιώκει να δείξει την ανθρώπινη φιγούρα αλλά τη σκιά της. Την θρησκευτική γυμνότητα των κυκλαδικών ειδωλίων και όλα μετουσιωμένα ως  επιτάφιες λίθινες στήλες σε τύμβο θλίψης ερείπιων και ηρώων./div>div>	Βάσω Κατράκη της λιμνοθάλασσας παιδί, ενταγμένη στα κοινωνικά κινήματα και ελεύθερη συνάμα, μας μεταφέρει στην τέχνη με επική εικαστική αφήγηση   και όχι κομματική στρατευμένη γραφή πειθαρχεία. Η  τέχνη δεν είναι υπόθεση ταξική αλλά αίσθηση και έκφραση των κοινωνιών και του πολισμού τους.  Έτυχε στις αγωνίες της να συνομιλήσει με τον ψαμμίτη λίθο και αυτός να της παραδοθεί ως μήτρα χάραξης…έτσι το θέλει η έκφραση να συναντιέσαι, να σε ταξιδεύει, να την ταξιδεύεις και να χάνεται ή να παραμένει ως μοίρα ….η Κατράκη δεν δεσμεύεται στον αριστερό στοχασμό της εποχής της, καταθέτει επιτύμβια απογοήτευσης, του «οδηγηθήκαμε λάθος».  Διατηρεί τις εκτυπωτικές λίθινες μήτρες (ενώ όταν καθορίζεται ο αριθμός αντιτύπων, η μήτρα αχρηστεύεται για να αποφευχθούν τα κλεψίτυπα) και μας καταδεικνύει ότι αυτό είναι το έργο της όπως οι αρχαίοι σφραγιδόλιθοι και επιγραφές- τα πρώτα χαρακτικά έργα του ελληνικού πολιτισμού./div>div>	 ΧΡΗΣΤΟΣ Ν . ΘΕΟΦΙΛΗΣ/div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>strong>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height150 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000003-8296c8393f/1504550_708364415852233_2006488815_n.jpg width188>/strong>/p>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ /div>div>	Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος ανήκει στην πολυσυλλεκτική δεξαμενή του ανιδιοτελούς εικαστικού αισθήματος  μαζί με τους Ακριθάκη, Βεντούρα, Σταύρο Ιωάννου, Κατράκη, Ιφιγένεια Λαγάνα, Ν. Λύτρα,  Μαλέα, Μπουζιάνη, Οικονόμου, Ευθύμη Παπαδημητρίου,  Παπαλουκά, Περδικίδη, Σαρρή, Σκλάβο, Σπυρόπουλο, Στέρη, Χαλεπά. Στην ίδια πλεύση οι Τάκις Βασιλάκης, Δημητρέας, Κουνέλης, Κτενάς,  Μήλιος,  Μπότσογλου και οι νεώτεροι  Μιχαλης Κοκορης,  Ζαχαρίας Αρβανίτης, Αρφαράς, Γιάννης Γουρζής – Άννινος, Κασκούρας,  Κούκος,  Μορταράκος,  Μπουρναζάκης, . Οδηγούμενοι από το ευφυές ένστικτό τους,  γρήγορα απέδρασαν από τα ευρωπαϊκά κινήματα γραφής και τις γενιές των ομογενοποιημένων εικαστικών προϊόντων, είδος υπάκουο  σε ‘‘ορμόνες’’ και υποδείξεις της καταναλωτικής ευτυχισμένης κοινωνίας και ας προσπαθεί ο επιδέξιος της τεχνεμπορίας λόγος  και η δημοσιογραφική θηριωδία του λαϊφστάιλ, με επιδερμικές προσεγγίσεις να τους εντάξει σε -ισμους και δεκαετίες. Σε δρόμο προσωπικής έρευνας το έργο τους… και ηθελημένα κυκλοφορούν κάποια βιώσιμα στοιχεία των κινημάτων, απόδειξη ότι η τέχνη είναι εμπειρία και αλληλουχία του «γίγνεσθαι» και του «μεταβατικού». /div>div>	Ο ευρωπαϊκός εικαστικός λόγος κτίσθηκε στην βάση της πολιτισμικής γεωμετρίας της εξορυγμένης από τα σπλάχνα της ελληνικής γης. Κυκλαδικά ειδώλια, φιλοσοφία, ποίηση. Αυτό ευφυώς το είχαν καταλάβει, διατυπώνοντας την δικιά τους ανάγκη έκφρασης, οι Κριστιάν Ζερβός και Στρατής Ελευθεριάδης - Τεριάντ,  κυριαρχώντας 50 χρόνια στην αναγέννηση του Παρισιού, κέντρο τότε των κοινωνιών.  Αυτό το γνώριζε και ο αλεξανδρινός Αλέξανδρος Ιόλας και την κατάλληλη στιγμή πέταξε στο αμερικανικό όνειρο μεταφέροντας στις αποσκευές του, όχι τον δούρειο ίππο μα την ποιητική της πράξης αυτής, το έργο των Μαξ Ερνστ και Ρενέ Μαγκρίτ. Το 1953 προσφέρει στην μητέρα όλων των μαχών και των χάρτινων του μιλιταριστικού πολιτισμού δίδυμων πύργων,  το τοτέμ της Ποπ Αρτ τον Άντι Γουόρχολ. /div>div>	Διαμαντόπουλος Διαμαντής. Στην τεθλασμένη των συναισθημάτων του. Γεννήθηκε στην Μαγνησία Μικράς Ασίας τον Ιούνιο του 1914. Με την καταστροφή του 1922 έρχονται στην Αθήνα – ο πατέρας του έχει χαθεί. /div>div>	1929 δημοσιεύει σκίτσα στην «Διάπλαση των Παίδων» με το ψευδώνυμο «Ακάμας». /div>div>	1930 με παρότρυνση του Φ. Γιοφύλλη, εκθέτει τέμπερες στην «Αίθουσα Καλλιτεχνικών Ατελιέ». /div>div>	1931 - 1936, σπουδάζει ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με τους Μπισκίνη, Παρθένη. Ταξιδεύει και μελετά την βυζαντινή και λαϊκή τέχνη. Φιλοτεχνεί τα σκηνικά και τα κοστούμια της θεατρικής παράστασης «Άλκηστη» του Ευριπίδη στην «Λαϊκή Σκηνή» του Καρόλου Κουν. /div>div>	1937-1940 υπηρετεί την θητεία του. /div>div>	1940 έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο και στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts) του Λονδίνου./div>div>	1944 συλλαμβάνεται με τον αδελφό του Ιωακείμ ως μέλη της Εθνικής Αντίστασης… φυλακίζονται στο Χαϊδάρι. /div>div>	1947 ομαδική έκθεση στην αίθουσα «Ρόμβος». /div>div>	1950 για λίγο διδάσκει μαθήματα τεχνικών στο «Ελληνικό Σπίτι» της Α. Χατζημιχάλη… τα παρατά… δουλεύει οικοδόμος και αποφασίζει να απομονωθεί και να αφοσιωθεί  στο έργο του… δεν το διαθέτει στο εμπόριο με θέση κατά της «όλο και μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης της τέχνης»./div>div>	1964 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στην Κύπρο με ένα έργο που το είχε ήδη εκθέσει στην αίθουσα «Ρόμβος» το 1947./div>div>	1967… Δικτατορία. Δεν αποδέχεται την απονομή βραβείου του ενός εκατομμυρίου δραχμών./div>div>	1975 επιτρέπει στη Βάσω Κατράκη να δει το έργο του -τον πείθει να εκθέσει. Η επιστροφή του: σταθμός στα εικαστικά του τόπου. Εκθέτει στο Πνευματικό Κέντρο «Ώρα» του Ασαντούρ Μπαχαριάν - καταγράφονται οι απόψεις του στο «Χρονικό» της «Ώρας». /div>div>	1977 συμμετέχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις στο Βελιγράδι και στο Βουκουρέστι. /div>div>	1978 Εθνική Πινακοθήκη αναδρομική έκθεση με 311 έργα του. Ακολουθούν Δουβλίνο (1979) και δύο εκθέσεις πάλι στο κέντρο «Ώρα» (1980 και 1982).  /div>div>	1978 σε συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαδόπουλο απαντά σε ερώτηση για την άρνηση να πουλά τα έργα του:/div>div>	-«Δεν θέλω κύριε! Ξέρετε, όταν ένας άνθρωπος νιώσει από ένα πράγμα μεγάλο πόνο, μεγάλη προσβολή, συνδέει αυτή την προσβολή με τις εκθέσεις, τις πωλήσεις, όλα αυτά. Εμένα με προσέβαλαν πολύ. Έτσι, σιχάθηκα και τις εκθέσεις και τις πωλήσεις. Τη ζωγραφική, βέβαια, δε τη σιχάθηκα... Πάντως, οπωσδήποτε δεν πρόκειται να πουλήσω κανένα έργο! Γιατί, εκτός απ’ όλα τα άλλα, δεν είναι δυνατόν να φτιάχνω έργα για να στολίζουν τα σπίτια των εφοπλιστών...»/div>div>	1981 παραχωρεί την σειρά των έργων «Οικοδόμοι» στην εφημερίδα «Αυγή» για το ημερολόγιο./div>div>	1982 συμμετέχει στην έκθεση «Ευρωπάλια» στις Βρυξέλλες./div>div>	1983 με τον Κ. Κουλεντιανό προτείνεται και εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Εξακολουθεί να αρνείται την πώληση του έργου του. Ζει με την αδελφή του Ειρήνη  έως τον θάνατό της το 1989 στο Βύρωνα. /div>div>	1989 η πρυτανεία της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του παραχωρεί μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Απομονώνεται το υπόλοιπο της ζωής του. /div>div>	6 Ιουνίου 1995 πεθαίνει στο Αττικό Θεραπευτήριο Κυψέλης - κηδεύτηκε την επομένη στο Νεκροταφείο Ζωγράφου. /div>div>	Λες και το ήξερε, τους έδωσε μόνο ό,τι ήθελε να τους δώσει… Στην κηδεία του δεν είδα την επίσημη πολιτεία και τα κόμματα της αριστεράς απόντα./div>div>	Κατηγορήθηκε ως φοβικός, αντικοινωνικός και επιθετικός στις συζητήσεις του, διώχνοντας όλους εκείνους που προσπάθησαν να σπάσουν το φράγμα του περιορισμού του./div>div>	Όμως,  το να ξεκινάς την ζωή σου με διωγμό, σε κάνει να παραμένεις ακλόνητα Εθελοντής στη φτώχεια, στην ιδεολογία σου και στην βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά σου εκπέμποντας την προσωπική σου κοσμοθέαση  …και ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος βίωσε κατάσαρκα τον διωγμό της παρέας Τσαρούχη που έλεγχε το θολό εικαστικό τοπίο και τα μέσα της εποχής, συνοδοιπόροι τους και η παρέα της Αίγινας. Ήταν όλοι συμμαθητές στην Ανωτάτη σχολή καλών τεχνών από το 1931 έως το 1936./div>div>	 Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος, με την στάση ζωής του, την κοινωνική σιωπή του, την συνείδηση του κοινωνικού ρόλου της  τέχνης, ουσιαστικά τοποθετεί εαυτόν αενάως ως καταγγελία του ιερατείου τους…/div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height331 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000004-5395e548fc/10154976_749874231711936_604677784_n.jpg width329>/p>div>	Θεόφιλος Χατζημιχαήλ 1870;-1934 Του κριτικού τέχνης Χρήστου Ν Θεοφίλη./div>div>	 /div>div>	     Θεόφιλος. Αγράμματος, βραδύγλωσσος και ζερβοχέρης το πρώτο παιδί από τα οκτώ της οικογένειας του τσαγκάρη Γαβριήλ Κεφάλα και της Πηνελόπης, κόρης του αγιογράφου  Κωνσταντή Ζωγράφου ή Χατζημιχαήλ, γεννήθηκε στη Bαρειά Λέσβου το 1870. /div>div>	Ταξίδεψε ...«οπλαρχηγός και θυροφύλαξ εν Σμύρνη» διέφυγε μετά από επεισόδιο με τις τουρκικές αρχές στην Αθήνα, προσπάθησε να καταταγεί στον Ελληνικό στρατό και στον πόλεμο του 1897 δεν γίνεται δεκτός. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, κατατάσσεται εθελοντής στις μάχες του Βελεστίνου και του Δομοκού - στο Βόλο θα παραμείνει 30 χρόνια  να ζωγραφίζει καφενεία, ταβέρνες, μαγαζιά, χάνια, σπίτια… Έπαιξε με τα παιδιά τον μακεδόνα στρατηλάτη, τον περιγέλασαν. Έστηνε θεατρικές παραστάσεις, άκουγε τα γιούχα. Αντιμετωπίσθηκε ως αδέσποτος σκύλος τρώγοντας τα σκουπίδιά τους. Τοιχογράφησε το 1912 τον τελευταίο όροφο του σπιτιού του μυλωνά Γιάννη Κοντού στην Ανακασιά του Άνω Βόλου. Προστάτης του δήλωνε και ο μυλωνάς …. Πέθανε στο σπιτόπουλό του στην Λέσβο την 24η Μαρτίου 1934 από τροφική δηλητηρίαση υπαιτιότητα των προστατών του./div>div>	      Θεόφιλος. Οι ερευνητές και κυνηγοί τού ζωγραφικού του έργου  έφεραν τα στοιχεία … το πρώτο χρονολογημένο έργο που βρέθηκε στο Βόλο ήταν μια αυτοπροσωπογραφία μικρών διαστάσεων. Στις Μηλιές ζωγράφισε την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Στην Πορταριά το καφενείο ‘‘κάραβος’’ που έχει κατεδαφιστεί. Στον Άγιο Βλάση το σπίτι του Γκέκα. Τον μύλο του Κοντογιάννη. Το ελαιοτριβείο του Βαραλή. Τον Άγιο Ονούφριο στο Μύλο του Κοντού. Στην Άλλη Μεριά τον φούρνο του Βελέντζα. Το σπίτι του Γκουντέλια… Το 1925, με την εγκατάσταση των προσφύγων, ζωγραφίζει επιγραφές και παραστάσεις στις προσόψεις των μαγαζιών. Τα παραπήγματα  καταστράφηκαν στην πυρκαγιά το 1930.  Λένε, ο ζωγράφος  Γιώργος Γουναρόπουλος το 1925 σε ένα ταξίδι του στο Βόλο είδε τοιχογραφίες του για πρώτη φορά στο φούρνο του Αθανάσιου Ζαρίκου. Τις φωτογραφίζει ο Βολιώτης φωτογράφος Κώστας Ζημέρης και ο Γουναρόπουλος τις στέλνει στον Τeriade. Ο ‘‘Γουναρό’’ χωρίς ουσιαστικό έργο αλλά μιμητικό και διακοσμητικό (όπως και ο Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας) ψάχνει  άκρες στο Παρίσι με τους γνωστούς τρόπους αυλοκολακείας προς το σινάφι των τεχνοκριτών…  /div>div>	    Θεόφιλος. Ζωγράφος  της σπερματικής δύναμης και όχι λαϊκός τεχνίτης. Οι λαϊκοί τεχνίτες δρούσαν σε «μπουλούκια» μαστόρων με ποικίλες ειδικεύσεις, στους Χιονιάδες, παραμεθόριο χωριό της Ηπείρου -  έχουμε ζωγράφους, ξυλογλύπτες, μαστόρους χτιστάδες να λειτουργούν ως ομάδα. Ο Θεόφιλος δεν συνεχίζει την παράδοση της  βυζαντινής τέχνης, ούτε είναι εκφραστής της ελληνικότητας, αυτά είναι λόγια κολασμένων σοβινιστών του 1930. Ο Θεόφιλος ζωγραφίζει από ανάγκη έκφρασης και επιβίωσης… βλέπει σε λιθογραφίες Γενοβέφες,  εθνικά θέματα  των λιθογράφων  Αθανάσιου Ιατρίδη (1798-1866) και Σωτήρη Χρηστίδη (1858-1940) και λέει: «αυτό το κάνω και εγώ στον τοίχο σου, στην ταμπέλα σου, όπου θες …» … μα δεν κάνει ό,τι δεν μπορεί.. δεν κάνει ό,τι τον  εμποδίζει να πει όλη του την αλήθεια. Αναπλάθει, αναδημιουργεί, αφαιρεί, προσθέτει και όλα κατά το δοκούν της σύνθεσής του και της προσωπικής του αφήγησης …. ο Θεόφιλος είναι ο τελευταίος ζωγράφος του μοναχικού ποιητικού ενστίκτου  και όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού ή αφελή. Εκ του πονηρού, γιατί η  κριτική πάντα συναινεί με την εμπορία ή στην αδυναμία του ‘‘συλλέγω και εμπορεύομαι’’…/div>div>	      Ως εκφραστές του πηγαίου αισθήματος κρατώ πρώτα τον Όμηρο γιο του θεού Απόλλωνα και της μούσας Καλλιόπης, πατέρα της επικής ποίησης και ενδεικτικά αναφέρω τους Παναγιώτη Ζωγράφο από την Βαρδώνια της Λακωνίας, τον Πέτρο Κάτσα από την Αίγινα, τον Αλκιβιάδη Σκουλά (Γρυλλιό) απ’ τα Ανώγεια Κρήτης (και αναφέρομαι στις πέτρες του), τον καταγόμενο από την Καλαμάτα μπάρμπα-Γιάννη Βράχαλη (το 1860 εγκαταστάθηκε στο καφενείο, απέναντι από το τελωνείο, στον Άγιο Σπυρίδωνα του Πειραιά. έστησε το μπερντεδάκι του και έπαιζε με τις πρωτόγονες φιγούρες του), τον Κώστα Καράμπαλη (ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ζωγραφική του θεάτρου σκιών στο σχεδιασμό χρωματισμό των φιγούρων και στα ντεκόρ). Στον ίδιο χώρο έκφρασης οι Αβραάμ Αντωνάκος, Κώστας Μάνος, Αντρέας  Αγιομαυρίτης, κι ο Φρίξος Γαζέπης με τις ζωγραφιές του των ηρωικών παραστάσεων.  /div>div>	Αυτοί ενδεικτικά είναι οι εκφραστές του γνήσιου αισθήματος και σε αυτή την παρέα αναπτύχθηκαν δεύτερες και τρίτες φωνές που η εμπορία και το συλλεκτικό πάθος τις είχε ανάγκη…/div>div>	Θεόφιλος… Μετά τον θάνατό του επικρατεί υστερία ανακάλυψης όχι μόνο των έργων του αλλά και κατασκευής νέων ειδώλων… θάνατο που χρεώνω σε κάποιον πλουσίο συντοπίτη του και στον Στρατή Ελευθεριάδη (Μυτιλήνη 1897 - Παρίσι 1983), γνωστό και με το καλλιτεχνικό Τεριάντ, τεχνοκριτικό, εκδότη εντύπων, συλλέκτη- τεχνέμπορο, συνεργάτη του εκδότη, έμπορα έργων τέχνης Κριστιάν Ζερβός (Αργοστόλι 1889 – Παρίσι 1970). /div>div>	Ο Ελευθεριάδης… αντί μισού πινακίου φακής έδινε παραγγελίες θεμάτων στον Θεόφιλο για να ζωγραφίζει και ας επιδείκνυε ότι αυτός τον ζει και ας το θέλει έτσι και ο συναινετικός ιστορικός λόγος που πάντα συνεργεί σε ό,τι σπρώχνει  τον πένητα ζωγράφο στον δολοφόνο. /div>div>	Με την σειρά αυτή των κειμένων στον «κόσμο του επενδύτη» στο εδώλιο του χρόνου κάτι τέτοιους  καλώ για να εκτίσουν ποινή. Και στο θάνατο του Θεόφιλου σας δείχνω τους Ελευθεριάδη και τον χαμερπή πλούσιο συντοπίτη του…:/div>div>	1934 Mυτιλήνη  Bαρειά, απόγευμα… πήγε άρρωστος στο σπίτι του αδελφού του Παναγιώτη. H Mαρία, γυναίκα του αδελφού του, του έδωσε τσάι κι ένα παξιμαδάκι… έφυγε. /div>div>	Η αδελφή του Φώτο, σε συνέντευξή της στον Bασίλη Πλάτανο: «Tον φώναξε ένας πλούσιος να του ζουγραφίση μερικά κάντρα, σαν είδε πως η τέχνη του είχε αξία και του δωσε μπαγιάτικο φαγί από ψάρια και κρέας»…/div>div>	1934 Mυτιλήνη  Bαρειά, στο σπιτόπουλο  Iθάκης 17/div>div>	Φώτο: «O καϋμένος τα πήρε, γιατί στη χάση και στη φέξη έτρωγε τέτοια φαγητά και σαν πήγε στο δωμάτιό του, που το είχε νοικιασμένο στο Bουνάρι, τα έφαγε με όρεξη κι άφησε τα μισά να τα γιοματίση και ταχιά…αλλά δεν πρόλαβε. Ήταν χαλασμένα, ούτε του σκυλιού τους δεν τα δίνανε, τον πειράξανε και τη νύχτα της παραμονής του Bαγελισμού του 1934, πέθανε από δηλητηρίαση»./div>div>	 Η γειτόνισσά του, κυρά Σουλτάνα, του ’φερνε κάθε πρωί γάλα, είχε  δυο μέρες να τον δει… Το βράδυ της Κυριακής είχε ακούσει βογκητά… έσπρωξαν την πόρτα, πίσω της μια βαριά πέτρα, δεν άνοιγε. O Παναγιώτης έσπασε το παράθυρο… /div>div>	Φώτο: «Tονέ βρήκανε πεθαμένο στερνά από τρεις μέρες που είχε πια βρωμίσει και τονέ πήρε ο Δήμος άρον άρον και τον έθαψε. Δεν προκάναμε ούτε να τον ασπαστούμε, ούτε να τον δούμε»./div>div>	Θεόφιλος. Αγράμματος, βραδύγλωσσος, ζερβοχέρης ….Τον έθαψαν με έξοδα της δημαρχίας. Τον έθαψαν με το «τίποτα» του Στρατή Ελευθεριάδη, ως πένητα μα του ονείρου μακεδόνα στρατηλάτη. Τον έθαψαν στο νεκροταφείο του αγίου Παντελεήμονα.../div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height960 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000005-68665695e5/10152554_674132719295176_314738160_n.jpg width688>/p>div>	Γιαννούλης Χαλεπάς « Ίδε ο άνθρωπος» Του τεχνοκριτικού Χρήστου Ν. Θεοφίλη/div>div>	 /div>div>	Γιαννούλης Χαλεπάς… 19 Ιουλίου 1888  φρενοκομείο Κέρκυρας. /div>div>	     -« Ίδε ο άνθρωπος»/div>div>	     - Ο άνθρωπος του Πιλάτου ή το κύκνειο άσμα σου; /div>div>	     -«Ούτε με άκουσε κανείς ποτέ, ούτε με είδε» /div>div>	Ο πατέρας έφυγε… Έμειναν οι δύο…/div>div>	     -«…Γιατί είμαστε μια μοίρα» μονολόγησε ο Φρειδερίκος./div>div>	    -Αυτά είναι τα γλυπτά …του πυλού τα όνειρα μου... Μονολόγησε ο Γιαννούλης ./div>div>	Στο λυκαυγές του 20ου αιώνα ο Χαλεπάς ήταν ‘‘λεύτερος’’ και ο Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε ‘‘νεκρός’’./div>div>	-«Δεν έχει έρθει ακόμη καιρός για μένα: μερικοί γεννιούνται μετά θάνατον…γιατί είμαι μια μοίρα» είπε./div>div>	 /div>div>	24 Αυγούστου 1851 γέννηση του Γιαννούλη στον Πύργο της Τήνου. Πρωτότοκος γιος  του μεγαλοεπιχειρηματία μαρμαρογλυπτικής Ιωάννη Χαλεπά και της Ειρήνης Λαμπαδίτη./div>div>	1869 ο Γιαννούλης γράφεται στο Σχολείο των Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Νικηφόρο Λύτρα, Λεωνίδα Δρόση. 1870 Συμμετέχει και βραβεύεται στην β΄ έκθεση των Ολυμπίων και αποφοιτά με διακρίσεις το 1872./div>div>	1872-1875  με υποτροφία του Πανελλήνιου Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, σπουδάζει στην Ακαδημία του Μονάχου, στον Μαξ φον Βίντμαν. /div>div>	1875 εγκαθίσταται στην Αθήνα - πρώτο εργαστήρι στο Σύνταγμα. Μετακομίζει το 1877 στο πατρικό σπίτι στην οδό Μαυρομιχάλη - στη συνοικία κατοικούν οικοδόμοι και τεχνίτες από τις Κυκλάδες, η περιοχή ονομαζόταν Πιθαράδικα λόγω των εργαστηρίων που υπήρχαν μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και κατασκεύαζαν πιθάρια. /div>div>	1878 Τελειώνει στο μάρμαρο τον «Σάτυρο» κι εργάζεται για προτομές, επιτύμβια κι άλλες παραγγελίες. Ακολουθεί η «Κοιμωμένη»  Α Νεκροταφείο Αθηνών, στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη και τον ίδιο χρόνο «Μήδεια» σε φυσικό μέγεθος. Συμμετέχει με ένα έργο στην διεθνή έκθεση του Παρισιού./div>div>	1878 Εκδηλώνει καταστροφικές τάσεις. Ακολουθεί το ταξίδι στην Ιταλία 1879, δεν ωφελεί. Επιστροφή στη Τήνο, όπου και εγκαθίσταται. Η οικογένεια βιώνει ήδη την οικονομική κρίση έως την πλήρη καταστροφή του 1887. Ο Γιαννούλης χρεώνεται την καταστροφή και την επιθετικότητα του πατέρα, του πουλά με το ζόρι το γλυπτό ο «Σάτυρος που παίζει με τον έρωτα», στον Κ. Καραπάνο, έναντι του ποσού των 1.500 φράγκων… Ο πατέρας με τις πράξεις του, ‘‘στρώνει’’ το κρεβάτι στο φρενοκομείο της Κέρκυρας… ταξιδεύει μαζί του και τον παραδίδει καταθέτοντας ιστορικό-διάγνωση με υπογραφές των γιατρών  Σακελλαρίδη, Δούκα και του ειρηνοδίκη Βαλτάσαρ. Εκεί άφησε τον Γιαννούλη και δεν τον ξανάδε ποτέ…/div>div>	ΧΡΟΝΟΣ 19.7.1888 - ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΣΥΝΟΛΟ 169 - ΑΝΔΡΕΣ 132,  ΓΥΝΑΙΚΕΣ 37.  /div>div>	Ο Γιαννούλης στη λίστα, ο Γιαννούλης αριθμός… Κατά την επιστήμη έχει διέλθει των δύο σταδίων (η συνήθης αντιμετώπιση όσων θεωρούνταν ότι έπασχαν από ψυχικό νόσημα ήταν η παραμονή τους στο οικογενειακό περιβάλλον ή ο εγκλεισμός σε μοναστήρια) …απέμενε το τρίτο. «Γίνηκε επιθετικός», λέει ο πατέρας... «Προσπαθεί ν αυτοκτονήσει», λέει ο πατέρας… Δηλώνει στους ψυχίατρους ο πατέρας ότι τον χτύπησε και ό,τι άλλο επιβαρύνει … από αλήθειες έως μυθεύματα… συνήθης τακτική των συγγενών. Η οικογένεια έπρεπε να ησυχάσει από το πρόβλημα Γιαννούλη και πάσχιζε για  τον  εγκλεισμό του  ως πάσχοντα από άνοιαν./div>div>	 Η ενσωμάτωση των Ιονίων νήσων το 1864 ταχτοποίησε ταυτόχρονα και την δημόσια υγεία με δύο φρενοκομεία, της Κέρκυρας και της Κεφαλονιάς, είχαν ιδρυθεί τη δεκαετία του 1840. Στην Κέρκυρα εφαρμόζεται η «τυπτοθεραπεία»… ξυλοδαρμός. Η ενασχόληση με την τέχνη θεωρείται απ’ τους γιατρούς επιβλαβής, δεκατέσσερα χρόνια σ έναν θάλαμο και σε υποχρεωτική απραξία… «Κουβαλούσα το νερό με το κοφίνι»…/div>div>	1888-1901 ο αδελφός του Αριστοτέλης αυτοκτονεί. Η αδελφή του Αικατερίνη τρελαίνεται. Ο πατέρας του πεθαίνει το 1901. /div>div>	Φρενοκομείο Κέρκυρας. ΧΡΟΝΟΣ 6.6.1902 - ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΣΥΝΟΛΟ 186 - ΑΝΔΡΕΣ 140, ΓΥΝΑΙΚΕΣ 46. /div>div>	Ο Γιαννούλης δεν καταμετρείται πλέον… η μητέρα Ρήνη τον παίρνει ως «ήσυχον» από το Ψυχιατρείο και τον φέρνει στην Τήνο … /div>div>	-Η τέχνη αυτή έφταιγε για όλα τα κακά που πάθαμε Γιαννούλη μου…Είπε η μάνα./div>div>	Απομόνωση./div>div>	1905 τον επισκέπτεται ο γλύπτης Λάζαρος Σώχος. /div>div>	1914 τον επισκέπτεται ο γλύπτης Α. Σώχος./div>div>	1915 ο βουλευτής Θ. Βελλιανίτης αιτεί ετήσια χορηγία του ναού της Ευαγγελιστρίας στον εξαθλιωμένο πένητα. Ο τραπεζίτης Γεώργιος Μαρίνος του διαθέτει 25 δραχμές κάθε μήνα./div>div>	29 Νοεμβρίου 1916 θάνατος της μάνας./div>div>	Ο Χαλεπάς χαμένος δεν συμμετέχει στο μοιρολόι ούτε στην κηδεία. /div>div>	1917 πεθαίνει η αδελφή του Αικατερίνη./div>div>	Ακολουθούν χρόνια απόλυτης ερημιάς. /div>div>	1920 πειθόμενος χαρίζει το ανάγλυφο «Φιλοστοργία» στο ιερό ίδρυμα ευαγγελίστριας./div>div>	1922 ταξιδεύει ο Θωμάς Θωμόπουλος στο νησί, μαζί με τεχνίτη του Αρχαιολογικού Μουσείου, τραβούν σε γύψο μια σειρά από αντίγραφα των πήλινων προπλασμάτων του./div>div>	1924 Τήνος - τον επισκέπτεται ο διευθυντής της εθνικής πινακοθήκης Ζαχαρίας Παπαντωνίου./div>div>	31 Μαρτίου 1925 έκθεση στην Ακαδημία Αθηνών - τον παρουσιάζει ο Θωμόπουλος./div>div>	25 Μαρτίου 1927 με επίσημη τελετή στη Τήνο, του απονέμεται το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της ακαδημίας Αθηνών./div>div>	1928 έκθεση στο «Άσυλο Τέχνης» με πρωτοβουλία του Νίκου Βέλμου. Κυκλοφορεί τιμητικό το 8 τεύχος του περιοδικού «Φύλλα τέχνης του Φραγγελίου»./div>div>	1930 ο ανιψιός του Βασίλης, γιος του αδελφού του Νικόλαου, καταγγέλλει τον Νίκο Βέλμο ότι εκμεταλλεύεται την πνευματική αδυναμία του θείου του./div>div>	Στον Πύργο θα μείνει έως τις 24 Αυγούστου του 1930 - η σύζυγος του ανιψιού του Βασίλη Χαλεπά, Ειρήνη, τον φέρνει στην Αθήνα. Εγκαθίσταται στην οδό Δαφνομήλη 21 και μετά Δαφνομήλη 35 στους πρόποδες του Λυκαβηττού κι ο Χαλεπάς αποχτά εργαστήρι.  /div>div>	18 Νοεμβρίου 1934 γιορτάζονται τα γενέθλια των Χαλεπά, Προβελέγγιου από την «Λαογραφική και Ιστορική Εταιρεία Κυκλαδικού Πολιτισμού και Τέχνης» στον «Παρνασσό», τους απονέμεται μετάλλιο από το Τμήμα Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας./div>div>	1934 απέναντι στον σύνδεσμο ελλήνων καλλιτεχνών και την  Ομάδα «Τέχνη» ιδρύεται η «Ένωσις Ελεύθεροι Καλλιτέχναι». Το 1935, στην πρώτη τους έκθεση προσκαλούν τιμητικά τους Χαλεπά, Γαλάνη./div>div>	23 Απριλίου 1938 παθαίνει εγκεφαλικό. /div>div>	15 Σεπτεμβρίου 1938 πεθαίνει./div>div>	Το έργο της δεύτερης ζωής, μετά το 1916, του Γιαννούλη Χαλεπά, είναι της γης έργο. Αντλεί από την μυθολογία και οδηγείται από την κόκκινη λάσπη-ύλη στην λαϊκή παραμυθία και στις δονήσεις ρυθμούς του μακραίωνου πολιτισμού μας. Με τα δάχτυλα και ένα σπιρτόξυλο έκανε αυτά τα έργα…../div>div>	   Έγραψα αυτό το σημείωμα και επαναφέρω γνωστά στοιχεία για την ζωή του Χαλεπά με σκοπό να καταγγείλω τους τυμβωρύχους της ζωής του, που σκυλεύουν παρέχοντας την ηδονική στιγμή της κλειδαρότρυπας. Τακτική θηριωδίας Big Brother, προσκομίζοντας ιατρικά έγραφα ως μίτο των κειμένων τους και τολμούν να καταγγέλλουν όσους δεν τα δημοσιοποίησαν… /div>div>	  -«Η ανθρωπιά μου δεν συνίσταται στο να νιώθω πώς είναι οι άνθρωποι, αλλά στο να αντέχω αυτό που νιώθω μαζί τους» Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε…/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height516 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000006-1b13d1c0e9/1975249_789817767709366_1111646014_n.jpg width369>/p>div>	Ασαντούρ Μπαχαριάν (1924-1990) ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ Χ.Ν.Θεοφιλης, Γιάννης Βαλαβανίδης,Μάρθα-Έλλη Χριστοφόγλου, Χρόνης Μπότσογλου, Κυριάκος Κατζουράκης ,Παναγιώτης Τετσης. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	  Οι μνήμες-αποτυπώματα  και οι σκέψεις αποτελούσαν την φιλοσοφική στάση του ΑΣΑΝΤΟΥΡ ΜΠΑΧΑΡΙΑΝ. Είναι αυτά τα μεγάλα, ασήκωτα «ναι» της διαφορετικότητας του καλλιτέχνη, απέναντι στην απελπισία των «μη» φλογισμένων…Το έργο τέχνης είναι προσωπική υπόθεση  και ο κύκλος του εμπεριέχει τις εξομολογήσεις, πληροφορίες, θεάσεις, που δομούν την ταυτότητα της πάσχουσας ψυχής.  Η ψυχή πάσχει και δημιουργεί όταν προσδιορίζεται δια μέσω της εξομολόγησης και πάντα με υψηλά νοήματα και με αισθητικούς κωδικούς. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν διδάσκεται ούτε με άλλα μέσα χειραγωγείται . Ό,τι σηματοδοτεί  την μοναδικότητα  είναι  παιδεία - δώρο - προίκα της μάνας φύσης ….. /div>div>	….Περιπλανητής του ζητούμενου– εραστής ο ΑΣΑΝΤΟΥΡ ΜΠΑΧΑΡΙΑΝ, στους λόφους της Πνυκός, των Νυμφών, των Μουσών… σε άχρονες πνοές, σε λέξεις, σε ήχους και  η στιγμή το θέλησε, σε ομηρικά ακρογιάλια, να αποκτήσει παιδί μαζί τους - αυτοσκοπός του δεν ήταν,  γιατί γνώριζε ό,τι αυτοσκοπός είναι, σε ξεβράζει  στην Τηλέπυλο γη του Αντιφάτη· στα χαρτογραφημένα ύδατα των Λαιστρυγόνων/div>div>	  /div>div>	                             ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ/div>div>	 /div>div>	////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Αρκετά χρόνια προτού γνωρίσω από κοντά το Μπαχαριάν, έτυχε να βρεθώ μαζί του σε ένα κοινό «ντεμπούτο», το 1958, στο Α’ Σαλόν Νέων Καλλιτεχνών που είχε οργανώσει η αίθουσα τέχνης «Ζυγός» του Φραντζή Φραντζισκάκη. Ήμουν ακόμα φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και τόλμησα να στείλω τρία σχέδια, τα οποία έγιναν δεκτά. Στον κατάλογο της έκθεσης πρωτοδιάβασα το όνομα ενός από τους 27 συμμετέχοντες, του πρωτοεμφανιζόμενου Θεόδωρου Μπαχαρία. Αντιγράφω δυο φράσεις από το σύντομο βιογραφικό του, όπως δημοσιεύτηκε σε εκείνον τον κατάλογο: «Εφοίτησε επί τρία χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών, αναγκάστηκε όμως να διακόψει τις σπουδές του και να απομακρυνθεί τελείως από την καλλιτεχνική κίνηση. Οι συνθήκες της ζωής του δεν του επιτρέπουν παρά να εργάζεται μόνος, χωρίς βοήθεια και με πενιχρά μέσα.»/div>div>	Αυτές οι πληροφορίες μεταφράζονταν ως εξής: ο Θεόδωρος Μπαχαρίας (δηλαδή ο Ασαντούρ Μπαχαριάν) ήταν πολιτικός κρατούμενος και ζωγράφιζε στη φυλακή. /div>div>	Από τότε αναρωτιόμουν: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που ζει μέσα στις πιο βάρβαρες συνθήκες (φυλακές Χατζηκώστα, Γιούρα, Κέρκυρα, κλπ), να διατηρεί την αγάπη του για την τέχνη και μάλιστα να έχει το σθένος να  ζωγραφίζει απλά θέματα, μοναχικούς ανθρώπους, λουλούδια και νεκρές φύσεις, θέματα καθημερινά, μακριά από τη συνηθισμένη αγωνιστική ρητορεία; Το ίδιο σκεφτόμουν και αργότερα, όταν πια είχαμε γίνει φίλοι, βλέποντας τη ζωγραφική του, εκείνα τα μουσκεμένα τοπία, τις μνήμες του από τις φυλακές, μια ζωγραφική συγκινημένη, γεμάτη ανθρώπινο συναίσθημα. /div>div>	Εν τω μεταξύ ο Μπαχαριάν, μετά την αποφυλάκισή του, είχε ιδρύσει την ΩΡΑ. Πολλές από τις εκθέσεις που παρουσιάστηκαν εκεί, έμειναν ως σταθμός στη νεοελληνική τέχνη. Και οι άλλες δραστηριότητες αυτού του Καλλιτεχνικού Πνευματικού Κέντρου μετρούσαν ως σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα: η κυκλοφορία του Χρονικού, οι παρουσιάσεις νέων καλλιτεχνών, λογοτεχνικές και μουσικές εκδηλώσεις, διαλέξεις... Όλα αυτά ήταν έργο του Μπαχαριάν και των λίγων αλλά πολύτιμων συνεργατών του. Η ΩΡΑ, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε και την παντελή έλλειψη επίσημης βοήθειας, κέρδισε την αγάπη των καλλιτεχνών και λειτούργησε για πάνω από είκοσι χρόνια σαν ένας πρωτοποριακός πολυχώρος τέχνης./div>div>	Καθώς τα θυμάμαι όλα αυτά, σκέφτομαι πόσο λείπουν στις μέρες μας τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες προσπάθειες./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Γιάννης Βαλαβανίδης/div>div>	Ζωγράφος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΣΚΤ/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Κάθε σημερινή αναφορά στην ΩΡΑ κινδυνεύει να πνιγεί είτε σε άχρωμες τεχνο-ιστορικές πληροφορίες για τον καιρό της χούντας και της μεταπολίτευσης είτε σε νοσταλγικές  αναπολήσεις των νεανικών μας χρόνων. Κάθε απόπειρα περιγραφής της χαρισματικής προσωπικότητας του Μπαχαριάν οδηγεί σε μυθοποίηση των αρετών ή των ιδιαιτεροτήτων μιας περασμένης γενιάς. Και, μοιραία, κάθε διάθεση σύγκρισης του τότε με το τώρα δηλώνει εκ των προτέρων μια αίσθηση απώλειας πολύτιμων πραγμάτων, που  κάνει το παρόν να δείχνει  φτωχότερο./div>div>	Παρόλα αυτά, η ιστορία της ΩΡΑΣ είναι ακόμα, σε κάποιο βαθμό, ενσωματωμένη στο σημερινό παρόν. Διότι καλύπτει με σχεδόν ιδανικό τρόπο μια κατεξοχήν μεταβατική περίοδο της ελληνικής καλλιτεχνικής ζωής. Αυτός είναι και ο σοβαρότερος λόγος που συνεχίζουμε να τη θυμόμαστε. Μας επιτρέπει να ανατρέχουμε, κατά βούληση, είτε στις τελευταίες αναλαμπές της κληρονομιάς του εξήντα είτε στις πρώτες εμφανίσεις  νεότερων προβληματισμών που έκτοτε αναπτύχθηκαν, έστω και αλλάζοντας πορεία.  Δεν μιλώ μόνο για καλλιτεχνικές μορφές, αλλά και για ευρύτερα φαινόμενα, για τρόπους παρέμβασης στον κοινωνικό χώρο, τρόπους καθορισμού ενός ιδεολογικού στίγματος, αντιμετώπισης της αγοράς, προάσπισης μιας ηθικής στάσης, διαφύλαξης ποιοτήτων και, γενικότερα, τρόπους που διασφαλίζουν μια ενεργό συμμετοχή στο ιστορικό γίγνεσθαι έξω από στενές δογματικές θέσεις. /div>div>	Αυτά, τότε, δεν ήταν μόνο λόγια, αν και στην ΩΡΑ μιλούσαμε πολύ... Συζητούσαμε για όλα, διαφωνούσαμε συχνά, οι καβγάδες δεν έλειπαν...  Ήταν φυσικό και υγιές, αφού το περιβάλλον φιλοξενούσε ανθρώπους διαφόρων τοποθετήσεων και ηλικιών. Επί πλέον υπήρχαν μονίμως αντικειμενικές δυσκολίες, οικονομικές και άλλες. Πάντως η δουλειά έβγαινε και όλα τελικά λειτουργούσαν, μερικές φορές σαν από θαύμα, χάρη σε μια διάχυτη θετική ενέργεια, που τότε μπορούσε να αποδοθεί  στην αγωνιστικότητα εκείνων των καιρών, ενώ σήμερα θα θύμιζε πιθανώς τον ανιδιοτελή ζήλο των ερασιτεχνών. /div>div>	Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πιο ήταν το κλειδί της επιτυχίας της ΩΡΑΣ. Η εμψυχωτική παρουσία του Μπαχαριάν; Η ταύτιση με τα αιτήματα μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου; Η δημιουργικότητα, η αισιόδοξη διάθεση, η θερμή φιλική ατμόσφαιρα;  Ίσως και να μην έχει μεγάλη σημασία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το παράδειγμα μπορεί να διδάξει, ακόμα και αν το κλειδί μας διαφεύγει./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Μάρθα-Έλλη Χριστοφόγλου/div>div>	            Ιστορικός της Τέχνης/div>div>	 /div>div>	   /div>div>	/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	   Θα μιλήσω μονάχα για το ζωγραφικό-του έργο διαπιστώνοντας ότι σήμερα πολλοί δε το γνωρίζουν, γιατί συστηματικά κάποιοι θέλουν να ξεχαστεί και το κρατάν σε σιωπή, αφού τα πνευματικά-μας Ιδρύματα, Πινακοθήκες Εθνικές, Δημοτικές και Ιδιωτικές δεν παρουσιάζουν έργα-του. Όπως επιβλήθηκε σιωπή για τον Τριανταφυλλίδη και ξεχάσαμε τον Γιολδάση, το Οικονόμου, τους Παραλήδες, το Σαραφιανού, το Βενετούλια, το Σ. Ιωάννου και πολλούς άλλους σπουδαίους δημιουργούς ./div>div>	    Πρώτη περίοδο τα Έργα την Φυλακής. Δε μιλώ για τη συγκλονιστική μαρτυρία,  τις καταγραφές των προσώπων των αγωνιστών που εκτελέστηκαν. Μιλώ για  τις λαδομπογιές της φυλακής. Από τις πιο ουσιαστικές σπουδές χρώματος στην ελληνική ζωγραφική. Αυτά τα μικρού μεγέθους, έργα τα ορίζει η σιωπή. Με μια θεματολογία, που ενώ η κομματική παράδοση, απαιτούσε μια ηθικολόγα  ψευτοαγωνιστικότητα , αντίθετα ο Μπαχαριάν δημιουργεί έργα στοχασμού και ρεμβασμού, όπως επιβιώνει ένας άνθρωπος, δεκαπέντε χρόνια στο κελί επειδή δε γίνεται να προδώσει τη συνέπειά-του. /div>div>	    Όταν μετά το 1960 απελευθερώνεται δουλεύει τη σειρά τυπογραφία. Αλλάζει χρωματική γκάμα και κινείται κοντά στο μαύρο άσπρο ίσως γιατί έτσι δηλώνονται καλλίτερα οι σχέσεις των εργαζόμενων με τη μηχανή και οι σχέσεις εργασίας. Μια δουλειά που μας παραπέμπει στους υφαντές του Βαν Γκόγκ. /div>div>	    Τα  λευκά κελιά, καμωμένα την εποχή της χούντας, αναφέρονται σε μνήμες φυλακής και εξορίας . Είναι μνήμες - σύμβολα  όπου η σιωπή απαγορεύει το χρώμα και η κοινή μοίρα ενώνει τη μοναξιά των ανθρώπων./div>div>	   Οι ακουαρέλες του υπαίθριου χώρου αρχίσανε τη δεκαετία του 60 και όπως απαιτούσε η παράδοση των υπαιθριστών  έβγαινε στις εξοχές και ζωγράφιζε με τον δικό-του τρόπο τα τοπία.. Σε μεγάλα χαρτιά με μεγάλες, σχεδόν άμορφες κηλίδες νεροχρώματος , μετέφερε την αίσθηση του χώρου με την αλήθεια που κελαϊδεί το πουλί, πλουτίζοντας την ελληνική ζωγραφική με τον τρόπο που χρησιμοποίησε την ακουαρέλα.      /div>div>	        Έτσι είναι φυσικό στο τέλος, να φτάσει στη σειρά των μεγάλων τοπίων σε λάδι, μια δουλειά που βάζει  το πρόβλημα  πως βλέπουμε σήμερα το τοπίο. Δυστυχώς η δουλειά αυτή έμεινε στο ξεκίνημά-της./div>div>	       Ελπίζω κάποτε να υπάρξουν μελετητές που να ασχοληθούν με την εξέλιξη της ελληνικής ζωγραφικής και τότε θα φανεί πόσο σοβαρός καλλιτέχνης είναι ο Ασαντούρ Μπαχαριάν ο οποίος ποτέ δεν πρόβαλε τον εαυτό-του, αντίθετα πάντα πρόθυμα αναλώνονταν για τα πιστεύω-του και για το καλό όλων-μας.  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	                                                                  Χρόνης Μπότσογλου/div>div>	                         Ζωγράφος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΣΚΤ/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Η τέχνη του προκύπτει βιωματικά και αβίαστα. Έμαθε νωρίς στους χώρους του εγκλεισμού να μην έχει ανάγκη τα περιττά και αρκέστηκε στη χρήση των ταπεινών υλικών της ζωγραφικής. Μέσα στον κόσμο της κατάχρησης και της επίδειξης που ζούμε, οι «φυσικοί καλλιτέχνες» σαν τον Ασαντούρ Μπαχαριάν απουσιάζουν και δεν αντικαθίστανται. Ήταν πριν απ’ όλα ζωγράφος και η αγάπη του για τη ζωγραφική τον όπλισε να δημιουργήσει σχεδόν με το τίποτα την ΩΡΑ. Με τεράστιο όγκο δουλειάς, με ανιδιοτέλεια, με εμπιστοσύνη και με απλές διαδικασίες στήριζε τους νέους καλλιτέχνες σε όλη του τη ζωή. /div>div>	Ασσαντούρ/div>div>	Είμαστε ορφανοί χωρίς εσένα, μπορεί πολλοί από εμάς, να μην προλάβαμε να το δείξουμε, αλλά σου χρωστάμε την ταπεινότητα που μας μετάδωσες./div>div>	Ζούμε σε ένα περιβάλλον που ευτυχώς δεν σε άγγιξε, που η ψευτιά ψευτίζει και ψευτίζεται, που δεν ξεχωρίζει το καλό έργο από τα πολλά στολίδια, που η «ιδέα του έργου» παραμερίζει το έργο (εσύ μάλλον θα έλεγες: πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες), που οι προνομιούχοι είναι πλέον οι καλλιτέχνες με κονέ στους κιουράτορες, που το χρήμα έχει όλη τη δύναμη να επιβάλλει απόψεις και να εξοντώνει την κριτική. Οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, έρπουν, γίνονται γρήγορα εξουσία, ίσως έτσι να γίνεται παντού, δε ξέρω… παντού όμως δεν υπήρχε κάποιος Ασσαντούρ να θυμίζει ότι γίνεται κι αλλιώς…. /div>div>	Έχω και μια απορία, εσύ που σε όλη σου τη ζωή αντιστάθηκες, πως θα έκρινες και πως θα αντιδρούσες σ’ αυτήν την παράξενη δικτατορία που ζει η χώρα μας. Μας έχουνε βάλλει στην κατάψυξη, κάτι σαν γύψο. Μας επιβάλλουν την ενοχή και… ξέρεις, δεν έχουν ανάγκη ούτε τα τανκς ούτε τους συνταγματάρχες, έχουν κάτι καινούρια όπλα κλεισμένα σε ένα κουτί, όπλα που μιλάνε επί 24 ώρες συνέχεια. /div>div>	Ρητορικά λέω ότι έχω απορία. Ξέρω τι θα έκανες, ότι και πολλοί άλλοι που αγαπούνε αυτό που φεύγει και ρημάζει… την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την τόλμη./div>div>	 /div>div>	                                                            Κυριάκος Κατζουράκης Ζωγράφος, καθηγητής  στην Σχολή  Καλών   Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Πριν κάτι χρόνια, μόλις είχε ιδρύσει ο Φραντζής Φραντσεσκάκης τον «Ζυγό», την αίθουσα εκθέσεων στο υπόγειο της οδού Βουκουρεστίου. Αυτός ο πρώτος-πρώτος Ζυγός δικαιούται τον χαρακτηρισμό “galerie” γιατί την διέκρινε σοβαρότητα λειτουργίας και ενθουσιασμός –άγνωστη η εμπορική αντίληψη- που εκτός από τους γνωστούς και καθιερωμένους τότε καλλιτέχνες, σκόπευε στην προβολή και στην προώθηση νεότερων ή νέων, οργανώνοντας «σαλόνι» των άβγαλτων καλλιτεχνών η πραγματοποίηση του οποίου είχε μεγάλη επιτυχία γιατί σε αυτό αντιπροσωπεύονταν ποικίλες και αντικρουόμενες απόψεις των βλαστών της τέχνης, αρκετοί από τους οποίους φτάσανε να είναι αστέρια. Κάπου εκεί μέσα στα άλλα άξια προσοχής έργα, ένα μικρό ξεχώριζε`  μια φιγούρα ξαπλωμένου άνδρα σε ένα ράντζο εκστρατείας, φυσιογνωμία λίγο αξύριστη και το ωχροπορτοκαλί ξύλο χιαστί του ράντζου. Ακολούθησε μια Πανελλήνιος.  Κάπου στην «Σπιναλόγκα» * σπινθήριζε ένα μικρό έργο`  μια γωνιά εσωτερικού, πάνω σε ραφάκι ένα κεραμικό αγγείο σκεπασμένο με μια ροζ πετσέτα, έργο που έλαμπε σαν Chardin,  του ζωγράφου Θεόδωρου Μπαχαρία`  άγνωστη φυσιογνωμία.  Κάποτε ο αθέατος Μπαχαρίας παρουσιάστηκε στον Ζυγό και ο Φρ. Φραντσεσκάκης έκανε την γνωριμία μας αλλά με κάποια παραλλαγή ονόματος, ήταν ο Θόδωρος Μπαχαριάν. Γίναμε φίλοι` συχνά παρέα οι Φραντζήδες (εννοώ και η Νίτσα), ο Θόδωρος και εμείς. Ένα βράδυ μας προσκάλεσε στο σπίτι του- οικογενειακώς έμενε στο Δουργούτι- για να ιδούμε περισσότερα έργα του. Οι καλοκάγαθοι ευγενικοί γονείς του είχαν περιμαζευτεί- νήπια όντας- από αμερικάνες προτεστάντησες καλόγριες, ορφανά που είχαν γλυτώσει από την σφαγή των Αρμενίων (και γ αυτό ήταν προτεστάντες). Κάποια στιγμή, η αδελφή του Χράν, τον φώναξε Ασαντούρ. Πώς γίνεται και είχε δύο ονόματα! Το μυστήριο ελύθη: Ο Ασαντούρ ήταν καταδικασμένος σε ισόβια ποινικώς και πολιτικώς. Μία από τις δραστηριότητές  του ήταν και το πανό που είχε ζωγραφίσει τον Γεώργιο Β` να εικονίζεται ως νεκροκεφαλή και που κατά το ακατόρθωτο, είχε καταφέρει να το περάσει από την φυλακή για μια διαδήλωση. Ο Φραντζής γνώριζε την αληθινή του ταυτότητα και χρησιμοποίησε άλλο όνομα για να μην επιβαρύνει την κατάστασή του. Αργότερα με τα μέτρα επιείκειας και το φιλελεύθερο πνεύμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τις προσπάθειες του Φραντζή, άνοιξαν οι πόρτες της φυλακής για τον Ασαντούρ. Η ελευθερία του δεν ήταν ένα προσωπικό του αγαθό και προς όφελος της ζωγραφικής μόνο αλλά προς όφελος της πνευματικής παρουσίας και του πολιτισμού της χώρας μας./div>div>	Κανείς δεν ξεχνά ποια πνευματική διάσταση είχαν εκείνα που προσέφερε πάνω από μια εικοσαετία, ιδιαίτερα στα χαλεπά χρόνια της δικτατορίας όπου στον μικρό παράδεισο της Ώρας εύρισκαν καταφύγιο ελεύθερης ανάσας, όσοι δεν είχαν σκύψει το κεφάλι. Με τις πολύπλευρες εκδηλώσεις έμενε άσβηστο το καντηλάκι. Θέατρο, πεζογραφία, ποίηση, μουσική, επιστήμες` ήταν η φυτειά  νέων δημιουργών, σημερινές οντότητες. Η χούντα δεν τόλμησε να τον θίξει./div>div>	Ο Ασαντούρ με την αρμενική του ιδιοσυγκρασία -κι ας είχε γεννηθεί στον τόπο μας- και το δαιμόνιο της ράτσας του είχε αφάνταστη ζωτικότητα και δραστηριότητα. Θα μπορούσε να προσφέρει και άλλα ακόμα αν δεν μας εγκατέλειπε έτσι νωρίς. Πλήρωσε τις κακουχίες της στέρησης ελευθερίας. Είχε ζυμωθεί από παιδί εργαζόμενος στα λιθογραφία` ήξερε πολλά και εκείνος με δίδαξε την τεχνική της λιθογραφίας. Ήταν ευρηματικός σε ιδέες και δαιμόνιος. Το είχε το γένος του. Του έλεγα ότι είναι ένας Γκουλμπεκιάν δίχως το γαρύφαλλο στο πέτο και σίγουρα δίχως το 5%./div>div>	Έζησε πάνω από πέντε δεκαετίες δίχως υπηκοότητα` την απέκτησε χάρις στον Κωνσταντίνο Τσάτσο./div>div>	 /div>div>	*Στις Πανελλήνιες, οι μεγάλες τετράγωνες αίθουσες ήταν για τους καθηγητές και τους διάσημους, οι παραλληλόγραμμες για τους γνωστούς και η ημικυκλική για τον σωρό, τους «λεπρούς», εξ ού  Σπιναλόγκα.  /div>div>	      /div>div>	                                             Παναγιώτης Τετσης/div>div>	   Ζωγράφος, Ομότιμος Καθηγητής ΑΣΚΤ, Ακαδημαϊκός/div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height618 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000007-e2da2e3d1a/10277133_792621377417491_7912127174110175129_n.jpg width897>/p>div>	ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΕΝΑΟΝ/div>div>	4-29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014/div>div>	 /div>div>	ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΙΩΑΝΝΟΥ/div>div>	1945-2009/div>div>	ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ/div>div>	 /div>div>	«Το βράδυ τα άστρα, ανάλογα με τις διαθέσεις του αγνώστου, είναι μακριά, άλλοτε πιο κοντά και πολλές φορές νομίζεις ότι μπορείς να τα πιάσεις. Εκεί επάνω, για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει μια αιωνιότητα που δεν έχει σχέση με το τι θ’ απογίνω εγώ, και δεν φοβήθηκα»./div>div>	Σταύρος Ιωάννου 1945-2009/div>div>	 /div>div>	ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΟΙ/div>div>	ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ/div>div>	ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ/div>div>	ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ/div>div>	ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΕΑΣ/div>div>	ΜΑΡΙΓΩ ΚΑΣΣΗ/div>div>	ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΛΙΟΣ/div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΣ/div>div>	ΧΡΟΝΗΣ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ/div>div>	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ/div>div>	 /div>div>	ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΙΩΑΝΝΟΥ/div>div>	ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ/div>div>	 /div>div>	ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ/div>div>	ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ/div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ/div>div>	ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ/div>div>	ΙΡΙΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ/div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΣ/div>div>	ΧΡΟΝΗΣ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ/div>div>	ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΛΟΥΤΖΑΣ/div>div>	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ/div>div>	\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\/div>div>	Τρία στενά μια δρασκελιά… μικρή διαδρομή Σταύρο..... λέγαμε να κάναμε ένα/div>div>	κοιμητήρι στο λόφο του Στρέφη για πρεζάκια και ζωγράφους ... άντε να/div>div>	ανέβω Παπάγου.....ενώ από την Μουριά στην Καλλιδρομίου, Μπενάκη δεξιά και/div>div>	θα τα λέγαμε../div>div>	Αντιπαλεύαμε - μα εγώ στην λήθη δεν σε πέρασα.... Εξαρχειόπαιδα ήμασταν ορέ/div>div>	Σταύρο και αν καμιά φορά παίζαμε «πετροπόλεμο», γρήγορα στην ερημιά μας/div>div>	φιλιώναμε...σιγά μην είχαμε αρχηγούς. Αυτόκλητοι ερχόντουσαν οι προικοθήρες της τεχνεμπορίας και ζητούσαν αρχηγιλίκια, αλλά εμείς τους τελειώναμε/div>div>	συνωμοτικά με ένα “-ακης” η “-ούλης” · όλα με συνοπτικές διαδικασίες… και ποτέ δεν πλακωθήκαμε για την καραβάνα μας ή την πρώτη θέση στα κείμενά τους./div>div>	Τώρα σου έχω μια έκπληξη · έκανα μάζωξη στη μνήμη σου χωρίς αυτούς και αλλά “τέτοια”. Τα φιλαράκια Σταύρο είμαστε εδώ....,/div>div>	 /div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης/div>div>	επιμελητής έκθεσης/div>div>	κριτικός τέχνης/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Και δεν ήμουν εκεί στο τελευταίο αντίο ,παρότι τα είχαμε μιλήσει καμιά εικοσαριά μέρες πριν και έδειχνες να το ξεπερνάς και αυτό το εμπόδιο καλύτερα από τον Περικλή Ιακωβάκη έτσι κι’ αλλιώς το είχες ξανακάνει .Πάντως εμείς η κουβέντα μας είχε να κάνει με το μπλε και αν κρατάει η άσπρη χειρονομία. .Άλλωστε η κουβέντα μας γύρω από αυτό περιστρέφονταν .Αυτή τη μέρα λοιπόν έτρεχα στην Καρδίτσα .Ξέρεις λίγες μέρες πριν μας άφησε και η Λυδία και έπρεπε να είμαι δίπλα στο Χαρίλαο, το ίδιο θα έκανες και εσύ ,ξέρω πόσο πολύ είχες αγαπήσει την Καρδίτσα .Θυμάσαι τι ωραία έκθεση κάναμε στην πινακοθήκη με τον Κυριάκο και το Γιώργο και τι ωραία έγραψε ο Γιάννης, από τότε είχες μάθει το δρόμο να πηγαίνεις μόνος σου στην Καρδίτσα .ήταν που σου έκανε εντύπωση πόσο φιλότεχνη ήτανε .Πόσο μου λείπει να μου τηλεφωνείς και να μου λες ιστορίες για τον ψηλό με το μονόροδο και το κυνήγι της αστυνομίας. Όλα αυτά ρε φίλε μου λείπουν και άλλα πολλά τι να πρωτοθυμηθώ. Είναι πολλά τα χρόνια βλέπεις πάνω από 30 .άχ αυτό το νταντά τα φταίει παρέα με τον Κεσσανλή να πίνει το ουίσκι στο φλιτζάνι και εμείς την μπύρα μας ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΣΤΑΥΡΟ/div>div>	Γιάννης Αντωνόπουλος/div>div>	Ζωγράφος/div>div>	////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// Αλάνθαστο σημάδι για το αν μας άρεσε κάποιο έργο ζωγραφικής που είδαμε είναι η ακατάσχετη επιθυμία που νοιώθουμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο./div>div>	‘Έχοντας δει για παράδειγμα τοπία του Corot θέλουμε και εμείς βγαίνοντας από το μουσείο να κάνουμε κάτι παρόμοιο. Είναι μια εμπειρία που την έχουν μοιραστεί όλοι οι ζωγράφοι./div>div>	Το ίδιο αίσθημα είχα κάθε φορά που πήγαινα σε έκθεση του Σταύρου Ιωάννου. Του έλεγα λοιπόν- «Σταύρο αύριο θα προσπαθήσω να ζωγραφίσω σαν και εσένα». ‘Ένοιωθα ένα παράξενο αίσθημα ταύτισης. Σαν ξαφνικά τα έργα του με την τόλμη και την άνεση με την οποία ήταν φτιαγμένα να μου αποκάλυπταν για μια στιγμή το πως γίνεται η ουσιαστική ζωγραφική./div>div>	Τότε δεν με πίστευε- «Καλά και την άλλη φορά την ίδια μου έλεγες»./div>div>	(Κι ας είχα προσπαθήσει με οικτρά βέβαια αποτελέσματα)/div>div>	Τώρα όμως Σταύρο, από τις σφαίρες στις οποίες βρίσκεσαι, απ’ όπου μπορείς να διαβάσεις με καθαρότητα την σκέψη μου ξέρεις πως η αγάπη μου και ο θαυμασμός μου για την ζωγραφική σου ήταν (και θα είναι) ειλικρινής και χωρίς όρια./div>div>	 /div>div>	Στέφανος Δασκαλακης/div>div>	Ζωγράφος/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Αγαπητέ Σταύρο,/div>div>	Στον Παράδεισο ή στα Ιλίσσια πεδία, στις Νήσους των Μακάρων ή στις/div>div>	Ουράνιες Σφαίρες, όπου και να βρίσκεσαι, δεν έκανες καμία παραχώρηση/div>div>	στον εαυτό σου κι εμάς τους άλλους! Γνώριζες ότι πίσω από κάθε πινελιά/div>div>	ένας ολόκληρος κόσμος δεμένος με τον εαυτό σου, μάχεται να ανέβει στην/div>div>	επιφάνεια. Και βιαζόσουνα να προβάλεις μια νέα και εύθραυστη τάξη/div>div>	πραγμάτων μέσα στον αντικειμενικό χώρο! Δυναμικές γραμμές και/div>div>	κατακλυσμιαίες χρωματικές εκρήξεις, ισόρροποι όγκοι και δομημένες/div>div>	συνθέσεις γέμισαν τα τελάρα σου κι έγραψες στη μνήμη μας εικόνες/div>div>	λυρικές, φωτεινές, αισιόδοξες, εικόνες που πολέμησαν με πείσμα την/div>div>	απαισιοδοξία, την ασχήμια και την ευκολία των καιρών. Ολόκληρη η/div>div>	περιπέτεια των μεταμορφώσεων του τοπίου, από το 1976 που ασχολιόσουν/div>div>	με πάθος, μέχρι το 2004 -στην τελευταία έκθεση που κάναμε μαζί στην/div>div>	Καρδίτσα («Μινιμαλιστικός Εξπρεσιονισμός», Δημοτική Πινακοθήκη) -/div>div>	ακόμη και η πρωτότυπη σειρά με τα τραπουλόχαρτα (γκαλερί Titanium,/div>div>	1988) δεν είναι παρά αποδείξεις μιας έκφρασης σβέλτης, λυγερής και/div>div>	σφριγηλής που διέθετες μετά από έντονη πνευματική προπόνηση. Σε/div>div>	χαιρετώ με μια παράφραση πρότασης του Σεφέρη σαν ευχή «Ας είναι ο/div>div>	ουρανός ένα μεγάλο φτερό περιστεριού»./div>div>	Γιάννης Κολοκοτρώνης/div>div>	Ιστορικός τέχνης/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	 /div>div>	Σταύρο μου,/div>div>	Επειδή δεν βρίσκω λέξεις κατάλληλες για να ορίσω την απώλεια της εύθραυστης ματιάς σου, σχήμα ικανό να κυκλώσει την απουσία της ποιητικά μετέωρης παρουσίας σου που μας άφησε άλαλους πριν ένα χρόνο και επειδή εξακολουθώ να αποζητώ τον ίσκιο σου στα καφενεία της Αίγινας, θα ήθελα απλά να μνημονεύσω ετούτα τα δικά σου:/div>div>	«…Το βράδυ τα άστρα ανάλογα με τις διαθέσεις του αγνώστου είναι μακριά, άλλοτε πιο κοντά και πολλές φορές νομίζεις ότι μπορείς να τα πιάσεις. Εκεί επάνω για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη, ότι μπορεί να υπάρχει μια αιωνιότητα που δεν έχει σχέση με το τι θ’ απογίνω εγώ, και δεν φοβήθηκα»./div>div>	Ελπίζω και τώρα να μην φοβάσαι, εκεί που πετάς, καλέ μου.../div>div>	 /div>div>	Ίρις Κρητικού/div>div>	Ιστορικός Τέχνης/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	 /div>div>	Πέρσι τέτοιο καιρό περίπου, με πήρε τηλ. ο Θεοφίλης (“Χρηστάρας” κατά Ιωάννου ,Αντωνόπολο, Μορταράκο, κ΄Κασκούρα.)/div>div>	“Κυριάκο ….χάσαμε τον Σταύρο….το φιλαράκι έφυγε”/div>div>	Δεν πήγα στην κηδεία. Δεν ξέρω τι μ ΄έπιασε, δεν ήθελα να θυμάμαι, το μακάβριο αυτό θέαμα, να χώνουν τη κάσα στο λάκκο και μέσα της να είναι ο Σταύρος./div>div>	Προτίμησα να τον θυμάμαι έτσι: 1978 περίπου στο μπιλιάρδο./div>div>	“Ρε μαλάκα, παρ ’τον Γιάννη κ’ ελάτε στην Αστυπάλαια το βράδυ./div>div>	-Παρ τον εσύ.”/div>div>	Και αργότερα./div>div>	“Μορταράκο, με πήρε ο κουφός για κάνα σουβλάκι, ή Μαδάρες, και μετά Dada, θα τον πάρω με το παπί, εσύ έλα στις 9 στο μπιλιάρδο ,εντάξει;”/div>div>	Ή 22 χρόνια αργότερα./div>div>	“Ρε σεις, κάνουμε μία έκθεση; Οι τρεις μας./div>div>	-Στη Βάσω, εγκαινιάζουμε και τη γκαλερί/div>div>	-Να πούμε του Μάνου να μας συμμαζέψει.”/div>div>	Γκαλερί Μπαταγιάννη 2000. “Από τη γενιά του ΄80”/div>div>	Μάνος Στεφανίδης. ”Γράμμα σε τρεις φίλους”/div>div>	Ή/div>div>	“Ρε μαλάκες πάμε Καρδίτσα;/div>div>	-Στη Δημ. Πινακοθήκη, είναι ο Α. Πίτσαβος εκεί./div>div>	-Να πούμε και στο Γιώργο (Μήλιο) ή στον Κασκούρα.”/div>div>	Δημ.Πινακοθήκη Καρδίτσας 2004/div>div>	“Μινιμαλιστικός –Εννοιολογικός – Εξπρεσιονισμός”/div>div>	Γ. Κολοκοτρώνης, Α. Βαρλάμης./div>div>	Ή, το καλύτερο,/div>div>	και οι τρεις πάνω στο παπί!!! Μετά το Dada./div>div>	Στη μέση ο Σταύρος, φώναζε./div>div>	“Αντωνόπουλε, παρ τον κουφό ρε, με το μαρούλι, κ ’ελάτε/div>div>	αύριο για μπιλιάρδο, εντάξει;/div>div>	-(γέλια) Ναι. Εσύ είσαι καλύτερος./div>div>	-Ε ,τι να κάνουμε τώρα ,εσύ είσαι το αυτί μας.”/div>div>	Το παπί του Γιάννη το έλεγε “μαρούλι” γιατί ήταν πράσινο/div>div>	και το αυτοκίνητό μου το έλεγε “μουστάρδα” γιατί ήταν κίτρινο./div>div>	Βέβαια όταν είσαι με τον Αντωνόπουλο τον Θεοφίλη και τον Κασκούρα, νομίζεις ότι, όπου νάνοι θα σκάσει μύτη./div>div>	Χρήστο ,νομίζω πως δεν χρειάζονται ευχές για να τον θυμόμαστε./div>div>	Και να θέλουμε φίλε να τον ξεχάσουμε, δε γίνεται ,υπάρχει το έργο!!/div>div>	Άντε γεια. Τα ξαναλέμε./div>div>	Κυριάκος Μορταρακος/div>div>	ζωγράφος/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Πύργοι από τραπουλόχαρτα ζωγραφισμένοι, πύργοι από τραπουλόχαρτα κατασκευές στο χώρο, σύμβολα του εφήμερου, που χαρακτηρίζει τη ζωή και τα έργα-μας. Μια έκθεσή-σου Σταύρο Ιωάννου, στη γκαλερή Τιτάνιουμ, που δε θα τη ξεχάσω όσο ζω, όπου η ζωγραφική-σου είχε φτάσει σε πλήρη ωριμότητα./div>div>	Βιάστηκες Σταύρο να φύγεις από κοντά-μας και όταν μια γνήσια φωνή σιωπά, αυτός ο αμφισβητούμενος χώρος του σιναφιού-μας φτωχαίνει περισσότερο. Παρόλα αυτά, πεισματικά, ενάντια στην άγνοια και τον ξιπασμό που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος των κριτικών του τόπου-μας, εκείνο που μένει είναι το καλλιτεχνικό έργο που γεννήθηκε και εκφράζει την αλήθεια του δημιουργού-του./div>div>	Έτσι θα είσαι κοντά-μας με τους ζωντανούς μάστορες της Ζωγραφικής Τέχνης, το Νίκο Λύτρα, το Μαλέα, τον Παπαλουκά, τον Οικονόμου, τον Τριανταφυλλίδη, τον Μπουζιάνη, το Γιώργο και το Νίκο Παραλή, το Βενετούλια, το Μόραλη, τυχαία θυμήθηκα αυτά τα ονόματα, θα μπορούσανε να ήτανε και πολλά άλλα ακόμα, γιατί με το μόχθο και τη πνευματικότητά-τους οργώσανε το χώμα της Τέχνης του τόπου-μας και το έργο-τους ανθίζει με τα καλλίτερα έργα της Ελληνικής Ζωγραφικής./div>div>	 /div>div>	Χρόνης Μπότσογλου/div>div>	ζωγράφος/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Πρωτοσυνάντησα τον Σταύρο Ιωάννου το 1976 ή 1977, με σύσταση του Χρόνη Μπότσογλου. «Υπάρχει ένας πολύ καλός ζωγράφος εκεί έξω» μου είχε πει αν θυμάμαι καλά (μπορεί και να μην είπε το «εκεί έξω») ο καλός κοινός μας φίλος. Εγώ αμέσως έτρεξα να τον γνωρίσω. Και βρήκα όχι μόνο τον εξαιρετικό δημιουργό, αλλά κι έναν σπουδαίο άνθρωπο. Σεμνό, ταπεινό, καλόκαρδο, με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο (για τις παλιοκαταστάσεις) στα χείλη. Γίναμε φίλοι κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι για κάποιο, μακρύ, διάστημα, προτού οι δρόμοι μας λοξοδρομήσουν κάπως μέσα στον χρόνο, έγινα και συμπαραστάτης της τέχνης του στον βαθμό όπου μπορούσα... Πίστευα στο έργο που έκανε και αγαπούσα την αθωότητά του, με τιμή μου μάλιστα αφιέρωσα το εξώφυλλο και αρκετές σελίδες (συζήτηση με τον Κώστα Σταυρόπουλο, τεύχος 26) στο πρώτο μου περιοδικό τα «Εικαστικά» της δεκαετίας του 80. Έγραψα και ένα μεγάλο κείμενο γι αυτόν και τα «τραπουλόχαρτα» (Ιανουάριος του 1990) που αν δεν κάνω σοβαρό λάθος ήταν για μια σειρά τηλεοπτικών μονογραφιών. Αλλά μπορεί και για ένα κατάλογο έκθεσης... δεν τα έχω τούτη τη στιγμή πρόχειρα στη μνήμη. Τον θυμάμαι πάντα όπως ήταν τότε. Απλός, γενναίος απέναντι στη ζωή και γενναιόδωρος. Ο Σταύρος Ιωάννου δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας./div>div>	Αντώνης Μπουλουτζας/div>div>	Συγγραφέας/div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Σε δεύτερο πρόσωπο (ένα ακόμα σημείωμα στον Σταύρο Ιωάννου)/div>div>	Επισημαίνεις μια χαμένη , οριστικά απολεσθείσα έννοια της απώλειας. Όχι την πολυπληθή και χρησιμοποιημένη «του μεγάλου κενού», αλλά την σπάνια του ανεξακρίβωτου. Και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι σίγουρος αν έχεις φύγει ή αν έχεις γλιστρήσει στο ημίφως των αναγκαίων, των υποχρεωτικών, των βαθύτατων υποψιών. Γιατί , όπως ξέρεις, ο ζωγράφος γίνεται εύθραυστα και πιθανά υποχρεωτικός για τους υπόλοιπους, μέσα από την πνευματική συνοδοιπορία. Ή μάλλον ότι ο ζωγράφος συστήνει με αδυσώπητο τρόπο την πνευματική συνοδοιπορία, σχεδόν την θρησκευτική συνενοχή. Σ αυτό το ημίφως ουσιώνεται. Μεγάλωσες στην τύρβη των διεθνών προτύπων που ο τόπο μας νομοθέτησε με ανασφάλεια και επαρχιωτισμό. Κέρδισες την δική σου ουσία, απολύτως κατακτημένη, εντελώς ευσταθή , διδάξιμη. Δεν έτυχε να μπεις σε ένα πιο έγκριτο θεσμικό χώρο, περίσσευες, όπως τα καλύτερα σ αυτό τον τόπο . Κοίταζες πάντως, υποδεικνύοντας την αλήθεια, ποτέ προτείνοντας την αμφίεση. Αυτή τη συμπύκνωση μάλλον ζωγράφισες και ως ζωγράφος και ως χαρακτήρας. Μπορώ να την διαισθάνομαι στην εξαιρετική ζωγραφική σου, να το διδάσκω, να το διδάσκομαι και να το αιτούμαι. Είμαι πια βέβαιος ότι η αγάπη σε ένα ζωγράφο είναι πάνω απ όλα η ζωγραφική./div>div>	ΔημήτρηςΑ.Σεβαστάκης,/div>div>	ζωγράφος/div>div>	////////////////////////////////////////////////////////////////////////// /div>div>	ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ/div>div>	Την Πέμπτη, 16 Ιουλίου 2009 ο Σταύρος Ιωάννου, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 10:30 το πρωί, στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο. Η νεκρώσιμη ακολουθία του έγινε την Παρασκευή 17/7 , στις 5:00 το απόγευμα, στο Νεκροταφείο Παπάγου./div>div>	Ο Σταύρος Ιωάννου 1945-2009 Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1976. Είχε παντρευτεί με τη Σίσσυ Βαμβακά, με την οποία απόκτησε δύο γιους, τον Αναστάση και το Λιάκο./div>div>	//////////////////////////////////////////////////////////div>div>	ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΕΝΑΟΝ/div>div>	Νεοφύτου Βάμβα 5 Κολωνάκι/div>div>	10674 Αθήνα/div>div>	Τηλ.: 210 6711264 – Fax: 210 6745086/div>div>	aenart@otenet.gr/div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height350 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000008-6911e6a0a7/10153005_837812289568112_5731289021693445408_n.jpg width348>/p>div>	Νίκος Ευγενίδης 1935-2008. Του τεχνοκριτικού Χρήστου Ν. Θεοφίλη /div>div>	 /div>div>	 Θα σας μιλήσω για τον καλλιτέχνη που με το ένα μάτι έβλεπε στην τέχνη και το άλλο στις δονήσεις της ψυχής …γιατί έλεγε, «τελικά η ομορφιά θα νικήσει!». /div>div>	Το σύνθημα αυτό, ως γραφή-αφήγηση εμπεριέχεται στο έργο του και είναι το φίλτρο των ιδεών και των αισθητικών του αναζητήσεων./div>div>	 /div>div>	Νίκος Ευγενίδης. Με θέση και στάση ζωής απέναντι στων βολεμένων τις συνειδήσεις. Το δικό του, της ψυχής μάτι , απέναντι στο μάτι του κύκλωπά τους. Να θέλει να τον βλέπει και ποτέ τυφλό να μουγκανίζει. Όμηρος στην σπηλιά δεν πιάστηκε, γιατί γνώριζε την διαδικασία: κάτω από πρόβατο να δραπετεύει ως ο Κανένας …/div>div>	Έτσι κύλησε η ζωή του, και ποτέ σέρνοντας το κουτσό ποδάρι του και τα ματωμένα πνευμόνια του, απέναντί τους. Μπροστάρης στους συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις./div>div>	Με έργο στην ποίηση της ψημένης υαλόμαζας - ψηφίδας και παιδί της μάνας φύσης ο Νίκος, γνώριζε να δαμάζει τα δώρα της, να τα ανακυκλώνει σε «μέσα» της έκφρασής του …/div>div>	 /div>div>	Ο Νίκος Ευγενίδης σπέρμα - αίμα της Ιωνίας γης και σκέψης (Μικρασιατική η καταγωγή του), γεννήθηκε στην Καλογρέζα Ν. Ιωνίας το 1935, εισήχθη ως εξαιρετικό ταλέντο, δεκαεξάρης, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Αποφοίτησε το 1956. Μαθητής του Γιάννη Μόραλη. /div>div>	Ιδρυτικό μέλος (1964) και μέλος του ΔΣ της Ένωσης Πτυχιούχων της ΑΣΚΤ (ΕΠΑΣΚΤ). Συμμετείχε στην οργάνωση του 1ου Συνεδρίου Εικαστικών Τεχνών το 1966. Μέλος της «Ομάδας Πρωτοβουλίας για την τροποποίηση του Ιδρυτικού Νόμου του ΕΕΤΕ» (1974). Μέλος της «Επιτροπής Επεξεργασίας και ενέργειας» (1975) και μέλος (1975-1981) της Επιτροπής Αγώνα για την τροποποίηση του Ιδρυτικού Νόμου του ΚΕΕ (σήμερα ΕΕΤΕ). Διετέλεσε γραμματέας του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ). /div>div>	 /div>div>	Πρώτη ατομική 1966 στην Αίθουσα «Αρχιτεκτονική» με ζωγραφική και κατασκευές. Συμμετείχε στις Πανελλήνιες 1960, 1963, 1965, 1967, 1975 και δεν συμμετείχε στην τελευταία Πανελλήνια Καλλιτεχνική έκθεση του 1987 στον ΟΛΠ Πειραιά (οργάνωση: Υπουργείο Πολιτισμού - Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος) - Έκθεση, μαύρη σελίδα, να την διαφεντεύει ο λαϊκίζων τεχνοκρίτης, αρχιμάστορας της ίντριγκας, Κώστας Σταυρόπουλος, γνωστός συλλέκτης έργων του λαϊκού ζωγράφου Χρήστου Καγκαρά (1918-2010), που με μοναδική μαεστρία χειραγώγησε την κριτική επιτροπή (Ν. Κεσσανλής, Μ. Κοτζαμάνη, Θ. Πανουργιάς, Β. Δημητρέας, Α. Απέργης, Β. Χάρος, Ν. Δαζελίδης) και κατακρεούργησε τους εικαστικούς καλλιτέχνες μοιράζοντας την Πανελλήνια Καλλιτεχνική έκθεση σε μαθητές, αυλές, φίλους κάποιων μελών της επιτροπής και σε συμφέροντά του. Εκδικητικά και νύχτα τότε, έκοψαν τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας ζωγράφο Μιχάλη Αγγελάκη και άλλους συνδικαλιστές του φορέα. /div>div>	Ο Νίκος Ευγενίδης το 1976 εκθέτει στην Μπιενάλε Νέων Παρίσι. Το 1977 ατομική έκθεση στη «Σύγχρονη Εποχή» με ψηφιδωτά. Σημαντική στιγμή στην εικαστική του διαδρομή, έλεγε, ήταν η οργάνωση στο πλαίσιο της ΕΕΔΥΕ, του εικαστικού δρώμενου «με τη συμμετοχή του κοινού», με σκοπό τη συσκευασία και επιστροφή στην Αμερική του αγάλματος του Τρούμαν το 1984. Στο τέλος της δεκαετίας του 70, συμμετείχε στο «Δεκαήμερο Ειρήνης», ζωγραφίζει στην Καισαριανή μεγάλη τοιχογραφία με θέμα το Πολυτεχνείο. Το μεγάλο ψηφιδωτό, σχέδιο του χαράκτη Τάσσου, σημαία – λάβαρο του κτιρίου του ΚΚΕ στον Περισσό, το υλοποίησε ο Νίκος Ευγενίδης./div>div>	Δίδαξε τη δεκαετία του 60 ζωγραφική, ψηφιδωτό, σε οικοτροφείο για τα ορφανά του πολέμου στη Θεσσαλονίκη. Στο Πρόγραμμα πολιτιστικής επιμόρφωσης άνεργων γυναικών στο Άργος και στην Αμαλιάδα. Στις φυλακές ανηλίκων στην Αυλώνα. Στα εικαστικά εργαστήρια των Δήμων Βύρωνα και Νίκαιας. Επί δεκαπέντε χρόνια δάσκαλος στο ψηφιδωτό και τη ζωγραφική, στο Εργαστήριο Τέχνης Αγ. Παρασκευής. Το τμήμα ψηφιδωτού ξεκίνησε ως ανεξάρτητη ομάδα ομάδα ψηφιδωτού. Το 1995 η ομάδα εντάχθηκε στα Εργαστήρια Τέχνης όπου και δίδαξε πλήθος μαθητών έως τον θάνατό του./div>div>	 /div>div>	Ο Νίκος Ευγενίδης Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Βύρωνα την Πέμπτη 11 Δεκέμβρη του 2008. /div>div>	  /div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height960 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000009-31f4f32f12/36495_513503575338470_607038499_n.jpg width734>/p>div>	Σπύρος Βασιλείου /div>div>	(1903-1985)/div>div>	ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗ/div>div>	Η ζωγραφική του Σπύρου Βασιλείου(1903-1985) ακολουθεί την λογική της σκηνογραφίας και στην πλατφόρμα  αυτής της συνομιλίας διαμορφώνεται. Διαφοροποιείται δε, από αναφορές – σχέσεις  με την παράδοση, λαϊκή δημιουργία, βυζαντινή εικονογραφία. Την μαθητεία του σε αυτά τα αιτήματα  της ελληνικής σχολής καταθέτει ως αίσθηση μνήμης εν Ίδη σχόλιου «σε άσπρο τοίχο», «Στην άμμο την ξανθή»,  «Eνθύμιον της οδού Aχιλλέως», «Eνθυμήματα από την Aίγινα », οι τίτλοι των έργων του είναι και οι προθέσεις του, και όλα σε μια ιδιότυπη θεατρικότητα. Στην φαινομενική ακινησία της ζωγραφικής του ο Βασιλείου ερευνά υποδόρια και επιτυγχάνει  το επόμενο στάδιο θεμελιακά. «Δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να είσαι επαναστάτης- οι επαναστάτες συνήθως έχουν μια εσωτερική δύναμη» Σ. Β./div>div>	 /div>div>	Με αφελή ευφυολογήματα επιχειρούν να ερμηνεύσουν και να ταξινομήσουν σε κινήματα, το έργο του οι φιλολογούντες, λες και το έργο δεν είναι τίποτα χωρίς τις απαντήσεις τους. Να το στρατεύσει ζήτησε και το κόμμα…« Εκείνο που ζητεί η ιδεολογία, ζητεί να υπηρετήσει η τέχνη την ιδεολογία κι αυτό είναι ένα πράγμα που αμέσως δεσμεύει τον καλλιτέχνη, π.χ. η ρώσικη τέχνη η οποία αν δεν κάνει κάτι που να υπηρετεί την πολιτική που κάνει το κόμμα δεν αναγνωρίζεται. Ο καλλιτέχνης λοιπόν τι άλλο κάνει παρά να δουλεύει για τον κόσμο. Να μπορέσει να δώσει στους πολλούς μια χαρά, μια ικανοποίηση. Αυτό το πραγματοποιεί κανείς χωρίς να είναι δεσμευμένος να κάνει σώνει και καλά τέχνη που να υπηρετεί ένα κόμμα. Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε ο Χίτλερ όταν ήταν στην εξουσία να λέει ότι θα κάνετε τέχνη για τον εθνικοσοσιαλισμό… σε ορισμένες στιγμές αναγκάζεται κανείς να θέλει να στρατευτεί αλλά σε μια ανθρώπινη ιδέα και όχι κομματική όπως ήταν τον καιρό της Κατοχής που υπέφερε όλος ο κόσμος» Σ. Β. /div>div>	Ο Βασιλείου διατυπώνει το απλό αλλά και μέγιστο….ααααααανάσα. Σε αυτό το ανερμήνευτο α της αναπνοής καταρρέουν οι θεωρητικολογούντες, στερούμενοι κάθε μορφής επικοινωνίας με το έργο του.…«Εγώ για τη δουλειά μου δεν μπορώ να πω τίποτ΄ άλλο, παρά ότι είναι ζωγραφική που έγινε σ αυτό τον τόπο από έναν άνθρωπο που αγαπά αυτόν τον τόπο, για τους ανθρώπους αυτού του τόπου» Σ. Β./div>div>	Γράφτηκαν και αυτά, από τον ναό των εκατό συν ένα  ιστορικών της τέχνης- Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου «… συνδυάζοντας επιλεκτικά στοιχεία της παράδοσης με τύπους του κονστρουκτιβισμού, του υπερρεαλισμού, της ποπ αρτ και του φωτογραφικού ρεαλισμού, δημιουργώντας συνθέσεις λυρικές και, συχνά, ονειρικές.»  ΑΠΝΟΑ - ΑΠΟΝΑ ΛΟΓΙΑ…./div>div>	 /div>div>	«…βρεθήκαμε μερικοί ζωγράφοι σε μια ορισμένη εποχή να συμβαδίζουμε με μερικούς ποιητές, μερικούς μουσικούς κ.ά. γιατί αυτό ήταν το αίτημα της εποχής - είναι σημαντικό. Αυτό έγινε χωρίς προγραμματισμό, όχι γιατί είπαμε να κάνουμε τώρα αλλιώτικη ζωγραφική απ΄ αυτήν που κάνανε οι δάσκαλοί μας, αλλά ήρθε φυσιολογικά. Το ίδιο κάνανε οι ποιητές εκείνο τον καιρό, το ίδιο οι μουσικοί, αυτό ήτανε ανάγκη ελληνική να γίνει, ανάγκη του τόπου. Αν λέγαμε να κάναμε DADA στην Ελλάδα, να κάναμε φουτουρισμό θα ήτανε ψεύτικο…» Σ. Β./div>div>	Ο Σπύρος Βασιλείου γεννήθηκε το 1903 στο Γαλαξίδι. Σπουδάζει ζωγραφική στο Σχολείο Καλών Τεχνών, μαθητής του Αλέξανδρου Καλούδη από το 1920 έως το 1923 δηλώνει στο βιογραφικό του, και απογοητευμένος  από την διδασκαλία του. Ο Καλούδης (1853 - 1923) διδάσκει Στοιχειώδη Γραφική και Σκιαγραφία (έως το 1916, την πληροφορία αντλώ από την ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης και με αυτά τα δεδομένα δεν προκύπτει ότι ήταν μαθητής του, οι πληροφορίες που ακολουθούν ανατρέπουν τα της Ε. Π.)./div>div>	Οι φοιτητές της σχολής εγκλωβισμένοι στον συντηρητισμό - ακαδημαϊσμό των δασκάλων τους και στην στάση τους κατά των νεωτεριστικών ρευμάτων της τέχνης. «...μία υπόκωφη διάσταση ανάμεσα σε σπουδαστές και δασκάλους μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Δεν ξέραμε ακριβώς τι ζητούσαμε, αλλά ξέραμε σίγουρα πως αυτό που μας πρόσφεραν δεν μας ικανοποιούσε» και αλλού, «Στην αρχή αντιδρούσαμε με τα κατάλοιπα της γερμανικής σχολής που υπήρχαν στην Ελλάδα. Δεν ξέραμε γιατί, αλλά υπήρχε μια αντίδραση, παρ΄ όλο που οι δάσκαλοί μας ήταν όλοι μαθητές της γερμανικής σχολής» Σ. Β./div>div>	Το 1922 ο Βασιλείου,  συμμετέχει  στις διαμαρτυρίες των σπουδαστών  και υπέρ της εκλογής του Νικόλαου Λύτρα,  στην καθιέρωση του θεσμού των εργαστηρίων (1925-26 καθιερώνεται) και στην κατάργηση των υποχρεωτικών τάξεων ώστε ο  κάθε σπουδαστής να επιλέγει ελεύθερα τον καθηγητή του. Το 1923 εκλέγεται παμψηφεί ο νεωτεριστής Νικόλαος Λύτρας συνυποψήφιος με τον Κωνσταντίνο Παρθένη για την πλήρωση της κενής θέσης του αποθανόντος Αλέξανδρου Καλούδη.. «Ο μόνος ο οποίος μας πήγαινε ήταν ο Νίκος Λύτρας, ο οποίος ήταν ένα πνεύμα για τον καιρό του επαναστατικό και μας ωφέλησε πολύ το ότι έγινε αυτός καθηγητής. Πήγαμε όλοι μαζί τότε όσοι ήμαστε στο Πολυτεχνείο τόσο που αυτός τρόμαξε. Δυστυχώς αρρώστησε και στον 1 ½ χρόνο πέθανε. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Μας ωφέλησε όμως το προσωπικό του παράδειγμα και έγινε μια στροφή όλων μας προς την γαλλική σχολή» Σ. Β./div>div>	Ο Βασιλείου αποφοιτά το 1926. Τον Δεκέμβριο του 1927 ο Λύτρας πεθαίνει από φυματίωση./div>div>	Ο Βασιλείου από το 1923 βιοπορίζεται ζωγραφίζοντας διαφημίσεις στις αυλαίες των υπαίθριων θεάτρων μαζί με τους Ρέγκο, Πολυκανδριώτη, Κόκκινο. Αυτοί ήταν η άτυπη «ομάδα των τεσσάρων». Η πρώτη τους έκθεση έγινε το 1926 στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών που από το 1922 λειτουργεί ως χώρος στέγασης Μικρασιατών προσφύγων. Οι τελευταίοι πρόσφυγες εγκαταλείπουν το Δημοτικό Θέατρο το 1927 όταν τους διέθεσε καταλύματα ο Δήμος../div>div>	ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ:/div>div>	Το 1936 Συμμετέχει στην ίδρυση της Εταιρείας Θεατρικής Συνεργασίας. 1933 – 1937 συνιδρυτής της «Νέας Δραματικής Σχολής» διδάσκει μακιγιάζ, κατασκευή σκηνικών και κοστουμιών.  1943-46 Διδάσκει μακιγιάζ στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. 1945 συμμετέχει στην προσπάθεια ανανέωσης της σκηνικής αισθητικής του Εθνικού Θεάτρου που επιχειρεί ο Γ. Θεοτοκάς. 1951 ιδρύεται το «Ελληνικό Χορόδραμα - Ραλλού Μάνου» οι Βασιλείου, Μ. Χατζιδάκις ιδρυτικά στελέχη. 1965 επιμελείται τη διαμόρφωση της σκηνής του θεάτρου της Δώρας Στράτου.  1974 εντάσσεται στη διοίκηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και κατά την επόμενη εξαετία θα διατελέσει μέλος και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, καθώς και πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής./div>div>	ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΣΕ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ:/div>div>	1962 «Ηλέκτρα» παραγωγή Φίνος, σενάριο- σκηνοθεσία  Κακογιάννης,  διεύθυνση φωτογραφίας Ουώλτερ Λάσσαλυ, μουσική Θεοδωράκης. 1967 «Όταν τα Ψάρια Βγήκαν στη Στεριά», παραγωγή-σενάριο- σκηνοθεσία  Κακογιάννης,  διεύθυνση φωτογραφίας Ουώλτερ Λάσσαλυ, μουσική  Θεοδωράκης. 1971 «η κόρη του ήλιου» υπογράφει τα κοστούμια, η ταινία είναι εποχής με πρωταγωνίστρια  την Aλίκη Βουγιουκλάκη και από τις πιο ακριβές παραγωγές που βγήκαν από τα στούντιο Φίνου, σκηνοθέτης σεναριογράφος Δημόπουλος, μουσική  Πλέσσας, φωτογραφία Σακελλαρίου, σκηνογραφία Ζέρβας./div>div>	ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ: /div>div>	1)Ο Φώτος Πολίτης (1890-1934), το 1929 καθηγητής της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου τον καλεί να σκηνογραφήσει του Ι. Ρίζου–Νερουλού (1778 - 1850)  τα «Κορακιστικά» (Κορακιστικά ·ή διόρθωσις της Ρωμαίικης Γλώσσας · Κωμωδία εις τρεις πράξεις διαιρεμένη · Υπό του Λογίου και Ευγενούς κ. Ιακώβου Ρίζου. Βιέννη, 1813). Αυτή η δουλεία καταγράφεται και ως πρώτη συνεργασία του Βασιλείου με το θέατρο./div>div>	2)Ο Σωκράτης Καραντινός (1906-1979). Το 1933 πρώτη συνεργασία του Σπύρου Βασιλείου με τον Καραντινό για την έκτακτη παράσταση του «Κατά φαντασίαν ασθενή»  που θα επαναληφθεί το 1937 με τη Νέα Δραματική Σχολή. Ο Καραντινός πρώτος διευθυντής του ΚΘΒΕ (1961-1967),  διευθυντής  της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ιδρυτής της «Νέας Δραματικής Σχολής» (1933 - 1937), με συνιδρυτές τούς Ν. Παρασκευά, Γ. Σιδέρη, Δ. Πικιώνη, Σ. Βασιλείου και Α. Γιαννίδη. Ιδρυτής της «Αττικής Σκηνής» (1956-1958), ιδρυτικό μέλος του περιοδικού «Τρίτο μάτι» με τους Ν. Χατζηκυριάκο - Γκίκα, Δ. Πικιώνη, Σπ. Παπαλουκά και Στρ. Δούκα./div>div>	ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΣΕ 127 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ /div>div>	Ενδεικτικά :  1937-38 σκηνογραφεί για τη Νέα Δραματική Σχολή του Καραντινού. 1945-46 συνεργάζεται με το νεολαιίστικο τμήμα του ΕΑΜικού θιάσου «Ενωμένοι Καλλιτέχνες» και τον θίασο των «Ενωμένων Καλλιτεχνών».– Συγκρότημα Α΄. Συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο για την παράσταση «Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή» (1845) του Μυσέ. Σκηνοθεσία Καραντινός. 1948 συνεργάζεται για πρώτη φορά με την Εθνική Λυρική Σκηνή «Βασιλιάς Ανήλιαγος» του Νεζερίτη βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο (1933)  του Πολέμη, μουσική διεύθυνση Ευαγγελάτου, σκηνοθεσία Τριανταφύλλου, χορογραφία Γριμάνη και διεύθυνση χορωδίας Βούρτση. 1951 Συμμετέχει στην πρώτη επίσημη εμφάνιση του Ελληνικού Χοροδράματος της Μάνου σκηνογραφώντας το μπαλέτο «Ποιμενική σουίτα» του Βάρβογλη./div>div>	1952 «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (συγγραφή 1595-1599) του Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Κουν, συνθέτης - χορογράφος Μ. Χατζιδάκις, Εθνικό Θέατρο. 1953 «Ευγενία Γκραντέ» του Μπαλζάκ - ξεκινά και η μακρά του συνεργασία με τον Κατράκη- ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη. 1955 επιμελείται το θέμα, τα σκηνικά και τα κοστούμια της  παράστασης του Ελληνικού Χοροδράματος «Ελληνική Αποκριά» γραμμένο το 1947 από τον Θεοδωράκη. Υπογράφει την πρώτη του συνεργασία με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο «Αγαπητικός της βοσκοπούλας». 1956 σκηνογραφεί την παράσταση «φυσικού θεάτρου» της Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης που σκηνοθετεί ο Πέλος Κατσέλης στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγιού. «Θεοφανώ» (1953) του Τερζάκη Ροτόντα Θεσσαλονίκης ως εναρκτήριο έργο στις Καλλιτεχνικές Εορτές Θεσ/νικης- τα μετέπειτα Δημήτρια. 1961  συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο έργο «Παπαφλέσσας» του Μελά, σκηνοθεσία Κατσέλη. Με αυτή την παράσταση επαναλειτούργησε το Βασιλικό Θέατρο. 1962 πρώτη μουσικοχορευτική παρουσίαση στο θέατρο ΡΕΞ από το Ελληνικό Χορόδραμα, σκηνοθεσία Κακογιάννη, σενάριο Σπύρου Βασιλείου, χορογραφία Μάνου. «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού» ποίηση Θεοδωράκη, σύνθεση 1960-1961 Παρίσι. 1963  σκηνογραφεί το Δ΄ Ελληνικό Πανηγύρι που σκηνοθετεί ο Μουζενίδης στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 1977« Butterfly»  Εθνική Λυρική Σκηνή Θεσσαλονίκης - Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών - Μουσική Διεύθυνση Χωραφάς - Σκηνοθεσία Copley./div>div>	Τελευταία σκηνογραφική δουλεία το 1982 «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» (1981) ορατόριο του Βρεττάκου -  Ηρώδειο - πρωταγωνιστής Κατράκης, κοστούμια Γιάννης Τσαρούχης./div>div>	ΕΠΙΛΟΓΟΣ. «Δεν μετανιώνω για τις θάλασσες που έχασα για να ξενυχτώ νύχτες ατέλειωτες σε μισοφωτισμένες σάλες θεάτρων με όλους εκείνους, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, τεχνικούς, ηλεκτρολόγους, που υφαίνουν από νύχτα σε νύχτα το στημόνι και το υφάδι της θεατρικής τέχνης στον τόπο μας. Και λογαριάζω τον εαυτό μου τυχερό που η βαριά κουρτίνα του θεάτρου με αιχμαλώτισε μέσα στο αδιαμόρφωτο χάος της σκηνής, σε μια εποχή όπου μια ολοζώντανη θεατρική τέχνη ευδοκιμούσε πάνω στα πατάρια των σκηνών του νεοελληνικού θεάτρου» Σ. Β./div>div>	ΣΗΜΕΙΩΣΗ στην ιστοσελίδα  ex-amaxis  https://ex-amaxis.gr/?p28 διάβασα την δημοσιοποιημένη  στις 04.02.2011, αδημοσίευτη έως τότε, συζήτηση με τον Σπύρο Βασιλείου των Μιχάλη Μεταξά και Βασίλη Γιάτση (Το 1982΄- ΄84 έφηβοι τότε εξέδωσαν τρία τεύχη του αιρετικού περιοδικού «ΡΟΟΣΤΑΤΗΣ»). Αποσπάσματα των λόγων του Σπύρου Βασιλείου στο παρών κείμενο σας παραθέτω./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height400 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000010-9cbdc9db83/1533841_816405231708650_902946268_n.jpg width276>/p>div>	Γιάννης Κεφαλληνός 1894 1957 Του κριτικού τέχνης Χρήστου Ν. Θεοφίλη/div>div>	 /div>div>	«Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής…» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης/div>div>	   …Έτσι πορεύθηκε το έθνος και με τον Αγά και στα βουνά. Στην λεωφόρο της συνείδησης ταξίδεψε με τον Γέρο του Μοριά  και στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο./div>div>	 …στην πλεύση του νου, των ανδραγαθημάτων, των συμβιβασμών, γράφθηκε η ιστορία.  Ματωμένα χώματα, την είπαν./div>div>	  …χάθηκαν οι αλήθειες; /div>div>	   …Όχι, παραμένουν ως ομηρικές αφηγήσεις από γενιά σε γενιά με την γενναιότητα της ποιητικής του μύθου. Παραμένουν στα ξεθωριασμένα γραμματόσημα, κτήματα και αυτά των συλλεκτών, στα επιστολικά δελτάρια των φαντάρων και των εξόριστων./div>div>	   ….τι τα θέλεις ποια και τα σκαλίζεις;/div>div>	   Ησύχασε και αφουγκράσου, γιατί σε έπεισαν, αλλά δεν σου είπαν. Τα εφησυχασμένα όνειρα στερούνται την ηχώ τους…/div>div>	Γιάννης Κεφαλληνός (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 12 Ιουλίου 1894 – Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1957)/div>div>	 και οι μαθητές του  Γ. Βελισσαρίδης (1909-1994), Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος 1914-1985):/div>div>	Ο Γιάννης Κεφαλληνός κατά την περίοδο 1950-1954 σχεδιάζει γραμματόσημα για λογαριασμό των ΕΛΤΑ. Πρώτη του συνεργασία στις 21 Μαΐου 1950 με την αναμνηστική έκδοση συμπλήρωσης 75 χρόνων λειτουργίας της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης. Ακολουθούν στις 15 Ιουνίου 1951 η αναμνηστική έκδοση για τον εορτασμό των 1.900 χρόνων από την επίσκεψη του Απόστολου Παύλου στην Αθήνα και το ίδιο έτος στις 20 Σεπτεμβρίου η έκδοση «Ανασυγκρότηση». Συνεπής με την ιδεολογία του αρνείται να σχεδιάσει την έκδοση της 14ης Δεκεμβρίου 1952 για τα πεντηκοστά γενέθλια του βασιλιά Παύλου - η σειρά σχεδιάστηκε από τον Δ. Γαλάνη. Ο Γαλάνης σχεδιάζει και την επόμενη σειρά της 29ης Αυγούστου  για την επέτειο της νίκης των Εθνικών Δυνάμεων σε Γράμμο και Βίτσι. /div>div>	Την 1η Ιουλίου 1953 ο Γιάννης Κεφαλληνός σχεδιάζει την έκδοση «Εθνικά προϊόντα» και στις 15 Ιανουαρίου 1954 την σειρά με παραστάσεις από την αρχαία ελληνική τέχνη. Το 1954 αποχωρεί για να μην σχεδιάσει τις επόμενες σειρές που τις ανέλαβε ο μαθητής του Τάσσος./div>div>	    Πρώτη συνεργασία του Τάσσου με τα ΕΛΤΑ, στις 15 Μαΐου 1954 έκδοση «Ν.Α.Τ.Ο.» για την 5η επέτειο ίδρυσης του. Από την έκδοση αυτή έγινε η νομισματική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα: 1.000 παλιές δραχμές  1 νέα δραχμή. Ακολουθεί η συνεργασία στις 21 Μαΐου 1956 έκδοση «Βασιλέων Α» , πρώτη από τις δύο συνολικά εκδόσεις με τα πορτραίτα των μελών των βασιλικών οικογενειών της Ελλάδας. 15 Νοεμβρίου 1957 έκδοση «Βασιλέων Β», η δεύτερη έκδοση (ανατύπωση) με τα πορτραίτα των βασιλικών οικογενειών της Ελλάδας, με ίδιες ονομαστικές αξίες, αλλά σε διαφορετικά χρώματα. Η συνεργασία του με τα Ελληνικά   Ταχυδρομεία, στο Τμήμα Σχεδιασμού Γραμματοσήμων κρατά έως 26 Ιουνίου 1967 που σχεδιάζει την έκδοση «Διεθνές Έτος Τουρισμού». /div>div>	Τον διαδέχεται ο Γ. Βελισσαρίδης που στις 28 Φεβρουαρίου 1968 σχεδιάζει την αναμνηστική έκδοση για τις «Aθλητικές Εκδηλώσεις» και στις 11 Ιουλίου μαζί με τον Π. Γράββαλο σχεδιάζουν την αναμνηστική έκδοση για τα 20 χρόνια Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα…συνεργάσθηκαν και σε άλλες σειρές…όπως…την 21η Απριλίου 1972 στην αναμνηστική έκδοση γραμματοσήμων για τα 5 χρόνια της 21ης Απριλίου. Σχεδιασμός-προσαρμογή Π. Γράββαλος - Γ. Βελισσαρίδης. Τυπώθηκε στο τυπογραφείο Ασπιώτη ΕΛΚΑ./div>div>	      Ο Γιάννης Κεφαλληνός το 1932 διορίζεται στην έδρα της χαρακτικής με το νόμο 1929 του Ελευθέριου Βενιζέλου κατά τον οποίον μόνο ο υπουργός μπορεί με διάταγμα να διορίζει διευθυντή και καθηγητές στη Σχολή. Ήδη ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου το 1929 έχει προσκαλέσει τον Γαλάνη να αναλάβει την Έδρα της Χαρακτικής αλλά δεν την αποδέχθηκε. Η συμβολή του εργαστηρίου Κεφαλληνού στα χρόνια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, με την καθοδήγησή του, λειτούργησε ως εκτυπωτική μήτρα αντιστασιακού υλικού. Μαθητές και συνεργάτες του ο Α. Τάσσος και ο Γ. Βελισσαρίδης. /div>div>	    Ο Τάσσος, 1940 - 1944 στέλεχος της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, στην Επιτροπή Διαφώτισης της ΚΟΑ, με καθοδηγήτρια την Ηλέκτρα και γραμματέας του ΕΑΜ καλλιτεχνών. Οι μαθητές του Κεφαλληνού, πρωτοστάτησαν με τα έργα τους στην προπαγάνδα της Εαμικής Αντίστασης. Συμμετέχουν στον παράνομο αντιστασιακό Τύπο. 25 Μαρτίου του 1943 στο λεύκωμα του ΕΛΑΣ - ΕΑΜ (η επεξεργασία του έγινε στο ατελιέ του Μ. Μακρή, στο Παγκράτι) δημιούργησαν ξυλογραφίες οι: Τάσσος Αλεβίζος, Γιώργος Βελισσαρίδης, Βάσω Κατράκη, Λουκία Μαγγιώρου. Οι τέσσερις δημιούργησαν ξυλογραφίες και στο δεύτερο λεύκωμα που κυκλοφόρησε από την ΕΠΟΝ με τίτλο «Τα Νιάτα στον Αγώνα» από το οποίο δεν σώθηκε κανένα αντίτυπο. 1944 το ΕΑΜ εικαστικών καλλιτεχνών αποφασίζει να συμμετάσχει στην Πανελλήνια έκθεση. Οι Γερμανοί έκλεισαν την έκθεση και φυλάκισαν για 40 ημέρες τον Τάσσο και τους Κεφαλληνό, Κορογιαννάκη, Κανά. 1945 «Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» (έκδοση «Ο Ρήγας»),  λεύκωμα που το  εικονογραφούν οι: Γ. Βελισσαρίδης, Α. Τάσσος και Λ. Μαγγιώρου. Ακολουθεί την πρωτομαγιά του 1945 το λεύκωμα «Θυσιαστήριο της λευτεριάς» (έκδοση «Ο Ρήγας») με ξυλογραφίες των: Αλ. Κορογιαννάκη, Γ. Βελισσαρίδη, Β. Κατράκη, Α. Τάσσου, Λ. Μαγγιώρου, Γ. Μανουσάκη. 1945 ο Τάσσος ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση στον εκδοτικό οίκο «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το κομμουνιστικό κόμμα και που έκλεισε το 1948./div>div>	    Τους χαράκτες Τάσσο,  Βελισσαρίδη δεν τους συμπεριλαμβάνω στην στρατευμένη γραφή και ας πιέζουν προς εκεί το έργο τους οι ιστορικοί της τέχνης. Παραγγελίες έπαιρναν και τις εκτελούσαν ευσυνείδητα λόγω των άρτιων τεχνικών γνώσεων που είχαν αποκομίσει από τον  Γιάννη Κεφαλληνό.  Και ας επιμένει και η κριτική  για το αντίθετο ότι είναι παιδιά στρατευμένα των κοινωνικών αγώνων και συνεπή στο κομματικό χρέος και αριστερό στοχασμό... τον ενθουσιασμό της νιότης τους μοιραστήκαμε και ουδέν άλλο./div>div>	«Υπάρχουν πολλοί τρόποι ν’ αποσιωπήσεις την αλήθεια, όπως υπάρχουν και πολλοί τρόποι να την πεις. ...» Μπρεχτ./div>div>	    /div>div>	 /div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height351 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000011-498734a7d9/1000005_642661339078061_1318198227_n.jpg width225>/p>div>	Του κριτικού τέχνης Χρήστου Ν. Θεοφίλη Γιώργος Μπουζιάνης (Αθήνα, 1885 – Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1959)/div>div>	 /div>div>	«Η αισθητική επιβάλλεται από μια βαθύτατη αναγκαιότητα, δεν είναι ζήτημα απόφασης και εκλογής»/div>div>	 Γιώργος Μπουζιάνης/div>div>	 Βιολογία, κοινωνιολογία, ψυχολογία, αισθητική, λέγεται, είναι δυνάμεις προσέγγισης του καλλιτέχνη, προσφέροντας την ανάγνωση των κρυμμένων πληροφοριών και των ουσιαστικών αιτιών που μετασχηματίζονται  σε έργο. …θα πρόσθετα, σημαντικότερο είναι, το να έχει βουτήξει ο γράφων τα ακροδάκτυλά του στα υλικά της τέχνης για να την προσεγγίσει…οι καλλιτέχνες μιλούν με κωδικούς χειρονομιών και επιφωνημάτων της συντεχνίας και αυτό ναι μεν φτωχαίνει την επιδερμίδα μα ποτέ την τέχνη στο μεδούλι της. Να τόπος ιερός συνομιλίας, αν αποζητάς να σπάσεις κωδικούς …τα αλλά στην ανεπάρκειά τους σε χρίζουν σε παρόντα χρόνο κοτζαμπάση των τεχνών με λόγο αδιέξοδο και ποτέ σε μέλλοντα ... Στα νοήματα των λέξεων και των επιστημών δεν θα συναντήσεις την μαγεία της πράξης… /div>div>	     Ο Γιώργος Μπουζιάνης   με καταγωγή από τα Μπουζιανέικα της Τρίπολης μαθήτευσε από το 1900 και για επτά χρόνια στην Σχολή Καλών Τεχνών στους Ροϊλό, Λύτρα, Βολανάκη, Ιακωβίδη. Τον Οκτώβριο του 1907 ο γιατρός Χαραμής, του παρέχει 80 μάρκα μηνιαίως για σπουδές στο Μόναχο και στην Ακαδημία Τεχνών στον Όττο Ζάιτζ. 1914 Βερολίνο κοντά στον ιμπρεσιονιστή Μαξ Λίμπερμαν. 1924 συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ. 1929-1932 με οικονομική στήριξη της γκαλερί διαμένει στο Παρίσι./div>div>	  Οκτώβριος 1935 στην Ελλάδα - κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη. Ο Γιώργος Μπουζιάνης επιστρέφει. Ο αρχιμανδρίτης της ελληνικής κοινότητας του Αϊχενάου  του παρέχει δυο συστατικές επιστολές του πρέσβη στο Βερολίνο Αλέξανδρου Ρίζου - Ραγκαβή και ένα επίσημο έγγραφο-πρόσκληση του Α’ γραμματέα Αχιλλέα Κύρου για να έλθει στην Ελλάδα προς αποφυγή στράτευσης… Έχει αποκτήσει την γερμανική υπηκοότητα.  /div>div>	  Ο Γιώργος Μπουζιάνης ερχόμενος αποζητά την θέση του καθηγητή στην ΑΣΚΤ λέγοντας ότι του την έχουν υποσχεθεί ο Κύρου κι ο Ραγκαβής και επικαλείται τον νόμο Βενιζέλου του 1929  κατά τον οποίον μόνο ο υπουργός μπορεί με διάταγμα να διορίζει διευθυντή και καθηγητές στη Σχολή. Οι πολιτικές εξελίξεις ραγδαίες. 4 Αυγούστου  1936 ο Μεταξάς καταργεί τον κοινοβουλευτισμό./div>div>	 Από τότε βιώνει την πεμπτουσία της σιωπής, ηθελημένα απομονωμένος στο σπίτι του στη Δάφνη  οδός Σουλίου 27 και με αυτή την μινώταυρου επιθυμία, χαρακτηριστική των Αρκάδων, επαναλαμβάνει  ότι αδικήθηκε. /div>div>	   Παρεννόησε ή του το υποσχέθηκαν στη Γερμανία ότι θα  εισέλθει στην κοινωνία του  καθηγητικού κατεστημένου και τσάκισε όταν σκόνταψε;  …έκλαψε επί εβδομήντα χρόνια και η κοινότητα των ζωγράφων γι αυτό, στιγματίζοντας ό,τι δεν τελεσφόρησε…./div>div>	   Ο Γιώργος Μπουζιάνης εμπεριέχεται στην μοναξιά του παραπόνου. Από τότε είχε χυθεί πολλή μελάνη για την μη εκπλήρωση της επιθυμίας του. Το ίδιο μελάνι χύθηκε και για τον Παρθένη ότι τον τρέλανε ο διωγμός που του ασκούσε το καθηγητικό κατεστημένο καταγγέλλοντας ως δοτό τον διορισμό του και τα πολιτικά παιχνίδιά του με τα κόμματα εξουσίας. Και ο Δημήτρης Περδικίδης αρχές της δεκαετίας του 1980 με μυστική επιστολή ταξίδεψε από την Ισπανία για να παραλάβει την θέση κάτω από το τραπέζι στην ΑΣΚΤ άσχετα αν ποτέ δεν του απεδόθη και γεύθηκα ως φίλος του, τον πόνο και την οργή του κατά των άλλων φίλων Νικολαϊδη, Κεσσανλή που του την βραχυκύκλωσαν. /div>div>	  Αναγνωρισμένος από την εικαστική κοινότητα ο Γιώργος  Μπουζιάνης είχε ήδη κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα και το ραντεβού στα Ιλίσια πεδία./div>div>	 1936 πρώτη του συμμετοχή στην Ομάδα «Τέχνη» (Η ομάδα συνδέονταν με το Κόμμα των Φιλελευθέρων)./div>div>	1940-1948 το έθνος σε σκοτάδι, σπαραγμός… /div>div>	5 Νοεμβρίου 1949 πρώτη ατομική έκθεση με  έργα τα περισσότερα  προπουλημένα  στον «Παρνασσό». Ο τύπος γράφει: «Η εμφάνισή του αυτή στον ‘‘Παρνασσό’’ έχει και το πρόσθετο ενδιαφέρον θα είναι η πρώτη εκδήλωση μιας καινούργιας ομάδας καλλιτεχνών που πήρε το όνομα ‘‘Στάθμη’’..... που θα κάνουν σύντομα και ομαδική εμφάνιση»./div>div>	 Πρώτη έκθεση της ομάδας στο Ζάππειο τον Μάιο του 1950./div>div>	1950 Μπιενάλε της Βενετίας./div>div>	1951 δραστηριότητα της ομάδας με εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στο Βόλο και έκθεση στη Ρώμη την άνοιξη του 1953./div>div>	Ιούνιος 1955 η ομάδα ασκεί κριτική στη διοίκηση του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου για κακοδιαχείριση - συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας (Γεροκωστόπουλο)./div>div>	1956 η ελληνική επιτροπή αποτελούμενη από τους Μ. Καλλιγά, Μ. Χατζηδάκη, Βρ. Τσούχλο, του απονέμει το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ  αξίας 1000 δολαρίων (33.000δρχ). /div>div>	      Η εκφραστική του δύναμη έχει γίνει σχολή και μύθος, όσο για τα παράπονά του…  έτσι είναι ο καλλιτέχνης κυριαρχείται στο παμφάγο αίσθημα της μοναδικότητας, θέλοντας το σύμπαν να τον υπηρετεί και τσακίζει στο πρώτο ‘‘όχι’’ (όπως κι ο Γεράσιμος Στέρης και ας προωθείται η διένεξή του με τον Παπαντωνίου ως αιτία αναχώρησής του το 1939 στην Αμερική. Την δουλειά της διακόσμησης του ελληνικού περιπτέρου στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης πήγαινε να πάρει και που είχε ταχτοποιηθεί από την παρέα Πικιώνη και ας φάνηκε ότι την ανέλαβε βάση διαγωνισμού)./div>div>	    Χωρίς τον καθηγητικό θώκο δυο καλλιτέχνες δημιουργούν σχολή μες στη σχολή με την μέγιστη χειρονομιακή τους γραφή, το χρώμα και την προσωπική τους φόρμα οι Γιώργος  Μπουζιάνης και Πάνος Σαραφιανός. Την δεκαετία του 1980 κυριαρχεί ο Μάκης Θεοφιλακτόπουλος. Και την ίδια δεκαετία  ο Νίκος Κεσσανλής  ως καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και σόουμαν, της δίνει νέα ώθηση, ανατροπή, εμπλουτίζοντάς την με σκέψεις των Βάλτερ Μπένγιαμιν, Joseph Beuys,  Γιάννη Κουνέλλη και την ανανεώνει, σπάει τον εντοιχισμό της τέχνης, την διαχέει στο χώρο, την κοινωνικοποιεί με αυτόν τον τρόπο από τα στεγανά των μυημένων εννοιολογικών καλλιτεχνών της δεκαετίας του 1970, με έργο ουσιαστικό και όραμα, των Δημήτρη Αληθινού, Γιάννη Μπουτέα, την εντάσσει στην καθημερινή αναζήτηση, παιχνίδι ανατροπή. Ένα πολιτισμικό σοκ, ελευθέριας και πανσπερμίας που διαρκεί ως σήμερα στην ΑΣΚΤ.   /div>div>	Δοκιμάστηκε η σχολή στο «νέο» την δεκαετία του 1980 με πληροφορίες που ζυμώθηκαν - ξεπέρασε το εφεύρημα, την συστολή, τον μιμητισμό, δέχθηκε την πολιτισμική επίθεση των μεγαλοσυλλεκτών- τα «θέλω» του εμπορίου.  Ταξίδεψε σε μπιενάλε, ξεπέρασε τις ατολμίες και τους συμβιβασμούς …  το αεράκι δεν στερείται ονείρων και πάντα κινεί τα πανιά των ελευθερογνωμούντων… /div>div>	    ΕΠΙΛΟΓΟΣ/div>div>	 Ο Γιώργος Μπουζιάνης την 21η Οκτωβρίου του 1959 στις 9.30 μ.μ.  απεβίωσε στην κλινική Αλεξάνδρα. Η κηδεία του έγινε δημοσία  δαπάνη την 22α Οκτωβρίου στις 5 μ.μ. στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών. Εκ μέρους του υπουργείου παιδείας παρέστησαν ο διευθυντής γραμμάτων και θεάτρου Κουρνούτος και ο τμηματάρχης καλών τεχνών Κατριβάνος,  οι διευθυντές των μουσείων Μπενάκη και ακροπόλεως Χατζηδάκης και Μηλιάδης. Τον επικήδειο προσφώνησε ο πρόεδρος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου Τσούχλος. Στην κηδεία παρευρέθηκαν οι καθηγητές του πολυτεχνείου και της Ανωτάτης σχολής Καλών Τεχνών. Τα έντυπα της εποχής αναφέρουν με μεγάλους τίτλους το γεγονός του θανάτου με την υπογράμμιση ότι ήταν ο σημαντικότερος νεοέλληνας ζωγράφος. /div>div>	«Πέθανε φτωχός, βοηθούμενος οικονομικά μόνο από κάποιους φίλους, ενώ η αναγνώρισή του ήρθε καθυστερημένα», γράφουν έως σήμερα.  /div>div>	Δήλωσε  εθελοντής - τους απαντώ - και ας μην τροχοδρομούνε την τέχνη στα ευτελή…/div>div>	(«όσο ανώτερο είναι ένα έργο σε ποιότητα τόσο και πιο ωφέλιμο είναι στην κοινωνία» Γιώργος Μπουζιάνης)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height715 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000012-9e0279efc2/10007512_692749517430472_7487106342861646358_n.jpg width926>/p>div>	O  Χρήστος Ν. Θεοφιλης σε «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» διάλογο με τον Ιστορικό τέχνης Θανάση Μουτσόπουλο/div>div>	     ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ/div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Στους διάλογους του Μπέρκλεϋ/div>div>	ο Φιλόνους παγιδεύει τον Υλα. Προβλέπει βάσει των ερωτήσεων του τις απαντήσεις και στήνει διαρκώς παγίδες. Δεν υιοθετώ αυτή την τακτική. Βιώνω ως αγωνιά την ρευστότητα του εικαστικού χώρου που επιτρέπει την ευκολία «αυτοί» να δηλώνουν και να κάνουν ότι θέλουν με φιλοδοξίες μεγαλύτερες των δυνατοτήτων τους. Για να οδηγήσουμε τον διάλογο μας έξω από τα στηρίγματα της ατροφικής ευγένειας και μακριά από τις ύπουλες διαβεβαίωσης ότι όλα πάνε καλά, νομίζω ότι η τέχνη δεν είναι το σχήμα που δίνεται από τους επιμελητές εκθέσεων. Αυτή η μορφή προσέγγισης-ανάλυσης , δεν καταρρέει συνήθως στους πλασμούς των επινοήσεων ;/div>div>	 /div>div>	ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Είναι αλήθεια, εν μέρει. Τα τελευταία χρόνια μιλάμε πολύ για τη «Δικτατορία των Επιμελητών». Οι επιμελητές τείνουν να αντιμετωπίζονται ως οι μεγάλοι σταρ και τα ίδια τα καλλιτεχνικά έργα έρχονται, συχνά, σε δεύτερη μοίρα. Όμως οι αιτίες του φαινομένου δεν βρίσκονται αναγκαστικά σε μια κόντρα ανάμεσα στους επιμελητές και στους καλλιτέχνες αλλά, περισσότερο, στη διάθεση για γιγαντισμό που εμφανίζεται στις μέρες μας. Μια έκθεση που αναπτύσσεται σε λιγότερα από χίλια τετραγωνικά μέτρα τείνει να μη μας ενδιαφέρει, ο φεστιβαλικός χαρακτήρας της καλλιτεχνικής διαδικασίας μοιάζει να είναι κυρίαρχος, η προσοχή και η οικειότητα που απαιτούσε κάποτε η προσέγγιση του έργου τέχνης φαίνεται να έχει εκλείψει. Και οι ρίζες του προβλήματος, κατά τη γνώμη μου, βρίσκονται στη μεντιατική διάσταση που έχει πάρει η εικαστική δραστηριότητα και όχι στην πλευρά των επιμελητών. Παρόλα αυτά, για να μη φανεί ότι υπερασπίζομαι υπερβολικά τον κλάδο, θα παραδεχτώ ότι πράγματι εμφανίζονται φαινόμενα ιδεολογικού αυταρχισμού από την πλευρά των επιμελητών εκθέσεων, εκθέσεις που ακροβατούν μετέωρα στην κόψη εννοιακών επινοήσεων, απουσία σεβασμού του καλλιτέχνη, παρεμβάσεις στο έργο του,.../div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Για να μην έχουμε συνείδηση ψευδή, υπέρτατος σκοπός των κενόδοξων της κριτικής είναι το να καθορίζουν τις αρχές της τέχνης να θέτουν τους κανόνες που επιτρέπουν να κρίνει κανείς τα έργα τέχνης, αναφέρομαι και δεν εξαιρώ τα υπολείμματα των νεοκλασικών κανόνων που κυριαρχούν ακόμα και σήμερα στους Ιστορικούς της τέχνης. Παρατηρούν το έργο σε ποιο βαθμό αντιστοιχεί με κάποιο τυπικό ορισμό, άψυχο και αφηρημένο, μηχανιστικής διάθεσης η με κάποια καλλιτεχνική αναφορά γνωστή και εξαντλημένη. Δεν εξαιρώ την κριτική δια μέσου της εννοιολογικής αντίληψης που επιχειρεί την ερμηνεία των συμβόλων της τέχνης ούτε και την ερμηνεία με διαλεκτικούς συλλογισμούς. Αναζητώ το ενιαίο στην προσωπικότητα. Ο μεγάλος καλλιτέχνης Εικαστικός η Ποιητής είναι Φιλόσοφος και κριτικός τέχνης. Πρώτη του ύλη η εικαστική αντίληψη και η διαλεκτική σκέψη και όλα να υποτάσσονται στον έλεγχο της καλλιτεχνικής κρίσης./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Ξεκινώντας από το τελευταίο θα έλεγα ότι, εξίσου, ο μεγάλος κριτικός είναι δημιουργός και καλλιτέχνης. Όμως, και στις δυο περιπτώσεις, το πραγματικό πρόβλημα είναι να βρούμε ενδείξεις αυτής της «μεγαλοσύνης» και εκεί φίλε Χρήστο Θεοφίλη, νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε και οι δύο, υπάρχει μεγάλο έλλειμμα στη νεοελληνική σκηνή των ημερών μας. Τώρα αν γυρίσουμε στο πρώτο σκέλος της ερώτησής σου, νιώθω κι εγώ ότι ζούμε σε μια ακόμη «δικτατορία», αυτή των αρθρογράφων (εγώ δεν θα τους ονομάσω «κριτικούς» γιατί δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στον όρο). Πτυχές αυτού του φαινομένου είναι ντιρεκτίβες οι οποίες δημοσιεύονται ανά τακτά διαστήματα και κατονομάζουν ποιοι καλλιτέχνες θα «παίξουν» στο παιχνίδι. Σχετικά πρόσφατα είχαμε μια τέτοια «λίστα» σε κυριακάτικη εφημερίδα ενώ πιο πρόσφατα ακόμη μια εκτενής ντιρεκτίβα δημοσιεύτηκε διαδικτυακά. Επιπλέον των ονομάτων είναι σύνηθες στις μέρες μας να δημοσιεύονται και ιδεολογικές ντιρεκτίβες, τις πιο πολλές φορές αυτές τις μέρες μας υπέρ του αγγλοσαξονικού ιδιώματος της New British Art. Είναι ίσως περιττό να προσθέσουμε ότι τέτοιου τύπου αρθρογραφίες συνδέονται με τα συμφέροντα συγκεκριμένων αιθουσών τέχνης. Αν πέσει κανείς στην παγίδα να δει την καλλιτεχνική διαδικασία ως ένα παιχνίδι εξουσίας, νομίζω ότι θα ήταν ολέθριο μια που άλλοι χώροι –η κοινοβουλευτική πολιτική για παράδειγμα- προσφέρονται πολύ περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη θα ήταν ουσιαστικό να κάνουμε μια προσπάθεια να αποκολλήσουμε την καλλιτεχνική κοινωνία, η οποία πλέον αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σ’ αυτή τη χώρα, από τους στροβίλους του εμπορίου, των συλλεκτών και των αρθρογράφων-μάνατζερ. Τότε ίσως θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ξανά την εορταστική διάσταση του καλλιτεχνικού φαινομένου, αυτή του πανηγυριού στο οποίο μπορούν να συμμετάσχουν όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, σεξουαλικής κατεύθυνσης, καλλιτεχνικού ιδιώματος (κυρίως αυτού). Αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος αν κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατό στην έντονα ιεραρχική εποχή μας.../div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Να διαλέξουμε για να είμαστε ελεύθεροι το «καταφύγιο» μας; Την αφελή συγκατοίκηση με τον πατερναλιστή , τον θεοποιημένο ήρωα, τον lifestyle καλλιτέχνη, τον lifestyle τεχνοκριτικό, τη lifestyle γκαλερί, τον συλλέκτη και ταυτόχρονα χορηγό επικοινωνίας μας; Να διαλέξουμε τους αφέντες μας και να νομίζουμε ότι συμμετέχουμε; Μετασχηματίζοντας τις ιδέες μας θα οδηγήσουμε ουσιαστικά την ύπαρξη μας σε πλήρη υποταγή και η νέα μας ελευθέρια θα είναι η καθυπόταξη μας στο «καταφύγιο». Η επικύρωση μας στον εικαστικό χώρο αξίζει του αντιτίμου;/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Έχω την εντύπωση ότι αυτή είναι η πιο καίρια ερώτηση που μπορεί να θέσει κανείς σήμερα. Το lifestyle φαινόμενο τείνει να εξελιχθεί στην κυρίαρχη κατάσταση της εικαστικής διαδικασίας. Η βάση αυτής της λειτουργίας βρίσκεται στα περίφημα «15 λεπτά επιτυχίας» όπως τα διατύπωσε ο Andy Warhol, δηλαδή στην ανάγκη των media να εναλλάσσουν (νεανικά κυρίως) πρόσωπα στις σελίδες τους, μετατρέποντας τα σε σταρ εν μια νυκτί για να τα αντικαταστήσουν με καινούργια, πιο φρέσκα, την επόμενη βδομάδα, μήνα, χρόνο... Φυσικά ορισμένοι γκαλερίστες όχι μόνο επωφελούνται του φαινομένου αλλά ουσιαστικά το προκαλούν, το επιβάλλουν ακόμη, λειτουργώντας κάπως σαν τις «φούσκες» του ελλαδικού χρηματιστηρίου. Δηλαδή πουλάνε γρήγορα ένα υπεριμολογημένο προϊόν το οποίο είναι αμφίβολο αν θα διατηρήσει, πόσο μάλλον να αυξήσει την αξία του. Στιγμές στιγμές νιώθω πως οι συλλέκτες είναι, τελικά, οι μεγάλοι χαμένοι αυτού του σαθρού συστήματος όμως άλλες φορές το ξανασκέφτομαι.../div>div>	Ιδιαίτερη έμφαση θέλω να θέσω στο φαινόμενο του «χορηγού», συλλέκτη συνήθως, και ακόμη περισσότερο σε αυτό του «χορηγού επικοινωνίας»: το τόσο αθώο και φιλο-πολιτισμικό αυτό φαινόμενο κρύβει από πίσω του την κατάργηση της ανεξάρτητης κριτικής αφού –φυσικά- το έντυπο θα επιφυλάξει θετική (θετικότατη) παρουσίαση σε οποιοδήποτε γεγονός σπονσοράρει επικοινωνιακά το ίδιο ενώ ουσιαστικά μεταθέτει την παρουσίαση των καλλιτεχνικών γεγονότων από τους αδιάβλητους δημοσιογράφους και τους μαχητικούς κριτικούς στους μάνατζερ που «κλείνουν συμφωνίες». Μετά από αυτό ίσως δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση η ποιότητα της κάλυψης των εικαστικών από τα περισσότερα από τα ελλαδικά έντυπα./div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Το αδύνατο σημείο και ο φόβος του «καταφυγίου» είναι οι πραγματικές δυνάμεις έξω από αυτό. Η ατομική ελευθέρια-η ανυπακοή-η άρνηση. Στόχος και μηχανισμός του «καταφύγιου» είναι ο διανοητικός ακρωτηριασμός … /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Αυτό που λες με ενδιαφέρει πολύ. Πιστεύω κι εγώ ότι σ’ αυτές τις ανήσυχες μέρες όπου, καμιά φορά τα media λειτουργούν ως ένα καταπιεστικό δίκτυο, κάτι σαν το Matrix της ομώνυμης ταινίας, η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει σαν καταφύγιο. Κάτι σαν Προσωρινή Αυτόνομη Ζώνη, όπως έλεγε ο Hakim Bey, όπου η έκφραση μπορεί να έχει χαρακτήρα αυθάδειας και ανυπακοής. Αισθάνομαι ότι λίγοι τόποι στη δημόσια σφαίρα προσφέρουν αυτού του είδους το άσυλο –τα πανεπιστήμια είναι, προφανώς, ένα άλλο παράδειγμα. Και είναι, προφανώς, αυτονόητο ότι τέτοιες περιοχές πρέπει να διαφυλαχτούν –απ’ όλους μας- από τον έλεγχο των εισαγγελέων ή των μεντιατικών διαπομπεύσεων. Τείνει να γίνει ετήσια ρουτίνα η δίωξη εικαστικών και επιμελητών για έργα που «προσβάλλουν». Πρέπει, επιτέλους, να διαχωρίσουμε την αντίδραση μας σε κάτι που «δεν μας αρέσει» από το πολιτισμικό πογκρόμ που παρακολουθούμε κατά καιρούς./div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Το lifestyle υπηρετεί την επικαιρική ελαφράδα και όχι το νέο. Το νέο στην τέχνη και το λόγο φέρει τη γνώση ότι υπάρχει ένα υβρίδιο επιστήμης – φιλοσοφίας - ηθικής και αυτή είναι η πορεία της ανθρωπότητας έως και σήμερα. Ο Διαλεκτικός Υλισμός των Μαρξ και Ένγκελς αφού ξεκαθάρισε με τον Ιδεαλισμό αποδυναμώνεται με την σειρά του στη νέα γλώσσα της Αστροφυσικής, Βιοτεχνολογίας και της Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας - Ηλεκτρονικής Γραμματικής. Το σήμερα των Συμπαντικών οραμάτων αποζητά την δικιά του ανοικτή ερευνά και πλατύτερα τα όρια της σκέψης . Εκεί συνομιλεί το νέο στην τέχνη χωρίς κατ ανάγκη να δεσμεύετε σε μια Δογματική νάρκη./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Πράγματι η εποχή δεν μπορεί παρά να είναι ανοιχτή σε κάθε δυνατότητα. Σε ότι αφορά τα εικαστικά, νομίζω ότι το επόμενο βήμα είναι η σύνδεση τους με άλλες γνωστικές περιοχές. Φυσικά είναι κάτι που έχει ξεκινήσει ήδη τα τελευταία χρόνια όμως πιστεύω ότι θα πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις στο μέλλον. Οι γέφυρες με τις επιστημονικές περιοχές της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας, της αρχιτεκτονικής, της πολεοδομίας, της ψυχανάλυσης, της ιατρικής και, βέβαια, της βιοτεχνολογίας ή της φυσικής, που αναφέρεις και συ –μεταξύ άλλων- θα πρέπει να επεκταθούν. Κυρίως όμως θα πρέπει αυτές οι συνομιλίες να γίνουν σε ισότιμη βάση. Αφού λοιπόν καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε την ισοτιμία στη σχέση επιμελητών και καλλιτεχνών, πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται μπροστά μας για περαιτέρω συνεργασίες.../div>div>	 /div>div>	    ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Η Αγωνιά πάντα θα υπάρχει «τι άραγε ειν’ ουσία ,τι άραγε είναι σκιά » Κόλεριτζ , 1797 Η μοίρα των εθνών./div>div>	////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Θανάσης Μουτσόπουλος/div>div>	ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ/div>div>	Θεωρητικός και επιμελητής εκθέσεων, Ε.Μ.Π.. Master of Design Studies, GSD, Harvard University, υποτροφία Fullbright. Δρ. Ε.Μ.Π. Συμμετείχε σε εικαστικό εργαστήριο στο Center for Advanced Visual Studies του ΜΙΤ. Έχει επιμεληθεί εικαστικές εκδόσεις και έχει οργανώσει αρχιτεκτονικές και εικαστικές εκθέσεις. Έχει γράψει τα βιβλία: Ανθρωπομορφισμός, Αφαίρεση και Σχηματοποίηση στη Μαζική κουλτούρα, No Feelings: το εικαστικό punk, David Carson: μετά την καταστροφή, Το εικαστικό έργο του Πάνου Κουτρουμπούση, Ta Υβρίδια της Παγκοσμιοποίησης: Πόλη και Μαζική Κουλτούρα στην Περιφέρεια (όλα στις εκδόσεις Futura), Ποπ Αλλόκοτο(Gazon Rouge) και Ομοιότητα Περίπου (εκδόσεις Πατάκη/Μουσείο Μπενάκη), Οράματα: η τέχνη ως διαμεσολάβηση (επιμέλεια-εκδόσεις Πλέθρον). Διατέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο κέντρο σύγχρονης τέχνης Σταθμός Άλφα. Αρθρογραφεί για την αρχιτεκτονική και τα εικαστικά σε εφημερίδες και περιοδικά. Επίτροπος της Ελλάδας για τη Biennale Αρχιτεκτονικής της Βενετίας το 2002 (μαζί με τους Τ. Κουμπή και R. Scoffier). Σύμβουλος έκδοσης του εικαστικού περιοδικού Artime. Καλλιτεχνικός διευθυντής της Φωτοσυγκυρίας 2005. Επιμελητής των εκθέσεων: «Ομοιότητα Περίπου» στο Νέο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, «Οράματα: η τέχνη ως διαμεσολάβηση» στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας, «Μεγάλη Αναταραχή, Θαυμάσια Κατάσταση: πέντε ουτοπίες μέσα στο ‘70» τον Απρίλιο του 2006 στα πλαίσια του οργανισμού Πάτρα-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και της διοργάνωσης Εικαστικό Πανόραμα στο Κρατικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, την ίδια χρονιά. Έχει δώσει διαλέξεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στα Τμήματα Θεατρολογίας και Μ.Μ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και το Μουσείο Φρυσσίρα. Από το 1999 μέχρι το 2004 δίδαξε Ιστορία Τέχνης και Πολιτιστική Γεωγραφία στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών, από το 2004 μέχρι το 2007 Ιστορία και Θεωρία της τέχνης και της Αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, και από το 2008 διδάσκει τα μαθήματα της Ιστορίας της Τέχνης και του Πολιτισμού της Πόλης στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πολυτεχνείου Κρήτης στα Χανιά./div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height720 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000013-910e292075/10001490_736929949672487_6658966654517096571_n.jpg width647>/p>div>	O Χρήστος Ν. Θεοφίλης σε διάλογο με την Μελίτα Εμμανουήλ καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου./div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης Μεγάλο έργο, χρυσή τομή, νόμος δομής, νόμος του κόσμου, αποφασ...ιστική τομή, χαμηλόφωνη εσωτερικότητα, μουσική ρευστότητα. Συνήθη λόγια ιστορικών της τέχνης και μία συσσωρευμένη επανάληψη των ίδιων κρίσεων που κανείς δεν αποφασίζει να ελέγξει. Επαναλαμβάνουμε χωρίς να αγγίζουμε. Βλέπουμε μία ιστορική συνοδεία αναμνήσεων χωρίς κρίση, χωρίς να γίνουν αντικείμενα συζητήσεων. Οι ριζοσπαστικοί-επαναστάτες καλλιτέχνες που βιώνουν την αγωνία της τέχνης και όχι της κοινωνικής ταχτοποίησης-συναλλαγής, τολμούν. «…θάδινα όλη την Ιταλική ζωγραφική για τον Βερμέερ από το Ντελφ..» (Πικάσσο 14 Μαΐου 1935). «…μιλάνε για Αναγέννηση. Μα είναι για κλάματα…είναι σινεμά Τορίνο-φιλμ..» (Πικάσσο 5 Νοεμβρίου 1944). «…Ο Καραβάτζο είναι παρωδία του ρεαλισμού. Ένα ψέμα. Σκηνοθεσία σαν τον Φεντέρ στο σινεμά. Βάλε μου ένα προβολέα δεξιά και άλλον ένα αριστερά!» (Πικάσσο 14 Ιανουαρίου 1955). «..Οι ζωγράφοι του Λούβρου για να φτιάξουν το χέρι κάνουν έτσι, το ίδιο και για το πόδι. Τι απομένει στους πίνακές τους; Τίποτε άλλο. Η γοητεία της πόρνης…» (Πικάσσο 22 Ιουνίου 1946)./div>div>	 /div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ Είναι αλήθεια ότι όταν ο ιστορικός της τέχνης προσεγγίζει ερευνητικά το έργο ενός καλλιτέχνη του παρελθόντος σπάνια ασκεί κριτική, ακόμα και στην περίπτωση που ο τελευταίος ήταν μέτριος ή κακός. Η ιστορία της τέχνης όμως δεν παίζει αυτόν τον ρόλο, γιατί διαπραγματεύεται τα θέματα από διαφορετική άποψη, εξετάζει το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έζησε ο δημιουργός, αναλύει το έργο από την άποψη της εικονογραφίας και της τεχνοτροπίας του και το επανατοποθετεί μέσα στο πλαίσιο που το δημιούργησε. Τα κείμενα που γράφονται για τέτοια θέματα υπόκεινται στη συνέχεια σε κρίση από την επιστημονική κοινότητα και, όταν αξίζουν, τότε χρησιμοποιούνται και από άλλους ερευνητές για δικές τους μελέτες. /div>div>	Εδώ όμως θίγετε και τη σχέση του καλλιτέχνη με τον ιστορικό της τέχνης. Σας απαντώ από τη θέση του δεύτερου και σας ομολογώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσεγγίσεις ένα έργο σύγχρονου «ριζοσπαστικού-επαναστάτη» καλλιτέχνη γιατί συχνά, είτε αυτός είναι πιο μπροστά από τις εξελίξεις, είτε ο ιστορικός είναι πιο πίσω. Το είδαμε και στο παρελθόν από τη φανατισμένη αντίδραση εναντίον της Ολυμπίας του Μανέ, και στη συνέχεια από τον τρόπο που υποδέχτηκε η κριτική το έργο των Ιμπρεσιονιστών. Ο Βαν Γκογκ δεν πούλησε ούτε ένα έργο όσο ζούσε και σήμερα οι πίνακές του κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ. Την αγωνία αυτή βίωσε στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του και ο Πικάσο, ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα. Η απογοήτευσή του ήταν πολύ μεγάλη όταν οι Δεσποινίδες της Αβινιόν που έδωσε με δυσκολία και μετά από πολλά παζάρια, πουλήθηκαν σε λίγα χρόνια από τον αγοραστή τους στο μυθικό για την εποχή ποσό των 150.000 φράγκων. Όμως ο Πικάσο ήταν η χαρακτηριστική περίπτωση καλλιτέχνη που άντλησε τόσα πολλά στοιχεία μέσα από τα έργα του παρελθόντος. Ας θυμηθούμε μόνο τη σχέση του με τον Γκρέκο. Όταν μελετήσει κάποιος το έργο του έχει αμέσως την εικόνα όλου του ευρωπαϊκού πολιτισμού, από τα ερυθρόμορφα αγγεία της ελληνικής αρχαιότητας μέχρι και το έργο του Σεζάν. Επισκέφτηκε άπειρες φορές το Λούβρο, πάντα μόνος του, και γνώρισε πολύ καλά ακόμα και τη «μισητή» ακαδημαϊκή ζωγραφική του 19ου αιώνα.. Πιστεύω ότι ο Πικάσο μπορεί ακόμη και να γελάει μέσα από τον τάφο του γι’ αυτά –και είναι πολλά- που έχει πει κατά καιρούς! Οπωσδήποτε όλη η ιταλική ζωγραφική δεν αποτελείται από αριστουργήματα, ούτε όλα τα έργα του Καραβάτζιο είναι μεγάλα και στο Λούβρο υπάρχουν έργα τα οποία είναι μέτρια. Εγώ όμως πάντα θυμάμαι τη φράση που είχε γράψει ο ίδιος προς το τέλος της ζωής του στο σημειωματάριό του «η ζωγραφική είναι πιο δυνατή από μένα. Μπορεί να με αναγκάσει να κάνω αυτό που θέλει…» και ότι πέρασε τα τελευταία του χρόνια αναπαράγοντας σε πολλές παραλλαγές έργα του παρελθόντος, ακόμη και τις Δεσποινίδες των Τιμών του Βελάσκουεθ, ένα εκπληκτικό έργο του Μπαρόκ που όμως δεν θα είχε τη μορφή που έχει, αν δεν είχε υπάρξει ο Καραβάτζιο!/div>div>	 /div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης Εθνική Πινακοθήκη. Θωμόπουλος, Γεραλής, Ιακωβίδης και όχι μόνο. Οι ζωγράφοι του δικού μας Λούβρου. Εκεί χάνεται η αίσθηση του μέτρου, χάνεται το έργο των Νικολάου Λύτρα, Σαββίδη, Μιχάλη Οικονόμου, Παρθένη, Μπουζιάνη, Στέρη, Μαλέα, Παπαλουκά. Καταρρέουμε στην αισθητική Ευριπίδη Κουτλίδη και άλλων δωρητών που κανείς δεν αποφασίζει να ελέγξει. Ο Πάνος Σαραφιανός αγνοείται, σε κοινή μοίρα ο δικός σας που και από το Ε.Μ.Πολυτεχνείο αγνοείται, Τάκης Μάρθας. Αρχιτέκτονας , ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής όπου διδάσκετε. Πρωτοπόρος της αφαίρεσης την δεκαετία του 50 με αρχιτεκτονική αντίληψη εισάγει την έννοια της κατασκευής. Το παράδειγμά του ακολουθούν ο Φατούρος με τους συνεργάτες του Λεφάκη, Σαχίνη./div>div>	 /div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ Διακρίνω κάποια μελαγχολική διαμαρτυρία στην τοποθέτησή σας… Είναι γεγονός ότι η Εθνική μας Πινακοθήκη περιλαμβάνει εκτός από τους σημαντικούς καλλιτέχνες που αναφέρατε και πολλά έργα που είναι μέτρια. Πάλι καλά όμως που υπήρξαν και ορισμένοι φωτισμένοι συλλέκτες και δώρησαν τα έργα τους στο κράτος./div>div>	Πριν από ένα χρόνο είχα μια ενδιαφέρουσα εμπειρία με μία ομάδα ξένων φοιτητών αρχιτεκτονικών σχολών, από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, που ήρθαν στο Πολυτεχνείο με το πρόγραμμα των ανταλλαγών «Εράσμους». Ανέλαβα να τους κάνω ένα μάθημα για την νεοελληνική τέχνη στην Εθνική Πινακοθήκη. Ήταν πολύ δύσκολο να δώσω στα παιδιά αυτά, που ενδιαφέρονταν πραγματικά, μία σαφή και συνοπτική εικόνα της εξέλιξης της νεοελληνικής τέχνης. Συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι η ακολουθία των έργων αντανακλά μεταξύ άλλων και την πονεμένη ιστορία του νεοελληνικού κράτους, από την ίδρυσή του, με τρόπους έκφρασης που οφείλονται στις τόσες διαφορετικές ευρωπαϊκές επιρροές. Είναι δε τόσο δυνατή αυτή η αίσθηση που έργα σαν του Νίκου Λύτρα, του Παπαλουκά και του Οικονόμου «χάνονται». Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι η ελληνική τέχνη στερήθηκε από αυτήν την τόσο σημαντική για την εξέλιξη του πολιτισμού εποχή, το Μπαρόκ και ότι από τη μεταβυζαντινή περίοδο βρέθηκε στην ουσία στον 19ο αιώνα…/div>div>	Από τότε, όμως, ονειρεύομαι μία Εθνική Πινακοθήκη με χρωματισμένους τοίχους που να αναδεικνύουν και τα πιο μέτρια έργα. Χωρισμένη σε «περιβάλλοντα» σαν ατελιέ, που θα φέρουν χαρακτηριστικά κάθε εποχής και περιοχής που αντιπροσωπεύουν, όπως έπιπλα, αντικείμενα, οικογενειακά κειμήλια. Τα έργα του Παρθένη, του Νίκου Λύτρα, του Παπαλουκά και των ανθρώπων αυτών που διαμόρφωσαν την πιο αυθεντική νεοελληνική καλλιτεχνική έκφραση, να βρίσκονται μόνα τους, σαν σε μία έκθεση μέσα στην έκθεση, για να αντιλαμβάνεται ο επισκέπτης τις ξεχωριστές και συγκινητικές τους ποιότητες. Τέλος, φαντάζομαι και ένα χώρο ανοιχτό σε μεγάλες εκθέσεις με έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που δημιούργησαν μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια. Να μελετήσουμε βεβαίως τα έργα αυτών που έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό, όπως είναι ο Κουνέλλης ή η Χρύσα, αλλά να γνωρίσουμε και το έργο των καλλιτεχνών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, όχι μόνο των δασκάλων που έχουν πεθάνει, όπως ο Τάκης Μάρθας, αλλά και αυτών που είναι ζωντανοί! Έχουμε ένα μεγάλο αριθμό καθηγητών για τα καλλιτεχνικά μαθήματα στις Ανώτατες Σχολές μας, των οποίων το έργο είναι σημαντικό και το γνωρίζουμε ελάχιστα. Υπάρχουν ακόμη και τόσοι άλλοι ζωγράφοι και γλύπτες που ανήκουν στη γενιά μας με έργο εξαιρετικά ενδιαφέρον που πραγματικά αξίζει να το προβάλουμε. /div>div>	 /div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης Εγώ δεν θα σας κατηγορήσω για συνενοχή με ό,τι προασπίζεστε. Είστε στο εκλεκτορικό σώμα και πριν εισηγηθείτε η ψηφίσετε, στα καθήκοντά σας είναι να διαβάσετε το διδακτορικό των υποψηφίων διδασκόντων στην ιστορία της τέχνης. Ειλικρινά το συνυπογράφετε; Εδώ και μία τριακονταετία διαβάζω διδακτορικές διατριβές που έχουν εκδοθεί. Κρατώ αυτές που στην ειδική δύναμη των λέξεων ανακαλούν εικόνες τέχνης. Οι άλλες καταρρέουν αν και εμπεριέχουν καταπληκτική βιβλιογραφία. Καταρρέουν σε ανεπαρκείς φιλολογικές γενικότητες, έρμαια του ατομικού εγωισμού και της λεξιλαγνίας. Διεισδύουν στο έργο με τη γοητευτική επίδραση των λέξεων, με ασυνείδητο τρόπο. Οι συνοπτικοί συλλογισμοί, οι διαβεβαιώσεις, αυτό το είδος της ευγλωττίας είναι επικίνδυνο για την τέχνη. Γενικές απόψεις με συναρπαστικά λόγια στην υπερβολή των συναισθημάτων. Ανεπαρκής η ικανότητά τους για συλλογισμούς και έλλειψη κριτικού πνεύματος. Το αναγνωστικό κοινό κάτω από το βάρος του γοήτρου του συγγραφέα που διαμόρφωσε η κατοχή της ιδιότητας του ιστορικού, υιοθετεί τις πλάνες και τις φλυαρίες./div>div>	 /div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ Μπορείτε άνετα και να με κατηγορήσετε, αν θέλετε! Εδώ θίγετε ένα θέμα που είναι γνωστό σε όλους τους διδάσκοντες που συμμετέχουν σε εκλεκτορικά σώματα. Υπάρχουν διδακτορικά που είναι σημαντικά ερευνητικά κείμενα με πρωτότυπα συμπεράσματα, τα οποία προϋποθέτουν μακρόχρονη και συστηματική μελέτη και άλλα που τα διαβάζουμε και δεν καταλαβαίνουμε το λόγο για τον οποίο γράφτηκαν. Ένα καλό διδακτορικό στην ιστορία της τέχνης δεν πρέπει να περιλαμβάνει φιλολογικές γενικότητες, ούτε εγωιστικά αποφθεύγματα, φλυαρίες ή συναισθηματικές εκφράσεις, διότι ο συγγραφέας του είναι κατ’ αρχήν επιστήμων που μέσα από την κοπιαστική έρευνα πρέπει να καταλήξει σε συμπεράσματα και να θέσει και ο ίδιος μία βάση για τους επόμενους ερευνητές. Θυμάμαι ότι όταν είχα ολοκληρώσει το διδακτορικό μου αισθανόμουν σαν να είχε περάσει από πάνω μου ένας οδοστρωτήρας και με είχε ισιώσει!/div>div>	Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι, τόσο οι συγγραφείς των διδακτορικών, όσο και τα μέλη των εκλεκτορικών σωμάτων γνωρίζουμε καλά ποια είναι τα αξιόλογα και ποια όχι. Άλλωστε αυτό διαπιστώνεται στη συνέχεια και από τις αναφορές ή παραπομπές σε αυτά από τους άλλους επιστήμονες. Οι υποψήφιοι για μία θέση διδάσκοντος σε ανώτατο ίδρυμα θα πρέπει να συγκεντρώσουν αυτές τις παραπομπές και να τις συμπεριλάβουν στο βιογραφικό τους σημείωμα. Αν ο αριθμός αυτών των σημειώσεων είναι μεγάλος, τότε κατά κανόνα σημαίνει σοβαρότητα και πρωτοτυπία. Αν δεν υπάρχουν παραπομπές, τότε αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. /div>div>	Όμως, για τους επιστήμονες που υποβάλλουν υποψηφιότητα για μία θέση διδάσκοντος δεν αρκεί μόνο ένα διδακτορικό. Σύμφωνα με το νόμο ακόμη και για τη θέση λέκτορα απαιτούνται και άλλες δημοσιεύσεις σε διεθνούς κύρους επιστημονικά περιοδικά, που έχουν μία επιτροπή με κριτές, ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια, καθώς και διδασκαλία σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αισιόδοξο είναι ότι τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στους υποψηφίους που εμφανίζονται για τέτοιες θέσεις, υπάρχουν αρκετοί νέοι επιστήμονες με καλές σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και με σημαντικές εργασίες. Θέλω να πιστεύω ότι από εδώ και πέρα θα εκλέγονται πάντοτε οι καλύτεροι./div>div>	 /div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης Το επίκτητο γόητρο του ιστορικού πολλές φορές από θεσμικό ιδιωτεύει. Αποσπά την αμοιβή προσφέροντας υπογραφή και λόγο που εκδηλώνει με δακρύβρεχτα κείμενα την ηθικότητά του. Οι προσεγγίσεις φασόν αυτού του τύπου εξαφανίζονται στην καύση του εφήμερου παραληρήματος και στην πελατειακή σχέση. Εξασφάλισαν στον εικαστικό μια αναδημοσίευση-υποβολή στα ΜΜΕ και πεθαίνουν ως ντοκουμέντα της έκθεσης στα επιμελή αρχεία του. Όλα υποκύπτουν στον μηχανισμό της εφήμερης πληροφορίας των μερικών γραμμών που ούτε καν καταγράφεται στη μνήμη του αναγνώστη./div>div>	 /div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ:Αγαπητέ μου κύριε Θεοφίλη πόσο δίκιο έχετε! Πραγματικά ορισμένες φορές χρησιμοποιούμε εντυπωσιακές εκφράσεις όταν γράφουμε για το στυλ. Γινόμαστε λογοτέχνες όταν αναλύουμε ένα έργο, ποιητές όταν αναφερόμαστε στα χρώματα, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις πιο δύσκολες και περισπούδαστες εκφράσεις για να ανταποκριθούμε και να μεταδώσουμε στον αναγνώστη αυτό που είναι τελικά η μαγεία ενός έργου τέχνης! Με καθησυχάζει λίγο το γεγονός ότι η αγωνία αυτή –γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να γράψεις κριτική τέχνης ή να προλογίσεις έναν καλλιτέχνη στην έκθεσή του- έχει τις ρίζες της σε μία παράδοση που φτάνει μέχρι τον 18ο αιώνα τουλάχιστον. Ας μη ξεχνάμε ότι οι πρώτοι κριτικοί τέχνης ήταν λογοτέχνες και ποιητές και ότι το κείμενο που έγραψε ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ για τον Εδουάρδο Μανέ είναι ό, τι καλύτερο έχει γραφτεί μέχρι σήμερα για τον τόσο σημαντικό αυτό ζωγράφο./div>div>	Συχνά και το ίδιο το έργο οδηγεί την πένα του θεωρητικού, ενώ το κοινό που θα διαβάσει το κείμενο φαίνεται ότι εντυπωσιάζεται περισσότερο από πιο ποιητικές και λογοτεχνικές εκφράσεις. Πιστεύω, όμως, ότι τα κείμενα κριτικής ή παρουσίασης ενός καλλιτέχνη θα πρέπει να είναι πραγματικές μελέτες, με την έρευνα, τις συγκρίσεις , την ανάλυση και τα συμπεράσματά τους. Είναι ενδιαφέρον ότι μόνο μετά από αυτήν τη συστηματική ανάλυση μπορεί να είναι βέβαιος και ο θεωρητικός αν το έργο, για το οποίο γράφει, αξίζει τελικά ή όχι. Όταν η προσέγγιση είναι ειλικρινής και όχι απλά ευγενική, τότε το κείμενο μπορεί να μείνει και στην ιστορία. /div>div>	Όσον αφορά στην αμοιβή του θεωρητικού, πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνονται για την εργασία τους. Ο νόμος δεν απαγορεύει και στους πανεπιστημιακούς να λάβουν μία αμοιβή για κάτι που γράφουν και που σχετίζεται με την επιστήμη τους. Ίσως τελικά οι «θεσμικοί» που «αποσπούν αμοιβές» να είναι οι πραγματικοί επαγγελματίες, ενώ οι άλλοι απλοί ερασιτέχνες. Άλλωστε, η ποιότητα και η δύναμη ενός κειμένου δεν νομίζω ότι εξαρτάται από αυτήν τη «λεπτομέρεια». Εσείς τι λέτε; /div>div>	 /div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης Ως καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου έχει επιτευχθεί η συνεργασία καλλιτεχνικών μαθημάτων και ιστορικών της τέχνης;/div>div>	 /div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ Χαίρομαι πραγματικά που μου θέσατε αυτή την ερώτηση! Τον Ιούλιο που τελείωνε η ακαδημαϊκή χρονιά είχα μία πολύ ωραία εμπειρία. Ξέρετε, στην σχολή μας οι σπουδαστές που διανύουν το ένατο εξάμηνο των σπουδών τους είναι υποχρεωμένοι να συντάξουν μία εκτενή εργασία με την οποία να αποδεικνύουν την ικανότητά τους στο ερευνητικό επίπεδο. Στην περίοδο των εξετάσεων παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους σε μία διάλεξη που πραγματοποιούν ενώπιον τριμελούς εξεταστικής επιτροπής και κοινού. Σε μία ανάλογη περίπτωση-στον τομέα της ιστορίας- μέλος της επιτροπής ήταν ο ζωγράφος Περικλής Γουλάκος. Από τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο προσέγγισε το θέμα και τις ιδιαίτερες γνώσεις του ωφεληθήκαμε όλοι, τόσο οι φοιτητές που ήταν παρόντες, όσο και εμείς οι ιστορικοί, που σας ομολογώ δεν θέλαμε να τον αφήσουμε να φύγει!./div>div>	Κύριε Θεοφίλη, μετά από πολλά χρόνια, πιστεύω τελικά, ότι ενώ τα καλλιτεχνικά μαθήματα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία της τέχνης, εν τούτοις είναι πολύ πιο σημαντικά από την ιστορία. Άλλωστε, χωρίς τους καλλιτέχνες εμείς οι ιστορικοί δεν θα είχαμε και αντικείμενο, έτσι δεν είναι; Αν θα τοποθετούσαμε αυτές τις δύο «αξίες» τη μία δίπλα στην άλλη, θα διαπιστώναμε ότι ο καλλιτέχνης διαθέτει την ευαισθησία, μπορεί πιο εύκολα να αποκωδικοποιήσει μηνύματα και να λύσει τα μυστήρια ενός έργου τέχνης, γιατί αντιλαμβάνεται τα πράγματα «από μέσα». Σε μία θεωρητική προσέγγιση όμως είναι πιθανόν να του λείπει το σύστημα, η επιστημονική μέθοδος, δηλαδή, την οποία αποκτά ο ιστορικός μετά από χρόνια εργασίας στις βιβλιοθήκες. Θεωρώ ακόμα ότι είναι πολύ σημαντικό ο ιστορικός σε κάποιο στάδιο της ζωής του, ίσως κατά τη διάρκεια των σπουδών του, να αποκτά και ο ίδιος εμπειρία στην καλλιτεχνική διαδικασία, να «λερώνει τα χέρια του με το χρώμα», για να μπορεί να αισθάνεται και αυτός, έστω και λίγο, την αγωνία και τη χαρά ταυτόχρονα, που βιώνει ο καλλιτέχνης ./div>div>	Ως προς το ερώτημά σας που αφορά στην συνεργασία των δύο μαθημάτων, θα έλεγα ότι οραματίζομαι μία ιδεατή συνεργασία, όπου ο ένας θα εμπλουτίζεται από την επικοινωνία του με τον άλλο. Στις θέσεις που βρισκόμαστε νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και τείνουμε να λησμονήσουμε τη σημασία που έχει να είναι κανείς μαθητής. /div>div>	///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Βιογραφικό/div>div>	Μελίτα Εμμανουήλ/div>div>	είναι πτυχιούχος του τμήματος κλασσικής φιλολογίας και του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. /div>div>	Έχει παρακολουθήσει μεταπτυχιακά μαθήματα και σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα από τη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. /div>div>	Οι μελέτες της αφορούν στην ευρωπαϊκή και ελληνική τέχνη του 19ου και 20ου αιώνα καθώς και στην βυζαντινή τέχνη. Έχει ασχοληθεί με το έργο σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών όπως και με τη ζωγραφική σε μνημεία της Εύβοιας, της Λακωνίας, της Κύπρου και του Μυστρά. /div>div>	Σήμερα είναι καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height792 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000014-e47bce66eb/1966823_663365227043561_1877204621_n.jpg width960>/p>div>	O  Χρήστος Ν. Θεοφίλης  σε διάλογο με τον Ζωγράφο- σκηνοθέτη Κυριάκο Κατζουράκη καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Σχολή Καλών Τεχνών/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Σώμα ευάλωτο, σώμα πάσχον . Στο λευκό τελάρο το  λευκό κελί. Η πραγματικότητα Όπου ζει …. /div>div>	Απαρχή της τέχνης το «ντοκουμεντάρισμα» του δράματος./div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Το ντοκουμέντο σαν πρώτη ύλη με απασχολούσε από τη δεκαετία του 60. Είναι ένας τρόπος αποδραματοποίησης και απομυθοποίησης κι επομένως σου επιτρέπει να επεξεργάζεσαι θέματα που έχουν ανάγκη «απόστασης». Η περίφημη Μπρεχτική «αποστασιοποίηση», που δοκιμάστηκε στο θέατρο και σπάνια στον κινηματογράφο, είναι βασικό στοιχείο της φύσης της ζωγραφικής, που δε μιμείται την αλήθεια αλλά την μετουσιώνει. Η ζωγραφική ψάχνει το τραγικό κι όχι το δράμα.   /div>div>	Το σώμα είναι πάντα το κύριο θέμα μου, όχι από τη μεριά της κρυφής ματιάς-κάμερας, από τη μεριά της εσωτερικότητας άρα της προσωπικής ματιάς του /της που ποζάρει. Δηλαδή το γυμνό στον πίνακα σε βλέπει που βλέπεις και με μια έννοια ποζάρεις εσύ μπροστά στον πίνακα. Αυτό απαιτεί μια διαδικασία πολύ δύσκολη που επιπλέον δεν επικαλύπτεται με ελεύθερη πινελιά – που ενίοτε θολώνει το αποτέλεσμα με εξπρεσιονιστική γραφή – προσπαθώ η πινελιά να φαίνεται, να μην κρύβεται και να μην κρύβει… το ντοκουμέντο έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο ανακαλύπτεται σε όλη τη διαδικασία της κατασκευής του πίνακα ή της ταινίας… τόσο ώστε εν τέλει το ίδιο το έργο να αντικαθιστά το ντοκουμέντο… το ίδιο το έργο να είναι πιο αληθινό από την «αλήθεια». /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Πίσω από την κάμερα , μπροστά στο τελάρο…   Κάθε πίνακας και μια μορφή σκηνοθεσίας , κάθε ταινία και ένας πίνακας. Όλα στην ακύρωση της ψευδαίσθησης της πραγματικότητας . Ο δημιουργός νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί κάθε τρόπο για να εκφράσει την φυσικότητα στην τέχνη…/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Ο ζωγράφος συνήθως σκηνοθετεί, αυτό δεν το ξέρουν πολλοί σκηνοθέτες μας. Σκηνοθετεί όταν παράγει εικόνες κι όχι έννοιες των εικόνων, το φως, το κάδρο, το κόψιμο, τη διάρκεια αντιληπτικότητας, το χρώμα, τον κρυμμένο διάλογο. Κυρίως σκηνοθετεί όταν έχει συνείδηση της επιθυμίας του να εκφράσει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει και δεν χρησιμοποιεί σύμβολα. Η φυσικότητα είναι πάντα υπό αμφισβήτηση όμως. Ο Μικρός θεός-ζωγράφος πρέπει να ταπεινωθεί μπροστά στην πραγματικότητα, να μαγευτεί για να μπορεί να μαγεύει… και βρίσκεται διαρκώς σε σύγκριση με την ωμή αλήθεια που είναι πάντα δυνατότερη. Επομένως το εργαλείο του δεν είναι η αλήθεια της ζωής αλλά η μετουσίωση της σε ένα επίπεδο διαφορετικό – όχι ανώτερο, ούτε μετάφραση της αλήθειας – σε ένα γλωσσικά διαφορετικό επίπεδο. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Φιλμικος λόγος – εικαστικός λόγος… σε ένα ποιητικό θρόισμα των μορφών, των ιδεών, του ήχου . Στην αίσθηση των συνδέσεων «ρακόρ» μεταξύ τους/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Η ζωγραφική είναι η μητέρα των ιδεών. Ο εξορκισμός του κακού από τους ανθρώπους των σπηλαίων, η επίκληση του καλού, ο θαυμασμός της φύσης, ο φόβος του άπειρου, όλα αυτά αποτυπώνονται ζωγραφικά χιλιάδες χρόνια, πριν καν γίνουν ιδέες, πριν ο άνθρωπος τα κάνει λόγια, τα έκανε «Λόγο». Αυτή είναι η δύναμη της ζωγραφικής και πάντα θα είναι. Ο φιλμικός λόγος, το θέατρο δηλαδή, είναι μια περίτεχνη συνέχεια που συμπεριλαμβάνει την ανθρώπινη εξέλιξη και τη δύναμη του ανθρώπου να αλλάζει τον κόσμο του χωρίς εξορκισμούς, χωρίς φοβίες, με απ’ ευθείας ερμηνεία και καταγραφή των γεγονότων και κυρίως με επική φόρμα. Τα έπη του Όμηρου ακόμα γεννούν έργα, κι αν το καλοσκεφτούμε το κλασσικό σινεμά είναι επικό, από τον Αϊζενστάιν και τους κλασσικούς Ιάπωνες μέχρι το Αμερικάνικο Γουέστερν. Όμως έχουμε μια Ευρωπαϊκή εκδοχή- παραλλαγή, τα τελευταία 50 χρόνια που το σινεμά είναι πιο εσωστρεφές και ψάχνει στα βαθιά νερά να βρει την  ανάλογη δύναμη της ζωγραφικής έκφρασης, την αμεσότητα της καθημερινής ζωής, την πίστη στη δύναμη του ανθρώπου και όχι του «Ήρωα», το απλό «γυμνό», τη φυσικότητα. Όμως το σινεμά πριν απ’ όλα είναι καπιταλισμός και εξάρτηση από κεφάλαιο. Η Ευρώπη δείχνει να μην αντέχει τέτοια «Ακριβή Έρευνα». Και έτσι έχει γεννηθεί ένας σύγχρονος πειραματικός κινηματογράφος που ψάχνει τη φόρμα- δύναμη και ταυτόχρονα την ανεξαρτησία, την απαγκίστρωση από την επένδυση του κεφαλαίου που απαιτεί και επιβάλλει το «σινεμά παραμύθι»…/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Οι «Μικρές Εξεγέρσεις», η τρίτη μεγάλου μήκους (και δεύτερη μυθοπλασίας) Ο «δρόμος προς τη Δύση» (2003) και «Γλυκιά μνήμη» (2005). Τριλογία με άξονα την εσωτερική αναζήτηση ταυτότητας σε διαφορετικά κοινωνικά πρίσματα και συνθήκες./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Και οι τρεις ταινίες μου, μάλλον τρεις και μισή με το μικρού μήκους «καφέ γκράβα», γίνανε με αυτήν τη λογική. Μάξιμουμ ποιότητα με μίνιμουμ μέσα. Σε ένα βαθμό το κατάφερα νομίζω, ιδιαίτερα με την τρίτη ταινία «Μικρές Εξεγέρσεις» που ολοκληρώθηκε φέτος. Το θέμα της  είναι η αναζήτηση ταυτότητας σε διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες, όπως λέτε. Και όπως στη ζωγραφική μου, πρωταγωνιστεί η γυναίκα, η γυναίκα που επιθυμώ, η γυναίκα που θαυμάζω, η γυναίκα που θυσιάζεται καθημερινά, που ανιδιοτελώς προσφέρει, που βιάζεται, που δεν είναι υπεράνω αλλά επιβιώνει, η γυναίκα καταφύγιο, η γυναίκα λίμπιντο και μητέρα ταυτόχρονα./div>div>	Όταν έχεις καθαρό μέσα σου αυτό που θέλεις να κάνεις θα το κάνεις. /div>div>	Ο κόσμος όμως του Ελληνικού κινηματογράφου είναι γεμάτος από μια «Θολούρα» που εμποδίζει συνεργασίες και πειραματισμούς. Είναι πολύ μικρός ο τόπος μας και χωρίς δομές με αποτέλεσμα ο ένας να πατάει τον άλλο και να πέφτουν κορμάκια για να γίνει μια αξιοπρεπής ταινία. Δεν είναι συνθήκες δημιουργίας αυτές. Θυσιάζεται πρώτα απ’ όλα η ευαισθησία και η πρωτογενής έκφραση. /div>div>	Πως μπορεί να γίνει καλός κινηματογράφος όταν δεν υπάρχει διαφάνεια και αντικειμενοποίηση και όταν πάσχει η λειτουργία των βασικών μέσων, εκπαίδευσης, παραγωγής, διανομής, κριτικής.  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Η ευελιξία του ψηφιακού κινηματογράφου,  που έχει μεγαλύτερη ευαισθησία όπως στα νυχτερινά πλάνα και ταυτόχρονα η ιδεολογία του να μην είσαι δέσμιος του μεγάλου οικονομικού κεφαλαίου. Κλονίζεται η βιομηχανία κατασκευής του κινηματογράφου;/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Όπως είπα πριν, ο ψηφιακός κινηματογράφος είναι το μόνο μέλλον εδώ στον τόπο μας και καλύτερα να είμαστε έτοιμοι από τώρα, κάνοντας μικρές ομάδες παραγωγής ανεξάρτητου κινηματογράφου, με ταυτόχρονη πίεση στο κράτος για υποστήριξη στη διανομή. Γίνεται, ακόμα και στα δίσεκτα χρόνια της ύφεσης που αρχίσαμε μόλις να βιώνουμε. /div>div>	Αναγκαστικά αυτή θα είναι αύριο η «Βιομηχανία του Ελληνικού Κινηματογράφου»/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Η κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα εγκιβωτισμένη σε σχολές θεωρίας;/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Δεν υπάρχει κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Οι όποιες σχολές και θεωρίες υπάρχουν, προκύψανε εμπειρικά και είναι σχεδόν προσωποπαγείς. Είναι γελοίο μια τέχνη που απαιτεί ομαδικότητα να δημιουργεί προσωπική παράδοση και όχι σχολές έκφρασης. Ας πούμε, στον Ελληνικό κινηματογράφο δεν έγινε αυτό που έγινε στο Ελληνικό θέατρο με τον Κουν. Ο Κουν έγινε «Θέατρο Τέχνης» και έχει επηρεάσει/div>div>	τη θεατρική έκφραση παντού, γέννησε παιδιά μαθητές, εγγόνια μαθητές, νέες αντιλήψεις, ελευθερία σκέψης, ανθρωπισμό, κοινωνικότητα. Στο σινεμά, ακόμα και ένα «I love Καρδίτσα» να κάνει επιτυχία, όλοι πανηγυρίζουν που γέμισαν οι αίθουσες, σαν το μόνο ζήτημα να είναι η οικονομική ανταπόδοση, τόσο πίσω είμαστε. /div>div>	Το να κάνει σχολή το «I love Καδίτσα» είναι πιο πιθανό, όπως τα χρόνια της Ελληνικής βιντεοκασέτας που πρέπει να γυρίστηκαν χιλιάδες βιντεοκασέτες και να θησαύρισαν όλες οι κωμικές φιγούρες της εποχής του 70. Η μόνη αντίσταση σ’ αυτήν την εκδοχή είναι η πραγματική κινηματογραφική εκπαίδευση, όπως έχουμε στη ζωγραφική δυο σοβαρές σχολές καλών τεχνών, έτσι να γίνει και με τις κινηματογραφικές σχολές, μια στην Αθήνα και αυτή στη Θεσσαλονίκη που ήδη λειτουργεί (Η πρώτη πανεπιστημιακή σχολή, που όμως ψυχορραγεί οικονομικά).   /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Το life style σε αίθουσες τέχνης, μουσεία, πινακοθήκες, συλλογές, όλα  υπό μορφή ρόλου εκπαιδευτικού ιδρύματος. Εσωστρέφεια- παθογένεια- αμηχανία .Ότι μας  επιβάλλουν…. /div>div>	Η ήττα της ελληνικής κοινωνίας είναι που άφησε αυτή την αθλιότητα του star system να κυριαρχεί./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Η διαφορά όλων αυτών των ιδρυμάτων στο εξωτερικό είναι ότι εκεί αυτά ανήκουν στα «κοινωνικά αυτονόητα» και δεν είναι μόδα ή στυλ ή εσωστρέφεια. Στην Ευρώπη, στην Αμερική, είναι μέρος της καθημερινότητας και κανείς δε σπαταλά το χρόνο του διεκδικώντας τα αυτονόητα. Και το star system έξω είναι διαφορετικό, έχει ποιότητα αναμφισβήτητη και είναι παράλληλο με underground κινήματα, εδώ το star system απλά είναι άλλη λέξη για τι λέξη «τηλεόραση». Ότι βγαίνει από το «κουτί» γίνεται κοινωνικά αποδεκτό, δεδομένο, επιβάλλεται και μετατρέπεται την επόμενη στιγμή σε star system. Δεν υπάρχει φρένο γι’ αυτήν τη φρενίτιδα. Και πάλι η μόνη θεραπεία είναι η σοβαρή εκπαίδευση, η τεράστια οικονομική επένδυση που απαιτείται επειγόντως στην παιδεία είναι ο μονόδρομος που πρέπει να διεκδικήσουμε, αν θέλουμε τα παιδιά μας να δούνε κάποιο καλύτερο μέλλον. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Υπάρχει ανάγκη ανατρεπτικού-αιρετικού λόγου  στον ρόλο και τη λειτουργία της τέχνης, ανάγκη να αρθρωθεί λόγος ρεαλιστικός που θα λειτουργήσει στην σχάση./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Υπάρχει ανάγκη αυτογνωσίας. Ο αιρετικός λόγος είναι συγκρουσιακός πάντα, για να συγκρουστείς όμως πρέπει να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Και για να γίνει η φόρμα σου «λόγος», πρέπει να ανοιχτείς προς τα έξω αναζητώντας τον «άλλο», διαφορετικά γίνεσαι φορμαλιστής. Δε λέω ότι είναι κακός ο φορμαλισμός, εννοώ αρνητικό τον αφύσικο ανεπιθύμητο φορμαλισμό που τυχαία καλύπτει το κενό στη φόρμα.  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	  ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ 1971-1973 ομάδα Πέντε Έλληνες Nέοι Pεαλιστές με τους Bαλαβανίδη, Διγκα, Mπότσογλου, Ψυχοπαίδη. Εργα στην ανατρεπτική κοινωνική κριτική. Είναι εποχή ορθολογισμού – ανάλυσης – στοχασμού, κυριαρχεί το κριτικό πνεύμα, η θεωρητική γνώση αντικαθίσταται από την οπτική εμπειρία. Νομίζω ότι ήταν μια «ασυνάρτητη» ομάδα με διαφορετικότητες στο έργο και στη στάση ζωής . Συνδεόσασταν μόνο με την ειλικρίνεια του ζωγράφου και των σκοπών του , την συγκίνηση της εικόνας που μέσω των πλαστικών λύσεων αφαιρεί κάθε περιγραφική εικονογράφηση./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Μετά από τόσα χρόνια δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την επιτυχία της ομάδας «5 νέοι Έλληνες Ρεαλιστές». Ειδικά σήμερα την νέα εποχή του ΔΝΤ που αρχίσαμε να ξαναζούμε ανάλογα δίσεκτα χρόνια, νοιώθουμε να γυρίζει ο χρόνος πίσω και να φανερώνει την ανεπάρκεια και την ευθύνη της πολιτικής εξουσίας που μας οδήγησε στην κατάσταση που περιγράφεται ως «αδιέξοδο», και που θυμίζει τον «γύψο» της χούντας. (Ποτέ δεν ήταν αδιέξοδο, ούτε τότε ούτε τώρα. Απλά τα κέρδη μεγαλώσανε και οι ιδιοκτήτες τους τσακώνονται στη μοιρασιά. Κι ο κόσμος το καταλαβαίνει και σύντομα θα δούμε στη «νέα επταετία», την αντίδραση του κόσμου και την τιμωρία των πολιτικών ενόχων). Και φυσικά θα ανακαλύψουμε την ανάγκη της οικονομίας στα εκφραστικά μας μέσα, τον κριτικό λόγο, τον στοχασμό, τις συνεργασίες, την ομαδική δουλειά και πολλά άλλα που τόσο καιρό τα θεωρούσαμε ντεμοντέ. Αυτή τη φορά θα είμαστε πιο ώριμοι και εμπλουτισμένοι από το παρελθόν που μας δίδαξε την ζημιά της υπεροψίας μας. Η νέα γενιά, οι σημερινοί τριαντάρηδες πρέπει να συνεργαστούνε μαζί μας, η ουσιαστική ανταλλαγή μας θα γεννήσει μεγάλη δύναμη απαραίτητη να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που ήρθε με πρόθεση να μείνει./div>div>	/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	 /div>div>	τα βασικά σημεία της καλλιτεχνικής δραστηριότητας του Κυριάκου Κατζουράκη και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1963 – 68      Η μετ’ επαίνων περαίωση των σπουδών του /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1969              Το βραβείο ζωγραφικής Παρθένη/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1972 -  1986  Η μόνιμη εγκατάστασή του στο Λονδίνο   - /div>div>	οργάνωση  από τον Eduardo Paolozzi της μεγάλης    έκθεσης ζωγραφικής του  στην Serpentine Gallery (1979)/div>div>	ατομική έκθεση στην Alzaia Gallery Rome (1984)  /div>div>	οι συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο/div>div>	(Bedford House Gallery – Picadilly Gallery)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1982             H μεγάλη αναδρομική έκθεσή του που εγκαινιάστηκε στο Middland Group Nottingham England και στο Λονδίνο E.Totah Gallery και στην Αθήνα στην Γκαλερί ΩΡΑ./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1979             Η εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Biennale Sao Paulo – Βραζιλία  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1980            H εκπροσώπηση της Ελλάδας στην   XIV Biennale se Paris – Γαλλία /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1964 – 2005       Οι 34 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής του/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1969 1972     Η συμμετοχή του στην ίδρυση της Ομάδας 5 Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές  με τους Βαλαβανίδη – Ψυχοπαίδη – Μπότσογλου – Δίγκα και η σημαντική αντιδικτατορική  έκθεση της Ομάδας αυτής το 1969 μεσούσης της Δικτατορίας.  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1991  Ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καλλιτεχνών  «EUROPA 24» /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1989  - 2005  Η Σκηνογραφική δουλειά του στο Θέατρο ( 16 έργα και 4 πρεμιέρες στην Επίδαυρο με το Θέατρο Τέχνης)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1995  Η ίδρυση της καλλιτεχνικής Ομάδας «Ομάδα Τέχνης» /div>div>	Με την Δημιουργία μεγάλων σύνθετων έργων που πραγματεύονται την συνεργασία των Τεχνών ( ΤΕΜΠΛΟ – ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ – ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ – ΟΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ – ΚΟΥΤΙ ΤΕΧΝΗΣ) 5 Έργα που ταξίδεψαν σε όλη την Ελλάδα την Κύπρο και στα Βαλκάνια./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	1997 -2003 Τα έξη χρόνια που ήταν διευθυντής του Εικαστικού Εργαστηρίου του Αιγάλεω/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	2003 Η ταινία του « Ο δρόμος προς τη Δύση» που κέρδισε το 1ο Κρατικό βραβείο καλύτερου Ντοκυμαντέρ και το διεθνές βραβείο κριτικών FIPRESCI./div>div>	Ταινία που ταξίδεψε στα μεγαλύτερα Φεστιβάλ ( LOCARNO – YAMAGATA – MONTREAL – TRIBECA N.Y – IΝSTANBUL) /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	2005  Η ταινία του « Γλυκιά Μνήμη» -  2 κρατικά βραβεία Σκηνογραφίας και Β’ Γυναικείου ρόλου και το βραβείο 1ου Γυναικείου ρόλου στο 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου, Τετουάν, Μαρόκο 2006/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	2009 Η Τρίτη ταινία του «Μικρές Εξεγέρσεις» αντιπροσώπευσε την Ελλάδα /div>div>	στο 50ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2009 και /div>div>	στο CINEMA DU MONDE MONTREAL  2009/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Από το 2005 είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Σχολή Καλών Τεχνών διευθύνει το Γ’ Εργαστήριο ζωγραφικής   /div>div>	διδάσκει ζωγραφική και τη σχέση ζωγραφικής και κινηματογράφου.  /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height960 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000015-6202762fb5/1606848_463342500459114_380032051_n.jpg width638>/p>div>	Ο Β. Δημητρέας μιλάει για το έργο του σε ένα σύντομο διάλογο με το Χρήστο Θεοφίλη:/div>div>	 /div>div>	Χ.Θ: Νομίζω ότι στο έργο σας η αντίληψη – αντιμετώπιση, γραφή – φόρμα δοκιμάζονται στο αίτημα μιας κοινωνικό-πολιτικής,  βιωμένης τέχνης./div>div>	 /div>div>	Β.Δ: Νομίζω ναι. Αλλά η αφετηρία είναι ευρύτερη και σύνθετη. Πρέπει ακόμα να διευκρινίσω κάτι· δεν πιστεύω ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες εικονογραφούν ή εικονοποιούν μια «ιδέα» ή ένα προϋπάρχον  νόημα, χωρίς τροποποιήσεις μορφικές και νοηματικές. Η κοπιαστική προσπάθεια μορφοποίησης είναι συνήθως λιγότερο ή περισσότερο απρόβλεπτη. Οποιαδήποτε νοηματοδότηση, με τη στενή ή ευρύτερη έννοια, επιχειρεί ο καλλιτέχνης, διαρθρώνεται και αναδιαρθρώνεται αλλά και διυλίζεται από τη σύνολη προσωπικότητά του. Η σύνθετη αυτή διαδικασία δεν είναι μια απλή καταγραφή./div>div>	 /div>div>	Οι αφελείς εκλογικεύσεις της τέχνης είναι περισταλτικές και ζημιογόνες είτε χρησιμοποιούνται για την κοινωνικότερη λειτουργία της τέχνης, είτε χρησιμοποιούνται  από μια πτωχευτική νοησιαρχία./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Χ.Θ: Νομίζετε ότι η «κοσμοθέαση» του καλλιτέχνη απαιτεί μια διαρκή καλλιτεχνική έρευνα για να στηριχτεί μορφοπλαστικά, για να κατακτηθεί η αξιοπιστία της φόρμας;/div>div>	 /div>div>	Β.Δ: Βεβαίως. Η όποια «κοσμοθέαση» του καλλιτέχνη απαιτεί μια διαρκή αναζήτηση, θα μπορούσα ίσως να πω, βασανιστική έρευνα για να στηριχτεί μορφοπλαστικά, για να κατακτηθεί η αξιοπιστία της φόρμας, και αυτό δεν οδηγεί αναγκαστικά σε έναν άδειο φορμαλισμό./div>div>	 /div>div>	Χ.Θ: Χωρίς να έχω την πρόθεση να προτείνω αξιολογικές κρίσεις, θέλω να σημειώσω τις διαρκείς μεταπλάσεις, τις συνθετικές αλλαγές, κάποτε και τη διάλυση της φόρμας και τη χαρακτηριστική χρήση του μαύρου χρώματος σε πολλά έργα του Β. Δημητρέα. Νομίζω ότι έχουμε ένα ύφος πυκνό και ιδιαζόντως προσωπικό. /div>div>	 /div>div>	Θα τολμούσα να πω ότι διακρίνω μια συγγένεια «στάσης» με το Γ. Χαλεπά, τον Π. Σαραφιανό και το Γ. Σκλάβο. Ο ίδιος αναφέρεται συχνά στο Γκόγια και τον Καραβάτζιο μεταξύ άλλων.  /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Επιμέλεια έκθεσης:  Χρήστος Θεοφίλης, μέλος A.I.C.L. Association Internationale de la Critique litteraire / επιμελητής της στήλης αυτοπροσδιορισμοί των σελίδων γράμματα - τέχνες - εικαστικά της εφημερίδας η αυγή και συνεργάτης του περιοδικού ΄Culture΄ της εφημερίδας ‘’ο κόσμος του επενδυτή’’./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Β.  Δημητρέας (1934)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Κατάγεται από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Γεννήθηκε στο Μελήσσι Κορινθίας το 1934. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από το ζωγράφο Βαγγ. Δράκο στην Καλαμάτα σε ηλικία 14 ετών./div>div>	 /div>div>	Σπούδασε με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. από το 1958 μέχρι το 1963, με δάσκαλο τον Ι. Μόραλη. Το 1967 παίρνει με διαγωνισμό υποτροφία για τη Γαλλία˙ η υποτροφία αυτή δεν του δίνεται τελικά, και φεύγει για το Παρίσι το Δεκέμβριο του 1967. Στο Παρίσι παράλληλα με τη ζωγραφική του, παρακολούθησε μαθήματα κοινωνιολογίας της Τέχνης, με τους Pierre Francastel, Jean Cassou, και Raymonde Moylin. Έκανε δύο ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις (αναφέρονται πιο κάτω)./div>div>	 /div>div>	Δίδαξε στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών (1965-1967). Παράλληλα μαθήτευσε στο Φώτη Κόντογλου, (συνεργείο Κώστα Γεωργακόπουλου). Επιστρέφοντας από το Παρίσι το 1976 δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Βακαλό, και αργότερα ως «ειδικός επιστήμονας και λέκτορας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας 1981-1985. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας με τον καθηγητή Ευάγγελο Ρούσσο, στο Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών./div>div>	 /div>div>	Από το 1985 ως το 2002 εργάστηκε ως καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης./div>div>	 /div>div>	Υπήρξε μέλος της «Ομάδας Τέχνης ά» και του «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών». Συμμετείχε επίσης στην «Ομάδα για την επικοινωνία και την εκπαίδευση στην Τέχνη», ήταν ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας Τέχνης 4+», είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος»./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Συμμετείχε σε συνέδρια με γραπτές εισηγήσεις, μερικά από τα οποία είναι:/div>div>	 /div>div>	Στα μικρά σεμινάρια του «Jussieu» στο Παρίσι 1974, με τους Δανιήλ, Β. Καρκαγιάννη, Α. Παγαυλάτο και Ν. Χατζηνικολάου. /div>div>	 /div>div>	«Τέχνη και Τεχνολογία» Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά, Μάρτιος 1987. /div>div>	 /div>div>	«Τέχνη και Κουλτούρα» Πολυτεχνείο Κρήτης, Χανιά 1989. /div>div>	 /div>div>	«Η πρωτοπορία στις εικαστικές τέχνες», Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 31 Οκτωβρίου. – 1 Νοεμβρίου. 1991. /div>div>	 /div>div>	Πανελλήνιο συνέδριο: Η ορθόδοξη εκκλησιαστική τέχνη στην Ελλάδα σήμερα, 5-7 Νοεμβρίου, Θεσσαλονίκη 1993. /div>div>	 /div>div>	«Έκτο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας» με θέμα Αισθητική και θεωρία της Τέχνης, Αθήνα 18-20 Μαΐου 1994. /div>div>	 /div>div>	Διημερίδα: «Ο κοινωνικός ρόλος του καλλιτέχνη» 20-21 Οκτωβρίου 2001. Τεχνόπολις, Αθήνα. /div>div>	 /div>div>	«Τρεις πτυχές της παγκοσμιοποίησης», Διεπιστημονική συνάντηση. Μάιος 2002, Αθήνα. /div>div>	 /div>div>	Έχει δημοσιεύσει κείμενα στα περιοδικά: «Επιθεώρηση Τέχνης» 1965-1967, στο «Χρονικό» τόμος 6ος 1975, στα «θέματα χώρου και τεχνών» 7ο 1976, 8ο 1977, 9ο 1970. Επίσης στο περιοδικό «σπείρα» τευχ. 1, 1984. Ακόμη στα περιοδικά «Αντί», «Ζυγός», «Σήμα», και είναι συνεργάτης της εφημερίδας «Τα Νέα της Τέχνης»./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ/div>div>	 /div>div>	Αίθουσα Τέχνης του Κ.Τ.Ε. (Αθήνα 1969)/div>div>	 /div>div>	Maison de la Culture (HOUILLES – Παρίσι 1970)/div>div>	 /div>div>	Γκαλερί «ASTOR» (Αθήνα 1971)/div>div>	 /div>div>	Institut Superieur Catholique (Παρίσι 1971)/div>div>	 /div>div>	Κέντρο Εικαστικών Τεχνών (Αθήνα 1976)/div>div>	 /div>div>	Βιβλιοπωλείο GAZETTE (Αθήνα 1977)/div>div>	 /div>div>	Αίθουσα της «Ομάδας τέχνης 4+» (Αθήνα 1982)/div>div>	 /div>div>	Αίθουσα της «Ομάδας τέχνης 4+» (Αθήνα 1984)/div>div>	 /div>div>	Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιος (Θεσσαλονίκη 1987)/div>div>	 /div>div>	Βιβλιοπωλείο «ΙΑΝΟΣ» (Θεσσαλονίκη 1989) /div>div>	 /div>div>	Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας. /div>div>	 /div>div>	Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα (Μάρτιος 1992)/div>div>	 /div>div>	Σπίτι της Κύπρου (Αθήνα, Απρίλιος 1993)/div>div>	 /div>div>	Αγκάθι. Βιβλ. – Αίθ. Τέχνης (Αθήνα, Νοέμβριος 1993)/div>div>	 /div>div>	Παρατηρητής. Βιβλ. – Αίθ. Τέχνης (Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 1995)/div>div>	 /div>div>	Αγκάθι. Βιβλ. – Αίθ. Τέχνης (Αθήνα, Οκτώβριος 1996)/div>div>	 /div>div>	Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο (Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 1997)/div>div>	 /div>div>	Ζήνα Αθανασιάδου Art Gallery (Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 1999)/div>div>	 /div>div>	Ένωση Γιουγκοσλάβων Καλλιτεχνών (Βελιγράδι, Οκτώβριος 1999)/div>div>	 /div>div>	Ζήνα Αθανασιάδου Art Gallery (Θεσσαλονίκη, 26 Σεπτεμβρίου – 15 Οκτωβρίου 2003)/div>div>	 /div>div>	Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (Αθήνα, 18 Ιαν. – 5 Φεβρ. 2005)/div>div>	 /div>div>	Εικαστικός Χώρος Αρμός – Σέρρες (16 Απριλίου – 18 Μαΐου 2005)/div>div>	 /div>div>	Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας (18 Δεκεμβρίου 2006 – 15 Φεβρουαρίου 2007)/div>div>	 /div>div>	Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας. Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα (27 Μαρτίου – 8 Μαΐου 2008)/div>div>	 /div>div>	Εκφραση-γιαννα γραμματοπουλου (Αθήνα, Μάιος 2009)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ/div>div>	 /div>div>	Πανελλήνιος έκθεση (Αθήνα 1965)/div>div>	 /div>div>	Πανελλήνιος έκθεση (Αθήνα 1967)/div>div>	 /div>div>	3η Biennale des Arts Plastiques de Gennevilliers (Παρίσι 1970)/div>div>	 /div>div>	Συμμετοχή σε όλες τις εκθέσεις της Ομάδας Τέχνης α’ (Αθήνα 1961-1967)/div>div>	 /div>div>	Biennale du “Noir et Blanc” (Colombes, Paris 1972)/div>div>	 /div>div>	Με την ομάδα τέχνης 4+ στην Αγίου Μελετίου 60 (Αθήνα 1980)/div>div>	 /div>div>	Στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Στοκχόλμης (1978)/div>div>	 /div>div>	Ευρωπάλια (Βρυξέλλες 1982)/div>div>	 /div>div>	«Έκθεση μελών της ομάδας για την Επικοινωνία και την εκπαίδευση στην Τέχνη» (Δημοτική Πινακοθήκη Μήθυμνας Λέσβου 1983)/div>div>	 /div>div>	Biennale του Σάο Πάολο, με την «Ομάδα Τέχνης 4+» (1984)/div>div>	 /div>div>	Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε με την «Ομάδα Τέχνης 4+» (Αθήνα 1984)/div>div>	 /div>div>	Υλικά και τεχνική «Άποψη» (Αθήνα 1987)/div>div>	 /div>div>	Πανελλήνιος έκθεση (Αθήνα 1987)/div>div>	 /div>div>	Με την «Ομάδα τέχνης 4+» (ΑΛΑΤΖΑ ΙΜΑΡΕΤ, Θεσσαλονίκη 1988)/div>div>	 /div>div>	Καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης: μία επιλογή (Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 1988)/div>div>	 /div>div>	12 διδάσκοντες στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (Βαφοπούλειο Θεσσαλονίκης, Νοέμβριος 1989)/div>div>	 /div>div>	Γυναίκες και Τέχνη, με την «Ομάδα τέχνης 4+» (Αθήνα, Νοέμβριος 1990)/div>div>	 /div>div>	Λουξεμβούργο – Βόνη (Μάιος-Ιούνιος 1992) με το ΣΚΤΒΕ./div>div>	 /div>div>	Διάλογος (Palais d’lena) (Παρίσι, Ιανουάριος 1993)/div>div>	 /div>div>	Έκθεση πέντε καλλιτεχνών «Πολύεδρο» (Πάτρα, 1993)/div>div>	 /div>div>	‘Εκθεση στο σπίτι του Γ.Μπουζιάννη (Αθήνα, 1994)/div>div>	 /div>div>	Μακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης (Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 1997)/div>div>	 /div>div>	«Γραφή στην ύλη» (Ιωάννινα, 28 Αυγούστου – 20 Σεπτεμβρίου 1997)/div>div>	 /div>div>	«Όψεις εικαστικής δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη μετά το 1960» (Δ.Ε.Θ., 22 Νοεμβρίου – 28 Δεκεμβρίου 1997)/div>div>	 /div>div>	Με το Σ.Κ.Τ.Β.Ε., «Έκθεση σχεδίων» (Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2001)/div>div>	 /div>div>	Ύδρα «Εικαστικές αποτυπώσεις» Ιστορικό Αρζείο – Μουσείο Ύδρας, (15 Ιουνίου – 31 Οκτωβρίου 2002)/div>div>	 /div>div>	Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Thessalonique (Νοέμβριος 2004)/div>div>	 /div>div>	Art Πρίσμα. «Συναντήσεις» Πειραιάς, 9 Οκτωβρίου – 9 Νοεμβρίου 2006./div>div>	 /div>div>	«Ελληνικό σπίτι» Ομαδική έκθεση στο Πεκίνο (Πεκίνο 3 Αυγούστου – 20 Σεπτεμβρίου 2008)/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height336 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000016-89af98aa7c/1238903_324678594345553_1273877890_n.jpg width308>/p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height176 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000017-cf87cd0818/16823_480690421974354_2130129671_n.jpg width201>/p>div>	O  Χρήστος Ν. Θεοφιλης σε διάλογο με τον Δρ. Μάνθο Σαντοριναίο/div>div>	Καλλιτέχνη - Ερευνητή, Επίκουρο Καθηγητή ΑΣΚΤΥπέυθυνο Εργαστηρίου Πολυμέσων-Υπερμέσων /div>div>	////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ: Από το 1970 και καταλυτικά σήμερα η κοινωνία της πληροφορίας θέτει το αίτημα του καλλιτέχνη να υπερβεί τις δεξιότητες των μέσων του, και το έργο του να μορφοποιηθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Η τέχνη μεταφέρεται διαδραστικά ως πληροφορία, θρυμματίζει τον αυτοεγκλεισμό της με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο παγκόσμιος ιστός είναι νέα διατύπωση ελευθερίας της βούλησης, η νέα Τέχνη ως εικόνα άυλη και η πληροφορία κτήμα των χρηστών. ../div>div>	 /div>div>	Μάνθος Σαντοριναίος : Συμφωνώ εν μέρει. Πάντα η Τέχνη βρισκόταν ανάμεσα στο υλικό και στο άυλο . Ο καλλιτέχνης, όπως λέει ο Φρανκαστελ, ( Pierre Francastel) κρύβει μέσα του μια διπλή ιδιότητα, την ιδιότητα του διανοούμενου και αυτή του χειρονάκτη τεχνίτη. Σήμερα στο ψηφιακό πολιτισμό απελευθερώνεται η ιδιότητα του διανοουμένου : ο καλλιτέχνης μπορεί να εισάγει κατευθείαν τις ιδέες του στο εργαλείο του και το εργαλείο, ο υπολογιστής, να τις υλοποιήσει αυτόματα μόνος του./div>div>	Όμως η τοποθέτηση του κάθε καλλιτέχνη απέναντι στην Τέχνη και το άυλο δεν σχετίζεται τόσο με την τεχνολογία που χρησιμοποιεί, όσο με τη συνείδηση και την ιδεολογική τοποθέτηση του. Σε ένα κείμενο του ο καθηγητής μου Ποπέρ (Frank Popper) διαχωρίζει τη Τέχνη από το έργο Τέχνης. Πχ ένα γκράφιτι είναι Τέχνη, ενώ ένας πίνακας που μπορεί να εκτεθεί και να πουληθεί σε μια γκαλερί είναι έργο Tέχνης. Το γκράφιτι, ένα δρώμενο, όπως και οι δράσεις στο δίκτυο είναι μη αντικείμενα Τέχνης εφόσον τα αντιμετωπίσει έτσι ο δημιουργός τους, είναι έργα που περιέχουν στη διαδικασία δημιουργίας τους την έννοια της μη ύλης με το χαρακτηριστικό του μη εμπορικού έργου με στόχο την άμεση άνευ όρων επικοινωνία με το κοινό. Πολλές φορές περιέχουν και την διαδικασία της φθοράς, της καταστροφής τους μέσα στο χρόνο. Άρα σε σχέση με το άυλο, το ερώτημα είναι σε ποιο σύστημα κυρίως ιδεολογικό και οικονομικό εντάσσεται το έργο. /div>div>	Ως προς το χώρο των ιδεών εκεί οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες, αλλά και πιο ενδιαφέρουσες./div>div>	Το ερώτημα τι καινούργιο φέρνει η ψηφιακή Τέχνη απαιτεί μια ιδιαίτερα πολύπλοκη διαδικασία προσέγγισης, απόλυτα συνδεδεμένη με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του Πολιτισμού όπως πολιτική, κοινωνία, επιστήμη, φιλοσοφία, τεχνολογία, καθημερινός τρόπος ζωής και άλλα. /div>div>	Αρχίζω να πείθομαι ότι αυτό που λείπει τελικά περισσότερο, είναι μια ισχυρή φιλοσοφική ιδέα που θα χαρακτηρίσει ( ερμηνεύσει ) την εποχή και θα δώσει την έναρξη δράσεων σε πολλούς χώρους και βέβαια στην Τέχνη. Είναι θλιβερό να έχουμε τόσα μέσα επικοινωνίας, μνήμης, μετακίνησης σε τόπους, καταγραφής και να μην υπάρχει ένα νέο πνευματικό εργαλείο ερμηνείας. /div>div>	Κρίνουμε τα πάντα με εργαλεία σκέψης του 19ου έως και τα μέσα του 20ου αιώνα. Ο δικτυωμένος υπολογιστής, η «σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια» με την έννοια που της είχαν δώσει ο Ντιντερο ( Diderot) και Νταλαμπερ (DAlembert) δημιουργούν την νέα συνθήκη και ευτυχώς οι άνθρωποι της διανόησης, του λόγου και των Τεχνών πείσθηκαν για την αξία του. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο ως προς την πρώτη ιδιότητα του καλλιτέχνη, δηλαδή ως διανοητή και πρόκειται να φέρει μεγάλες αλλαγές./div>div>	Σε σχέση με το κατασκευαστικό μέρος συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ανατρεπτικό : είναι η ανάπτυξη μιας νέας σύγχρονης ψηφιακής λαϊκής τέχνης, αφού ο καθένας πλέον διαθέτει και γνωρίζει να χρησιμοποιεί εργαλεία οπτικοαουστικής έκφρασης και προβολής. Οι προσωπικές καλλιτεχνικές εκφράσεις μέσα στο youtube, facebοok, στα διάφορα blogs πολλές φορές βρίσκονται πιο μπροστά από πολλά σύγχρονα έργα Τέχνης. /div>div>	 /div>div>	XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ: Όμως στο ερευνητικό και θεωρητικό έργο σας σημειώνω πως προτιμάτε την αμεσότητα ζωής αποφεύγοντας την ταχυδακτυλουργία των ιδεών και των θολών διατυπώσεων…/div>div>	 /div>div>	Μάνθος Σαντοριναίος: Αποφάσισα να ερευνήσω ένα χώρο θεωρητικό που ήταν απόλυτα αναγκαίος για το έργο μου, ένα χώρο που δεν είχε ερευνηθεί ακόμα επαρκώς. Αυτή η πορεία εξελίχθηκε εντελώς αυθόρμητα. Είναι υπέρτατη ευτυχία να ψάχνεις μέσα στον κόσμο των ιδεών, όταν μάλιστα σήμερα πια αυτός ο κόσμος είναι ιδεατός με ένα ισχυρότερο τρόπο από αυτόν του παρελθόντος. /div>div>	Μιλάμε για τον άυλο κόσμο της Εικόνας και αγνοούμε το αντίθετο του, δηλαδή την υλική υπόσταση των εννοιών. Αυτή η σχέση είναι το πιο ισχυρό στοιχείο του ψηφιακού πολιτισμού. Οι έννοιες, οι λέξεις, η εικονοποίηση ή καλύτερα χαρτογράφηση της γνώσης έχουν πάρει σάρκα και οστά με τον ψηφιακό πολιτισμό, έχουμε εργαλεία να περιηγηθούμε μέσα σε αυτόν τον κόσμο, να τον επεξεργασθούμε… να κάνουμε αυτά που περιγράφει ο Πλάτωνας στον Φαίδρο σαν «αδύνατο με τεχνητό τρόπο», προσπαθώντας να ενοχοποιήσει τα βιβλία./div>div>	Αυτός ο δρόμος που επιλέγω, «αμεσότητα της ζωής» όπως τον ονομάζετε, /div>div>	καλύπτει την ανάγκη μου για μια καθαρή σκέψη, τη χαρά της ανακάλυψης μιας νέας σύνθεσης των ίδιων λέξεων του παρελθόντος, ή την δημιουργία νέων λέξεων ή εννοιών. Σαν δεύτερη προτεραιότητα βάζω την μεταφορά αυτών των εννοιών σε μια οπτικοαουστική γλώσσα. Για όλους αυτούς τους λόγους είμαι απόλυτα αυτάρκης, θα έλεγα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που δεν εξαρτάται από κανένα σύστημα, με πιθανότητες κάποια στιγμή να διατυπώσω ή να δημιουργήσω κάτι που θα είναι καινούργιο και χρήσιμο. /div>div>	 /div>div>	XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ: Διακρίνω ότι ως δημιουργός και Επίκουρος Καθηγητής της ΑΣΚΤ δεν αναζητάτε την βολική σχέση των συστημάτων ούτε την ανάδειξη της σχέσης «καλλιτέχνης υπέρτατων ον» …/div>div>	 /div>div>	Μάνθος Σαντοριναίος : Προσπαθώ να διαχωρίζω σε ένα βαθμό το «δημιουργός» με το «δάσκαλος». Σαν δάσκαλος προσπαθώ να μεταφέρω με ένα αντικειμενικό τρόπο στους φοιτητές τις καινούργιες έννοιες και εργαλεία τεχνικά και πνευματικά του ψηφιακού πολιτισμού. /div>div>	Δεν τους πιέζω καν να ενστερνιστούν τα νέα εργαλεία, θεωρώ κέρδος του μαθήματος κάποιοι να τα δοκιμάσουν και να τα απορρίψουν γιατί δεν τους ταιριάζουν. /div>div>	Από την άλλη πλευρά η πορεία μου σαν καλλιτέχνης είναι ιδιαίτερα δύσκολη και μοναχική, εκτός των δομών που έχουν την ανάγκη οι νέοι καλλιτέχνες για τα πρώτα τους βήματα. Δεν θα ήθελα να παρασύρω σε αυτό το δρόμο τους φοιτητές μου, μπορώ όμως να τους μεταφέρω τα συμπεράσματα και εμπειρίες από αυτό το δρόμο που είναι χρήσιμα για την πορεία τους. /div>div>	Αυτά τα συμπεράσματα προς το παρόν είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που έχουν βγει από την δουλειά μου, ευτυχώς αυτό έχει αναγνωρισθεί κυρίως από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα με αποτέλεσμα να έχω ξεκινήσει ένα διάλογο με σημαντικούς χώρους του εξωτερικού για την ανάπτυξη ενός άυλου κοινού χώρου για συνεργασία και καλλιτεχνική έκφραση. Επανερχόμαστε στην αρχική μου ιδέα που με αυτήν ξεκίνησα την δραστηριότητα μου, το εργαστήριο του καλλιτέχνη, αλλά με εντελώς νέες διαδικασίες ιδιαίτερα εξελιγμένες στο τεχνολογικό και φιλοσοφικό τομέα. /div>div>	 /div>div>	XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ: Στο έργο σας διαπιστώνω Τέχνη εν τω γίγνεσθαι. Τέχνη που συμπορεύεται με την ανάπτυξη των επιστημών και του ανθρώπινου πνεύματος. Δεν περιορίζεσθε στις φαινομενικότητες της εικαστικής πράξης. Η καθαρότητα των εννοιών σας δεν επιτρέπουν μηχανιστικές αναλύσεις, φιλολογικές μικροεντυπώσεις και πλασμούς επινοήσεων… /div>div>	 /div>div>	Μάνθος Σαντοριναίος: Έλυσα με τον εαυτό μου κάποια ζητήματα που αποτελούσαν παγίδες για μένα. Δεν νοιώθω σαν πρωτοπόρος καλλιτέχνης με την έννοια της πρωτοπορίας, μια ορολογία που εμφανίζεται στα τέλη του 19ου και δεν νοιώθω την ανάγκη να πείσω κανένα θεωρητικό, γκαλερίστα ή διευθυντή Μουσείου για κάτι τέτοιο, αυτό είναι μια τεράστια ελευθερία. Αντίθετα νοιώθω σαν μάστορας, σαν αλχημιστής. Δίνω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να θέλει να δοκιμασθεί στην σύγκριση με τους μεγάλους μάστορες – επιστήμονες και δασκάλους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, άσχετα αν κάθε σύγκριση τελικά είναι εναντίον μου. /div>div>	XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ: Μιλήστε μας για τον Κέντρο Ψηφιακού Πολιτισμού ΦΟΥΡΝΟΣ./div>div>	Μάνθος Σαντοριναίος : Σε αυτό το «Φούρνο» τα χρωστάω όλα. Ήταν ο φούρνος του παππού μου. Εκεί μέσα έμαθα τον κόσμο. Πήγαινα εκεί από τριών χρονών και έπαιζα τα απογεύματα. Ανέπτυξα μια παραμελημένη αίσθηση, την όσφρηση, και μέσα από αυτήν έμαθα τον κόσμο. Καταλάβαινα τις αλλαγές του χρόνου, της ώρας, τις γιορτές, τις Κυριακές από τις μυρωδιές. Και επίσης ανέπτυξα υπερβολικά τις «νοητικές εικόνες» μέσα από τις διηγήσεις των ανθρώπων του. Όλοι μίλαγαν για την Τήνο, το μέρος από όπου έφυγε ο παππούς για να φτιάξει τον Φούρνο και για την θάλασσα. Μεγάλωσα μέσα σε ένα φούρνο, με μια πανδαισία μυρωδιών, και με παρούσα την θάλασσα. /div>div>	Η μεταμόρφωση του σε Κέντρο Τέχνης ήταν για μένα μια φυσική εξέλιξη αυτής της εμπειρίας και αυτών των συναισθημάτων. /div>div>	Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι η απόφαση για να ξεκινήσουμε αυτή τη περιπέτεια ήταν της γυναίκας μου, εγώ δεν τολμούσα να το κάνω. Από το 2000 έχει και την συνολική ευθύνη των δράσεων του. /div>div>	Και ο «Φούρνος» (www.fournos-culture.gr) όπως και εγώ ακολουθεί μια μοναχική πορεία. Κάναμε τα φεστιβάλ Mediaterra για την «Τέχνη και την Τεχνολογία» μια εποχή (1999 - 2006) που ο κόσμος κοίταζε με πολύ επιφυλακτικότητα όλα αυτά τα μέσα, ενώ τώρα, μόλις έγιναν της μόδας όλες αυτές οι καλλιτεχνικές εκφράσεις, και ξεπήδησαν διάφορα τέτοιου είδους φεστιβάλ, ο Φούρνος αναζητά άλλους δρόμους πιο ερευνητικούς και πιο άμεσους προς την ζωή θα έλεγα, μέσα από το Fournos Lab και μια δράση στο διαδίκτυο./div>div>	Από τότε που ανέλαβε η Ντοντό Σαντοριναίου τον Φούρνο πάει πολύ καλά, με τελευταία επιτυχία την ανάπτυξη δράσεων για μικρούς θεατές ….όσο για μένα, δεν κάνω για διευθυντής …προτιμώ να ασχολούμαι με το Fournos Lab του Φούρνου. Τελικά είμαι άνθρωπος του εργαστηρίου και της έρευνας, έχω την νοοτροπία του μάστορα, maitre που λένε οι γάλοι, μάστορα του άυλου που πασχίζει να ορίσει μια νέα δομή από ιδέες … Μερικές στιγμές νομίζω ότι έφτασα πολύ κοντά σε αυτό που ψάχνω και άλλες φορές νομίζω ότι ακόμα βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι. Έφτασα όμως στο υπέρτατο σημείο ελευθερίας δηλαδή, όπως λέει ο ποιητής, να μου αρέσει πιο πολύ το ταξίδι από το αποτέλεσμα./div>div>	/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	Ο Μάνθος Σαντοριναίος, πρωτοπόρος Έλληνας καλλιτέχνης των Πολυμέσων ακολουθεί μια προσωπική μοναχική πορεία αποδεσμευμένος από την θρησκευτικότητα του ιδεαλισμού, την ακινησία της αυθεντίας και τις σειρήνες της μόδας. /div>div>	Ξεκινώντας την πορεία του στο χώρο της Τέχνης με τη συγκεκριμένη άποψη ότι καλλιτεχνική δραστηριότητα δεν είναι μόνο το έργο Τέχνης αλλά και οτιδήποτε αφορά τον καλλιτέχνη, το 1987 προτείνει σε διεθνές συνέδριο το «Εργαστήριο του καλλιτέχνη την εποχή της πληροφορικής ». Το κείμενο αυτό έχει ιδιαίτερη ιστορική σημασία γιατί στην ουσία περιγράφει το διαδίκτυο δύο χρόνια πριν την πρώτη ανακοίνωση του ιδρυτή του Tim Berners Lee. /div>div>	Έμπρακτα υποστηρίζει την άποψη του, αφού ασχολείται με ιδιαίτερο ζήλο με την προώθηση του νέου χώρου που αντιπροσωπεύει παράλληλα με το προσωπικό του έργο: Ιδρύει το τμήμα Τέχνης και Τεχνολογίας στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Ιδρύει το Κέντρο για τον Ψηφιακό Πολιτισμό Φούρνος και το διεθνές φεστιβάλ Mediaterra. Κάνει την παραγωγή έργων βίντεο τέχνης πολλών καλλιτεχνών, διοργανώνει σεμινάρια, ομιλίες και ταξιδεύει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό προωθώντας τις ιδέες του για τον ψηφιακό πολιτισμό. /div>div>	Μέσα σε αυτές τις δράσεις ή αρχική ιδέα του εργαστηρίου υπάρχει παντού με αποκορύφωμα τη δημιουργία των πρότζεκτ «Ελικόσπιτου», ΜικροΜουσείου ( Mediaterra 01), αλλά και του εργαστηρίου στην Καλών Τεχνών. ( www.medialab.asfa.gr/) /div>div>	Από το 2000 αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων του στο στήσιμο ενός εργαστηρίου Πολυμέσων στην ΑΣΚΤ με στόχο όταν ωριμάσουν οι συνθήκες να γίνει τομέας. /div>div>	Σε σχέση με το προσωπικό του έργο μετά από μια σημαντική διεθνή καριέρα (5 ατομικές εκθέσεις, οι 2 στο εξωτερικό, 7 αφιερώματα σε διεθνή Φεστιβάλ, 10 θεατρικά πολυθεαματα, παραγωγές έργων για την τηλεόραση κ.α.) κατά την διάρκεια παραγωγής ενός πρότζεκτ « Το ελικόσπιτο » (2000) σε συνεργασία με τον τότε 5χρονο γιό του αποφασίζει να σταματήσει να εκθέτει μέχρι να οργανώσει τα υλικά του. /div>div>	Αυτή η απόφαση πραγματοποιείται μέσα από μια οκταετή επιστημονική έρευνα, που έχει σαν αποτέλεσμα ένα διδακτορικό και ένα βιβλίο που εκδίδεται στην Γαλλία (De la civilisation du papier a la civilisation du numérique. Edition L’Harmattan) και μια σειρά πρωτοπόρων απόψεων που ακούγονται για πρώτη φορά παγκοσμίως σε σημαντικά συνέδρια. Η πιο σημαντική άποψη είναι η υπόθεση πως ο υπολογιστής δεν είναι «μέσον» αλλά το νέο «υπόστρωμα της μνήμης» του πολιτισμού μας που θα αντικαταστήσει το χαρτί καταλήγοντας στην αιρετική πρόταση ότι για να προχωρήσει η γνώση πρέπει να γράφεται όχι πλέον στο υπόστρωμα του χαρτιού αλλά σε ένα υβριδικό υπόστρωμα που δημιούργησε ο ίδιος για τις ανάγκες του διδακτορικού του και το ονόμασε doctorate machine και το παρουσίασε σαν την εξέλιξη της μορφής των διδακτορικών διατριβών στον 21ο αιώνα. /div>div>	Σε σχέση με το προσωπικό του καλλιτεχνικό έργο, πιστεύει ότι πρέπει να ξεκινήσει ξανά από την αρχή. Το τελευταίο καιρό εξελίσσει μια ψηφιακή πλατφόρμα για θεατρική και εικαστική πολυμεσική ανάπτυξη και ξεκινάει το επόμενο στάδιο των δραστηριοτήτων με την δημιουργία ενός θεατρικού πολυθεάματος για παιδιά πιστεύοντας ότι αυτοί είναι οι πιο συνεπείς θεατές. /div>div>	Τελικά το πολυσύνθετο έργο του : έρευνα, Τέχνη, δράσεις, στηρίζεται στην διαλεκτική του ψηφιακού, και αύριο δεν ξέρω ποιου, συμπαντικού πολιτισμού με γνώμονα την ελευθερία της βούλησης που ακροβατεί πάνω από το τεχνολογικό ολοκληρωτισμό με μέτρο ένα νέο Ουμανισμό. /div>div>	                                   XΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ/div>div>	                                                   /div>div>	/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////div>div>	 /div>div>	 Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών    Το μάθημα Πολυμέσων - Υπερμέσων και Βίντεο Τέχνης είναι ένα εισαγωγικό μάθημα για τους φοιτητές  όλων των τομέων (ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής) στον Ψηφιακό Πολιτισμό.  Η ύλη του αποτελείται από θεωρητικά, τεχνολογικά και καλλιτεχνικά μαθήματα τα οποία συνδέονται λειτουργικά μεταξύ τους. Ο στόχος δηλαδή δεν είναι η εκμάθηση μιας  σειράς προγραμμάτων αλλά μια συνολική καλλιτεχνική πράξη.   Με βάση τις γνώσεις του κάθε φοιτητή δημιουργούνται δύο επίπεδα μαθημάτων: α επίπεδο αρχάριοι Εισαγωγή στον υπολογιστή και στο δίκτυο σαν εργαλεία και σαν περιβάλλον έρευνας, καλλιτεχνικής έκφρασης και επικοινωνίας.  (εκμάθηση προγραμμάτων, θεωρία πάνω στον ψηφιακό πολιτισμό, δημιουργία διαδραστικών έργων και βίντεο Τέχνης)   β επίπεδο για τους φοιτητές που ήδη χρησιμοποιούν και εκφράζονται με την ψηφιακή τεχνολογίαΜαθήματα προγραμματισμού και καλλιτεχνική δημιουργία. Δημιουργία ομαδικού έργου (project) στους τομείς:- βίντεο Τέχνη- διαδραστική εγκατάσταση- ρομποτική- εικονική πραγματικότητα- 3D animation- διαδικτυακό καλλιτεχνικό έργο σκεπτικό     Την περίοδο αυτή, του επαναπροσδιορισμού των  δομών, οι σχολές έχουν μία μεγάλη ευθύνη γιατί μέσα από την εκπαιδευτική τους  πρόταση θα βάλουν τα στάνταρ στα χαρακτηριστικά του Καλλιτέχνη της ψηφιακής εποχής ο οποίος θα συνυπάρχει με τους ήδη  καταξιωμένους χώρους της Τέχνης.   Σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών παίζει το περιβάλλον του καλλιτέχνη, το  εργαστήριό του που δεν καμία έχει σχέση  με το γνωστό  εργαστήριο του παρελθόντος, καθώς: 1) Δίνεται έμφαση στο δίκτυο και κατ επέκταση στην συνεργασία και στην ομαδική δουλειά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να λειτουργεί ως ένα εικονικό εργαστήριο με σκοπό  στο μέλλον να επεκταθεί και εκτός του φυσικού εργαστηρίου, ώστε οι φοιτητές να μπορούν να δουλεύουν και από το σπίτι τους. Επιπλέον, ευνοείται η  διεθνής συνεργασία.2) Δίνεται έμφαση όχι μόνο στην δημιουργία της  εικόνας ή του ήχου, αλλά στην διαχείρισή τους, δηλαδή στην διαδραστικότητα του έργου.3) Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον  προγραμματισμό ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν μέρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, καθώς ενσωματώνει μέρος της ευφυίας  του δημιουργού στο έργο.Υποστηρίζουμε την ύπαρξη ενός αυτόνομου χώρου στην εικαστική έκφραση που επηρεάζεται και επηρεάζει την τεχνολογία, που διαφέρει από τον χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών, που διαφέρει από τον χώρο των εικαστικών που χρησιμοποιούν είτε ενθετικά είτε βοηθητικά τις νέες τεχνολογίες, που διαφέρει από τον χώρο της οπτικοακουστικής βιομηχανίας.  Ο αυτόνομος αυτός χώρος όπως και οι εικαστικές τέχνες χαρακτηρίζεται  από την περιπέτεια για την αναπαράσταση του κόσμου, μέσα από τις επιστήμες και τεχνολογίες της εποχής που παράγεται. Μια περιπέτεια για την ανακάλυψη νέων μέσων και οπτικών και την φιλοσοφία που αναβλύζει μέσα από αυτά.  Θεωρούμε σαν περιβάλλον του εργαστηρίου το δίκτυο, σαν χώρο προβολής ενός μέρους των έργων το Διαδίκτυο, αλλά και τον πραγματικό χώρο που φιλοξενεί εικονικούς χώρους, σαν εργαλεία τα προγράμματα και τις διάφορες διεπαφές, σαν υλικό την πληροφορία (κείμενο, εικόνα, ήχος, κίνηση κ.λ.π.)./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height480 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000018-6aa986ba13/10151290_444416089023302_1652170674_n.jpg width694>/p>div>	3-29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013 /div>div>	«Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών»/div>div>	επιμελητής έκθεσης/div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης/div>div>	κριτικός τέχνης/div>div>	ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΕΝΑΟΝ/div>div>	Νεοφύτου Βάμβα 5 Κολωνάκι/div>div>	10674 Αθήνα/div>div>	Τηλ.: 210 6711264 – Fax: 210 6745086/div>div>	aenart@otenet.gr/div>div>	Ώρες λειτουργίας: /div>div>	Δευτέρα και Σάββατο: 11.00 π.μ. – 5.00 μ.μ./div>div>	Τρίτη – Παρασκευή: 11.00 π.μ. – 3 μ.μ. & 6.00 μ.μ. -- 9.00 μ.μ./div>div>	 /div>div>	.ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΡΦΑΡΑΣ /div>div>	.ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΩΤΣΟΣ /div>div>	.ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ /div>div>	.ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΖΙΑΛΕ /div>div>	.ΧΑΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣΦΥΡΗΣ /div>div>	.ΕΛΕΑΝΝΑ ΜΑΡΤΙΝΟΥ /div>div>	.ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΣ /div>div>	.ΜΑΓΔΑ ΣΙΑΜΚΟΥΡΗ /div>div>	.ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ /div>div>	.ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΑΡΟΣ/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Γράφει Ο κριτικός τέχνης Χρήστος Ν. Θεοφίλης, επιμελητής της έκθεσης/div>div>	 /div>div>	ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Πρώτη έκθεση – ενότητα το 1988 με τον Δημήτρη Περδικίδη στην αίθουσα «Το Τρίτο Μάτι» του Νίκου Διομήδη Πετσάλη. Η δεύτερη το 2008 στη FIZZ της Γιάννας Γραμματοπούλου με την συμμετοχή Δέκα καλλιτεχνών, Δ. Αγραφιώτη, Ν. Αλεξίου, Α. Αντωνόπουλου, Μ. Αρφαρά, Γ. Γυπαράκη, Μ. Ζαχαριουδάκη, Χ. Κοντοσφύρη, Α. Σκούρτη, Π. Χαραλάμπους, Μ. Χάρου και 8 - 29 Ιουνίου 2013στην Epsilon Art Gallery της Εύης Παντελέων στο Λουτράκι με την συμμετοχή των Σ. Ανδρουτσακη, Μ. Βασιλακη, Λ. Δημητροπουλου, Η. Χαριση./div>div>	 /div>div>	Η εικαστική συνάντηση των δέκα καλλιτεχνών ΜΙΧΑΛΗ ΑΡΦΑΡΑ, ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΩΤΣΟΥ. ΛΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΚΑΖΙΑΛΕ, ΧΑΡΗ ΚΟΝΤΟΣΦΥΡΗ, ΕΛΕΑΝΝΑΣ ΜΑΡΤΙΝΟΥ, /div>div>	ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΥ, ΜΑΓΔΑΣ ΣΙΑΜΚΟΥΡΗ, ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ, ΜΑΝΩΛΗ ΧΑΡΟΥ και του γράφοντος απεύχεται τη μία και μοναδική εννοιολογική ταυτότητα. Η έκθεση προτρέπει στο διάλογο ταυτοτήτων./div>div>	Η συνάντηση δεν απαντά στο ερώτημα τι είναι τέχνη. Τα έργα της έκθεσης είναι πριν από τη διαδικασία, είναι πριν από την ίδια την τέχνη και τα δεσμά της. Το αθέατο μετασχηματίζεται σε ορατό μόνο στην ιερή σιωπή των εργαστηρίων./div>div>	Τα δομικά υλικά της έκθεσης είναι η αποδόμηση της ύλης και η αναχαρτογράφησή της. Το απόθεμα μνήμης. Η σοφία της καρδιάς απέναντι σε κάθε ολοκληρωτισμό-κέλυφος και ποτέ έως το έρεβος του εγώ. Έργα με ευτελή υλικά στην ποιητική της χειρονομίας και του ενστίκτου./div>div>	Υ. γ. προηγήθη όλων η έκθεση που επιμελήθηκα το 1984 στην αίθουσα τέχνης ΑΝΤΗΝΩΡ του Λουκά Λουκακη με τον τίτλο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ και με κεντρική εικαστική φωνή την συμμετοχή του Αλέξη Ακριθακη. /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height677 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000019-3f48240428/1002381_604572336297741_472780902_n.jpg width960>/p>div>	17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014/div>div>	“ΣΧΕΔΙΑ – ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΣΧΕΔΙΕΣ- ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ” /div>div>	επιμελητής έκθεσης/div>div>	Χρήστος Ν. Θεοφίλης/div>div>	κριτικός τέχνης/div>div>	 /div>div>	PAPATZIKOY GALLERY/div>div>	26 Ag. Antoniou, 59100 – Veria/div>div>	e-mail: gallerypapatzikou@gmail.com/div>div>	T: +30 23310 70325/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	.ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΝΙΔΑΣ /div>div>	.ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΡΦΑΡΑΣ /div>div>	.ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ /div>div>	.ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΕΑΣ /div>div>	.ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ /div>div>	.ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΔΙΓΚΑ /div>div>	.ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ /div>div>	.ΧΑΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣΦΥΡΗΣ /div>div>	.ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΛΙΟΣ /div>div>	.ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΣ /div>div>	.ΧΡΟΝΗΣ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ /div>div>	.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΠΑΤΣΙΟΣ /div>div>	.ΞΕΝΗΣ ΣΑΧΙΝΗΣ /div>div>	.ΚΩΣΤΗΣ (ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ) /div>div>	.ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ /div>div>	.ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΑΡΟΣ /div>div>	Εκείνο που καθορίζει την κοσμοθεωρία του καλλιτέχνη είναι όχι το τι διά λόγου υποστηρίζει, αλλά με ποιανού μάτια βλέπει τον κόσμο. Ρητά ξεκάθαρος στο «απέναντι», γιατί συνειδητά το καθορίζει ως δομή που δεν έχει πνευματικό ενδιαφέρον για να συνομιλήσει ή να εκφράσει παράπονο ό,τι τον σκοτεινιάζει. Ο «διάλογος» που πηγάζει από παράπονο τον βρίσκει θλιβερό θύμα της ζωής σε φέρετρο-θέρετρο μουσείων, γκαλερί. Ο δημιουργός είναι μέρος ενός αταξικού κόσμου πνευματικών σχέσεων έως την καθαρότητα-κάθαρση αρχαίας τραγωδίας.Συνομιλεί με παθιασμένους στοχαστές που πάλευαν με τις ιδέες-οραματισμούς τους έως τις υποσυνείδητες πηγές του χιονοβρόχινου Ευρώτα της ψυχής τους για να ξεδιψάσουν. Σε αυτές τις πηγές, σε ήχους νυμφών, πάλλονται μάρμαρα, χρώμα και λόγος ποιητικός, εκεί αντάμα με τη μακραίωνη πολιτισμική ιστορία, ζώσα μνήμη, οι ελευθερογνωμούντες Ξενάκης, Σκαλκώτας, Χρήστου, Μητρόπουλος, Χαλεπάς, Σκλάβος,  Στέρης, Μπουζιάνης, Φεραίος, Κάλβος, Κάλας, Άρης Αλεξάνδρου, Βάρναλης, Σαχτούρης, Λειβαδίτης, συνδαιτυμόνες σε νεκρόδειπνο αέναου διαλόγου, υψιπετούντες από την Αρχαία Ολυμπία έως τις όχθες του Λούσιου-Αλφειού και από εκεί στην ιερή των Αρκάδων κορυφή, το Λυκαίο Όρος./div>div>	Χρήστος Θεοφίλης/div>div>	Κριτικός Τέχνης/div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height456 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000020-67f4969ead/603000_316458208472491_1570091888_n.jpg width652>/p>div>	12/11/2009 - 05/12/2009  ‘Dialogues’ Group Exhibition  ‘Against the dogmatic mode and in favour of fellowship’  Angelos Antonopoulos,  Zacharias Arvanitis, Michalis Arfaras, Vassilis Vlastaras, Yiannis Gourzis, Yiorgos Kazazis, Yiannis Kontaratos, /div>div>	  Loukas Loukidis, Manolis Merabeliotis, Magda Siamkouri, Yiannis Skaltsas, Vicky Tsalamata, Kostas Tsolis,  Pantelis Chandris, Panos Charalambous  Curator: Christos Theofilis     in collaboration with Fizz  more/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Διάλογοι’ Κατά της δογματικής νάρκης και υπέρ της συναδελφικότητας/div>div>	Επιμέλεια Έκθεσης: Χρήστος Θεοφίλης,/div>div>	12 Νοεμβρίου - 5 Δεκεμβρίου 2009/div>div>	 Δεκαπέντε καλλιτέχνες, με κοινό γνώρισμα την ενεργή εργασιακή τους σχέση στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας συν-διαλέγονται   /div>div>	 καλλιτεχνικά. /div>div>	Στην έκθεση  οι: Άγγελος Αντωνόπουλος, Ζαχαρίας Αρβανίτης, Μιχάλης Αρφαράς, Βασίλης Βλασταράς, Γιάννης Γουρζής, Γιώργος  Καζάζης,  Γιάννης Κονταράτος, Λουκάς Λουκίδης, Μανώλης Μεραμπελιώτης, Μάγδα Σιάμκουρη, Γιάννης Σκαλτσάς, Βίκυ Τσαλαματά, Κώστας Τσώλης, Παντελής  Χανδρής και Πάνος Χαραλάμπους./div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height540 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000021-dfae8e0a8d/577528_729889110373790_585178489_n.jpg width720>/p>p>span>Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 80 ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ-ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ-Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ............../span>wbr stylecolor: rgb(51, 51, 51); font-family: Helvetica, Arial, lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.800000190734863px; line-height: 18px; background-color: rgb(255, 255, 255);>span>ΟΙ ΔΥΟ ΕΦΥΓΑΝ................./span>/p>p> /p>div>	   ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ/div>div>	     ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ/div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ.Εχω παρακολουθήσει στα 30 χρόνια που διαβάζω τα κείμανά σου και είδα σ΄αυτά να υπερασπίζεσαι με ιερό πάθος τις πρωτοποριακές και ριζοσπαστικές κοινωνικές  ιδέες σου στην τέχνη και τον κριτικό στοχασμό. Εχουμε σήμερα προχωρήσει παραπέρα ή δρούμε κολλημένοι στο φόβο του ηλεκτρονικού τεχνολογικού ολοκληρωτισμού;             /div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ.Αν αυτό συμβαίνει με μένα, και δεν το αποκλείω, τότε με κάνεις να αισθάνομαι ότι κουβαλάω υπέρβαρα φορτία των πρωτοποριακών κοινωνικών και καλλιτεχνικών ιδεών και δεν θα επιθυμούσα κάτι περισσότερο./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Ο,τι λέω ισχύει./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Όχι πάντα.΄  Αλλά στο δικό μας ανοιχτό διάλογο μόλις θα ήθελα να κινηθούμε πέρα από τη γοητεία του ακινητοποιημένου παρελθόντος και να πούμε τι είναι πρωτοπορεία σήμερα. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να διαλογιζόμαστε τιμώντας το ανειρήνευτο γίγνεσθαι κι ας απαντήσουμε ενδεχομένως με λάθος, νόμιμο το παράπτωμά μας./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Είναι μια καλή στιγμή να μιλήσουμε έξω απ΄τα δόντια για το πού πάει ο κόσμος σήμερα./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Αν όντως θέλουμε νάμαστε ευφυείς στον ανοιχτό διάλογο ως τη διαλεκτική του ένταση, τότε οφείλουμε και να συμβουλευόμαστε πριν απ΄όλα την κίνηση της ιστορίας και μετά ν΄αποφανθούμε πού βρίσκεται και πού πάει ο κόσμος αυτός. Θα προτάξω στη  συνομιλία μας το ιστορικό διάγραμμα ή βιογράφημα της ιστορίας και της κοινωνικής συνείδησης, ότι  έχουμε μεταφερθεί από το 1950 και μετά απ΄τη ταξική ρήξη κεφαλαίου κι εργασίας στη συνολική ρήξη κοινωνίας και φύσης. Και τι σημαίνει αυτό;  Σημαίνει πρωτίστως ότι στο στάδιο αυτό εκβιάζεται ο άνθρωπος να ξεριζωθεί απ΄την παραδοσιακή φύση και να οδηγηθεί θλιβερός μετανάστης στην τεχνητή φύση. Στον παράδεισο δηλαδή του πλαστικού τάπητα, θερμοκοιτίδα αδιέξοδη της βιοτεχνολογίας προσφέροντας  πλαστικούς ανθοβολώνες έγκλειστους σε πολυτελή ενυδρεία. Απ΄αυτό το δρόμο όμως της αλόγιστης οικονομικής ανάπτυξης πέφτει ο άνθρωπος στην παγίδα-ιδεολογία του υπερκέρδους και της υπερκατανάλωσης, διασπώντας μοιραία την οικολογική ισορροπία του πλανήτη μας, ανίκανος να φιλοξενήσει τον άνθρωπο πάνω του./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Αυτή είναι η γραμμή της ιστορίας και της κοινωνίας ανέκαθεν./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Αυτή τη γραμμή προσπαθώ ν΄αποκαλύψω στον αναγνώστη και να πω ότι η βιομηχανική και η ταξική κοινωνική επανάσταση κυριάρχησαν στην 100ετία του 1850-1950 και ό,τι υποσχέθηκαν αυτές οι επαναστάσεις κατέληξε υπόσχεση στο αρμάρι της ιστορίας. Η τέχνη, η ηλεκτρονική τεχνολογία κι ο κριτικός στοχασμός της σήμερον συντάσσονται στις γραμμές της πυκνής αντιστασιακής κοινωνικής συνείδησης, ορκισμένες οντότητες ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής τυραννίας, επιλέγοντας τη θετική πλευρά της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης, παιδιά της οι ηλεκτρονικές μεταβιομηχανικές κοινωνίες και ο ηλεκτρονικός τεχνολογικός πολιτισμός./div>div>	Ο ηλεκτρονικός τεχνολογικός πολιτισμός βρίσκεται σε μετωπική αντιπαράθεση με τον ηλεκτρονικό τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, αλόγιστο μέγεθος του σημερινού κοινωνικού κομφορμισμού, γνήσιο τέκνο κι αυτός του ηλεκτρονικού μετακαπιταλισμού./div>div>	Σ΄αυτό το πλέγμα της διαλεκτικής κίνηση της ιστορίας βιορυθμίζει τις ανάσες του ο άνθρωπος, η τέχνη κι ο κριτικός στοχασμός./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Γίνεται φανερό απ΄όσα λες ότι η ρήξη κοινωνίας και φύσης μας κληρονόμησε όχι μόνο την αλόγιστη εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο αλλά καινούργιο θύμα στο κέντρο της εκμετάλλευσης έβαλε και τη γη, λεηλατώντας την με πυρκαγιές και χρησιμοποιώντας την σαν αποθήκη βιομηχανικών λυμμάτων κι ως χώρο κατάληψης κτιρίων των πολυεθνικών εταιριών, πληγώνοντας δραματικά το σώμα της γης και του ανθρώπου το πρόσωπο./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Βρισκόμαστε, το θέλουμε ή όχι, στην επική εξέλιξη των  ηλεκτρονικών μέσων παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων που θάλεγε ο Μαρξ μαζί του κι ο Εγκελς, εμπνευστές κι οι δύο της κοσμοθεωρίας του ιστορικού υλισμού. Με βάση αυτή την παρατήρηση μπορούμε να προσδιορίσουμε και το μέγεθος του ηλεκτρονικού μετακαπιταλισμού, παραγωγός  της κοινωνικής μελαγχολίας. Σ΄αυτή τη φάση εξέλιξης του κοινωνικού είναι καλό είναι που η τέχνη και ο κριτικός στοχασμός μένουν όρθιες κοινωνικές οντότητες ελευθερίας και δυνάμεις αναχαίτισης του βάρβαρου κι αλόγιστου κέρδους/div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Πριν 30 χρόνια αυτές οι ιδέες δεν κυκλοφορούσαν ευανάγνωστα στο ευρύτερο κοινό. Σήμερα αυτές τις ιδέες το κοινό γνώμης τις προσλαμβάνει με συγκίνηση./div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Στόχος της πρωτοποριακής τέχνης και του κοινωνικού ιδεολόγου επαναστάση είναι πώς να ιδεολογήσει τη διάνοιά τους στη μεγαλύτερη δυνατή διαλεκτική ένταση, πολεμώντας ενάντια στον ηλεκτρονικό τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, τροφός του κοινωνικού κομφορμισμού, βάζοντας σε βάθρο τον καταναλωτή μαζάνθρωπο, εγκώμιο δέησης της αυτοκρατορίας των αισθήσεων. Δεν νομίζω ότι είπα μέχρις εδώ το κάτι παράδοξο κι ούτε αυτό που θα πω τώρα, ότι η μοντέρνα τέχνη πέρασε στην εννοιολογική τέχνη μετά το 1950, κι ότι ο Πικάσσο ήταν κορυφαίος της μοντέρνας τέχνης κι ο Γιόζεφ Μπόις κορυφαίος της εννοιολογικής τέχνης./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.Τώρα βλέπουμε στο βάθος χρόνου ν΄αχνοφαίνεται κάτι πέρα απ΄την εννοιολογική τέχνη;/div>div>	 /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.Πρώτα να πω ότι πεδίο δράσης κι έκφρασης της εννοιολογικής τέχνης στο στάδιο κορύφωσης των ηλεκτρονικών μεταβιομηχανικών κοινωνιών είναι και η στιγμή κυριαρχίας του ηλεκτρονικού νοείν και δευτεραγωνίστρια η σοφία της καρδιάς. Το ηλεκτρονικό νοείν γεννάει , καθώς αχνοφαίνεται, όπως είπεςστον ορίζοντα του χρόνου το είδος γραφής της βιο-αρτ και της ηλεκτρόνικα αρτ, παιδί του ηλεκτρονικού νοείν. Βρισκόμαστε δηλαδή στη δυνατότητα να παράγουμε εικόνα χωρίς τη διαμεσολάβηση της αντικειμενικής πραγματικότητας/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	     Από την ώρα που ο άνθρωπος πάτησε και δρασκέλισε το Διάστημα όλα τα μέχρι χθες ανατράπηκαν θετικά. Κινηθήκαμε μέσα σε μια ώρα 3000 χρόνια μπροστά και σ΄όλα τα επίπεδα και μέτωπα δράσης της κοινωνικής δημιουργίας άναψαν πυρκαγιές, όπως τα νέα μαθηματικά, η αστροφυσική, η ηλεκτρονική τεχνολογία, η βιονική, η παλαιοανθρωπολογία, η πληροφορική κι η βιοτεχνολογία  Όλα αυτά ανέτρεψαν τις παλιές μας πεποιθήσεις στην τέχνη, τον κριτικό στοχασμό ακόμα και στην άμεση δημοκρατία, την αντιπροσωπευτική και την κοινωνική δημοκρατία. /div>div>	  Προχωρήσαμε στην ηλεκτρονική δημοκρατία και στην ηλεκτρονική γραμματική, που το λεξιλόγιό της το συνθέτουν τα ηλεκτρονικά φωτοσήματα και οι ηλεκτρονικοί φωτοκώδικες, δείγμα ότι το κομπιούτερ παράγει ποίηση, αν ο άνθρωπος το χρησιμοποιήσει όχι μόνο σαν χρήστη αλλά και σαν δημιουργό./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Εχεις πει ανεπιφύλαχτα και μας έχεις ξαφνιάσει γι αυτό ότι για πρώτη φορά απειλείται να ξεπεραστεεί ο Ομηρος και ο γερο-Γουτεμβέργιος από την ηλεκτρονική τυπογραφία./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Θα πεις κάτι άλλο;  Αν ναι, περιμένω./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span> Χ.Θ.  Να πω. Αυτά που υποστηρίζεις σήμερα, τα υποστήριζες και πριν 30 χρόνια. Χρόνια δύσβατα στην πρόσληψή τους από το ευρύτερο κοινό. Θα το ευχαριστιέσαι ιδιαίτερα τώρα που διευρύνθηκε σημαντικά το κοινό γνώμης και φίλος συνάμα της ανυποχώρητης καινούργιας πρωτοπορείας./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span> Κ.Σ.  Και ποιος δεν θέλει να επαληθεύονται οι προφητείες του στην πράξη. Αλλά και πάλι οφείλουμε να προχωρήσουμε πιο πέρα, στα καινούργια μεγέθη της μορφοπλαστικής απελευθέρωσης του εικαστικού λόγου των μορφών. Αυτό είναι το υλικό των πεποιθήσεών μου, ευτυχής ποιητικός οδυρμός της φύσης μέσα μου και της κοινωνίας, υλική βάση της πολιτισμικής γεωμετρίας του υπάρχω. Στις μέρες μας, θα το επαναλάβω κουραστικά, ζούμε στις οντότητες επικοινωνίας της ηλεκτρονικής δημοκρατίας και της ηλεκτρονικής γραμματικής και συνεχίζει η τέχνη ν΄απαρτίζεται από τους 4 αυτονομημένους λόγους, το μουσικό, τον εικαστικό, τον γραπτό, πεζό και έμμετρο, και τονφιλμικό, τέκνο αυτός του βιομηχανικού πολιτισμού. Μια και είπα παραπάνω ότι αποσύρθηκαν τα 3 είδη δημοκρατίας, η υπόσχεση της κοινωνικής δημοκρατίας δεν επαληθεύτηκε ποτέ στην πράξη πως τάχα όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Μετεξελίχτηκε αυτή η δημοκρατία στη δικτατορία του προλεταριάτου και στον συγκεντρωτικό και αντιδημοκρατικό υπαρκτό σοσιαλισμό./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Αυτά τα χρεώνουμε στο παρελθόν, βαλσαμωμένα επιμελώς και εντοιχισμένα στην ακινητοποιημένη ιστορία. Να προχωρήσουμε στα καινούργια κοινωνικά δεδομένα εξέλιξης./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Το ευχάριστο είναι που ο θεωρητικός συγγραφέας του κριτικού στοχασμού έχει εξελιχθεί ως την ύστατη στιγμή του ηλεκτρονικού νοείν κι ότι η τέχνη ορίζεται εννοιολογικά από την αντιτέχνη- τέχνη κι απ΄την αντιύλη- ύλη , έννοιες που προέκυψαν από την κυριαρχία της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης./div>div>	Χ.Θ.    Και συνεχίζουμε στην ίδια ροή του ανοιχτού διαλόγου, συνολική ροή του κοινωνικού γίγνεσθαι που δεν ενδιαφέρει μόνο εμάς, αλλά κι άλλους./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.    Εχω βρει το μπελά μου μαζί σου καθώς τα καταφέρνεις να με προκαλείς με στόχο να μου εκμαιεύσεις τα ένδο εναγώνια ερωτήματά μου, θεμέλιο και βάση του ενοραματικού μου προσανατολισμού, ψυχοδιανοητικό μέγεθος του αξόδευτου ακόμα μέλλοντος. Ευφυής παλμογράφος που βιορυθμίζει τα βήματα της κοινωνίας και της φύσης, αίμα των οποίων είμαι Και δράττω την ευκαιρία να σου προτείνω να γράψουμε μαζί ένα βιβλίο για όλα αυτά ή ένα μανιφέστο, που θα προμηνύει τα 2 καινούργια είδη γραφής του εικαστικού λόγου των μορφών: τη βιο-αρτ και την ηλεκτρόνικα-αρτ, τέκνο του ηλεκτρονικού νοείν./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>/div>div>	Χ.Θ.   Δεν ξέρω αν περνάνε σήμερα τα μανιφέστα, διάσπαρτα στο σώμα του 19ου και του 20ού αιώνα, παίζοντας μάλιστα  σημαντικό ρόλο./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Δεν εννοώ να αντιγράψουμε τα μανιφέστα του παρελθόντος. Τα μανιφέστα είναι δυναμική έκφραση κι επικοινωνία του δικού τους κάθε φορά επαναστατημένου ακραία αιώνα./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Θέλω να σε ρωτήσω τώρα, μετά από 20 χρόνια που έλαχε νάχες πλοηγήσει την εμφάνιση και τη διαδρομή της γενιάς του ΄80 που σε χρεώνουν δίκαια κατά τη γνώμη μου γι αυτή την πρωτοποριακή ομαδική εικαστική έκθεση με 33 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες και με τίτλο της ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ- ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ-ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ  που έγινε στη Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας το Μάϊο του 1988. /div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Το πράγμα είναι απλό. Επιασα το κατεστημένο στον ύπνο, όπως ο Λένιν τον Κερένσκι. Διάλεξα καλλιτέχνες άγνωστους, άλλο που αυτή τη στιγμή τρέχουν όλοι τους λαμπερά αστέρια στον αττικό ουρανό./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν σ΄αυτή την έκθεση αναγνωρίζουν την προσφορά της στην κλίμακα μιας έκθεσης-έκπληξη, που προσδιόρισε τη γενιά του ΄80, πρόταγμα της εννοιολογικής τέχνης/div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Δεν έχω ρωτήσει ακόμα κανέναν αλλά είμαι βέβαιος ότι οι καλλιτέχνες που πήραν μέρος σ΄αυτήν την έκθεση κατάλαβαν έμμεσα μαζί με το κοινό τα όσα υπόσχονταν η ριζοσπαστική σκέψη για μια καινούργια πρωτοπορεία στων ιδεών την περιπέτεια, δυναμική του ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού. Ετσι γίνονταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται το παιχνίδι, να συνυπάρχει ο θρίαμβος μαζί με τη μιζέρια. 14 από την έκθεση των 33 λειτουργούν σήμερα σαν μισθοφόροι εικαστικοί λοχαγοί στις διάφορες σχολές τέχνης. Κάποιους άλλους τους πήρε η ιδιωτική πρωτοβουλία με το μαγικό ραβδί της τεχνεμπορίας και τους γυρίζει στα εικαστικοπάζαρά της.  Εμειναν 10 περίπου κι άλλοι τόσοι που ανανέωσαν το απαράτ της γενιάς του ΄80, ανοιχτός δρόμος αφύπνισης που μας προσφέρει ο ευδαιμονισμός του 21ου ηλεκτρονικού αιώνα./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Η δεύτερη σημαντική σου επιτυχία είναι η ίδρυση του Μουσείου Βάσως Κατράκη-Κέντρο Χαρακτικής Τέχνης στο Αιτωλικό./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Η ίδρυση του Μουσείου μου πήρε 15 χρόνια προσπάθειας κι αν πέτυχε ο στόχος μου, πέτυχε χάρις στο ιερό πείσμα μου. Είναι μια καθαρή πράξη ρήγματος αυτό το Μουσείο στην παχυλή ευημερία της πολιτείας, έργο της ατομικής πρωτοβουλίας. Αλλά αυτό επιτάσσει η μέσα εντολή του έργου της Βάσως κι ο ευδαιμονισμός του δικού μου ιερού πείσματος. Την ανέγερση του Μουσείου την έκανε με χρήματά του το ΥΠΕΧΩΔΕ. 1400 μέτραωφέλιμος χώρος των αιθουσών τέχνης του και 32 στρέμματα περιβάλλων χώρος. Τη δωρεά των 32 στρεμμάτων την έκανε ο Δήμος Αιτωλικού. Το έργο είναι δώρο της χαράκτριας. Εργο μοναδικό στον κόσμο χαράσσοντας μόνη και μοναδική στο σκληρό υλικό της πέτρας. Τη δωρεά του έργου την εκτέλεσαν στο ακέραιο, κατά την επιθυμία της πάντα, τα παιδιά της Σπύρος και Μαριάννα. Τη μορφοπλαστική αισθητική παρουσίαση του έργου την είχα εγώ, στηρίζοντας την πρότασή μου στο ερωτικό μείγμα της μοντέρνας  και της εννοιολογικής τέχνης. Είχα τη γονιμική συνεργασία για την όλη παρουσίαση του έργου της ζωγράφου Φούλας Σακέλη, της Αννης Κωστοπούλου, της Ελένης Βερναδάκη, της Μαίρης Μιχαηλίδου,  του δεξιοτέχνη Γαβρίλου Μιχάλη και του βοηθού του Σωτήρη Γερμανού, που είχαν την ευθύνη της διανομής  του αρχιτεκτονικού χώρου των αιθουσών. Τη μουσειακή μελέτη την έκανε εμπνευσμένα η Ελενα Γλύντζη./div>div>	Τώρα μένει να φοβόμαστε τους εραστές καταληψίες του Μουσείου, οδηγώντας το στην ιδεολογία του κοινωνικού παραγοντισμού και του άκρατου κοινωνικού κομφορμισμού. Αλλά μάλλον θα χαλάσουν πολλά ζευγάρια παπούτσια περιμένοντας να πέσει του κριαριού ο χρυσός θησαυρός…/div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Να σου κάνω με την ευκαιρία την  επισήμανσή μου ότι σημαντική είναι κι η έκδοση της ποιητικής σου συλλογής ΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ, φιλοξενώντας στις 198 σελίδες της 174 ποιήματα ./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Δεν είναι παράδοξη πράξη η συγγραφή της ποιητικής μου συλλογής, αφού παραμένει πάντα ερωμένη μου η ποίηση. Κράτησε κι αυτή η προσπάθεια μια 10ετία, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει κάθε περιπέτεια της εφηβίας του μυαλού μας. Απ΄αυτό το αίσθημα νιώθω ότι δικαιώθηκε η επιθυμία μου της ποιητικής οδύνης του υπάρχω. Αλλά καλύτερα είναι να με βγάλεις από την παγίδα της προσωπικής μου δράσης, αν η γενιά του ΄80, αν η ποιητική μου συλλογή ΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ, αν το Μουσείο Βάσως Κατράκη, αν οι 4000 σελίδες παραγωγής του θεωρητικού συγγραφικού κριτικού στοχασμού μου και αν οι 15 σημαντικές ομαδικές εικαστικές εκθέσεις φορείς των ριζοσπαστικών και πρωτοποριακών ιδεών μου,πολλά προσέφεραν. Βαρετά ανδραγαθήματα. Να πούμε πού πάει ο κόσμος σήμερα συμφωνήσαμε./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>   Και θα κλείσω με μια συνοπτική παρατήρηση, σύμμαχος με τον αναγνώστη γνώμης, που κι αυτός παρακολουθεί τα μύχια βήματα της ιστορίας, το τι είπε αρχικά ο Ομηρος, ο Ησίοδος, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος, ο Αριστοφάνης, ο Διογένης, ο Σωκράτης, ο Δημόκριτος, ο Θουκυδίδης, ο Σόλων, ο Προμηθέας της μυθολογίας, ο Οιδίπους, η Αντιγόνη, ο Αριστοτέλης και νεώτερα ο Ντάντε, ο Σαίξπηρ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπαλζάκ, ο Αϊνστάιν, ο Χέγκελ, ο Πικάσσο κι ο Γιόζεφ Μπόις./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Ευχαριστιέμαι ν΄ακούω ακραιφνείς καύσεις του μυαλού του ναι και του όχι ως το ασυνόριαστο του τίποτα, που προστατεύει τελικά όλα τα υπαρκτά και τα φθαρτά. Αλλά άφησες 2 θέματα ασχολίαστα. Ότι ήσουν απ΄τους λίγους που κινήθηκες ουσιαστικά στην εικαστική λαϊκή δημιουργία ως μεταβυζαντινός λαϊκός πολιτισμός, μαζί του και η νέο-ομηρική δημοτική ποίηση. Και η δεύτερη διευκρίνιση, που θα ήθελα να κάνεις είναι ν΄αναφερθείς στα 3 ευρωπαϊκά εικαστικά κέντρα της μοντέρνας τέχνης, το Παρίσι με τονκυβισμό και τον σουρεαλισμό, το Βερολίνο με τον εξπρεσιονισμό, τη Στουτγκάρδη με τη Σχολή του Μπαουχάουζ, που θεοποίησε το αντικείμενο τέχνης, τη Μόσχα και την Πετρούπολη, πόλεις που γέννησαν το ρωσικό κονστρουκτιβισμό και τον σουπρεματισμό κι ασμένουσα η Ιταλία με το φουτουρισμό, παραδίδοντας τη σκυτάλη τους στη νέα πρωτοπορεία της εννοιολογικής τέχνης, της οποίας την πρωτοβουλία πήρε η Αμερική, αφού πήρε πρώτα την πρωτοβουλία στην ηλεκτρονική τεχνολογική επανάσταση./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Κ.Σ.   Με κάλυψες πλήρως. Όλα αυτά που είπες είναι μια συνολική απάντηση. Και μένει μόνο να πω  πως έτσι έλυσε η Αμερική το μακροχρόνιο εθνικό άγχος της. Αλλά όλα έρχονται και παρέρχονται και ηττώνται κάθε φορά οι πλανητάρχες όποιας αυτοκρατορίας./div>div>	-span classApple-tab-span stylewhite-space:pre> /span>Χ.Θ.   Ναι ισχύει το ιστορικό διάγραμμα της εξέλιξης, τροφός του ανοιχτού διαλόγου εσαεί και να μείνουμε σ΄αυτό./div>div>	              /div>p> /p>p> /p>p> /p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p> /p>p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height960 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000022-870b289000/421077_270328033093896_1466572961_n.jpg width565>/p>p>Β. Δημητρέας. Επιμέλεια έκθεσης: Χρήστος Θεοφίλης./p>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		h1 styletext-align: left;>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>/h1>p>img alt height462 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000023-f3153f40d1/541832_383406755082207_93388930_n.jpg width700>/p>div>	fizz gallery,Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών. Επιμελητής Χρήστος Θεοφίλης/div>div>	“ Τhe aesthetic activation of cheapness materials”Curated by Christos Theofilis/div>div>	December 2, 2008 - January  3, 2009   Group Exhibition > Dimosthenis Agrafiotis, Nikos Alexiou, Aggelos Antonopoulos, Michalis Arfaras, Yiorgos Gyparakis,  Manolis Zacharioudakis, Charis kontosphyris, Aggelos Skourtis, Panos Charalambous, Manolis Charos /div>div>	ομαδική έκθεση/div>div>	 /div>div>	Τhe aesthetic activation of cheapness materials /div>div>	 /div>div>	Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών  /div>div>	 /div>div>	Dimosthenis Agrafiotis | Nikos Alexiou | Aggelos Antonopoulos | Michalis Arfaras | Yiorgos Gyparakis | Manolis   Zacharioudakis | Charis Kontosphyris | Aggelos Skourtis | Panos Charalambous | Manolis Charos /div>div>	 /div>div>	   2 Δεκεμβρίου 2008 – 3 Ιανουαρίου 2009/div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Η fizz gallery, εγκαινιάζει την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου την ομαδική έκθεση με τίτλο      «Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών». /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Δέκα καλλιτέχνες, οι Δ. Αγραφιώτης, Ν. Αλεξίου, Α. Αντωνόπουλος, Μ. Αρφαράς, Γ. Γυπαράκης, Μ. Ζαχαριουδάκης, Χ. Κοντοσφύρης, Α. Σκούρτης, Π. Χαραλάμπους  και Μ. Χάρος καταπιάνονται με απλά υλικά που, παρά τον ευτελή χαρακτήρα τους, μετατρέπονται σε φορείς ποιητικής έκφρασης και ανοίγουν/προκαλούν μία εικαστική συνομιλία με ποικίλες σημειολογικές προεκτάσεις.    /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Ο Χρήστος Θεοφίλης*, επιμελητής της έκθεσης, γράφει: «Η εικαστική συνάντηση των δέκα καλλιτεχνών και του γράφοντος απεύχεται τη μία και μοναδική εννοιολογική ταυτότητα. Η έκθεση προτρέπει στο διάλογο ταυτοτήτων.  /div>div>	 /div>div>	Η συνάντηση δεν απαντά στο ερώτημα τι είναι τέχνη. Η τέχνη των δέκα είναι πριν από τη διαδικασία, είναι πριν από την ίδια την τέχνη και τα δεσμά της. Το αθέατο μετασχηματίζεται σε ορατό μόνο στην ιερή σιωπή των εργαστηρίων./div>div>	 /div>div>	Τα δομικά υλικά της έκθεσης είναι η αποδόμηση της ύλης και η αναχαρτογράφησή της. Το απόθεμα μνήμης. Η σοφία της καρδιάς απέναντι σε κάθε ολοκληρωτισμό-κέλυφος και ποτέ έως το έρεβος του εγώ.  Έργα με ευτελή υλικά στην ποιητική της χειρονομίας και του ενστίκτου»./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>           /div>		                                    div classwidget widgetArticles clearfix>                                  div classwidgetTitle>                    h2>Art-act Galeria/h2>   	                           /div>                               		   div classwidgetContent clearfix>                                             div classwrapperListing clearfix>		                                                   div classbox boxArticles clearfix>                                             div classboxTitle>                          h3>a href/news/https-www-facebook-com-christos-theofilis-art/>ONLINE NEWSPAPER Art Magazine /a>/h3>                      /div>                                            div classboxContent>                                                       div classwrapperDate>                              2014-06-17 13:07                          /div>                                                                              div classwrapperText>                              https://www.facebook.com/christos.theofilis.artwww.facebook.com/christos.theofilis.art                           /div>                      /div>                 /div>                                               		                                /div>                                                                                                                                            /div>                          /div>     		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>img alt height333 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000035-1dbf91ebb0/10176237_720277064669798_6297449057762838631_n.jpg width370>/p>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ /div>div>	ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ/div>div>	 /div>div>	Ο Δημήτρης Μυταράς γράφει αποκλειστικά για την παγκόσμια οικονομική συνομωσία./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ….Όταν όλα καταρρέουν και δεν υπάρχει η ελπίδα των ιδεολογιών παρά μόνον της ανυπακοής, αφουγκράσου  τον λόγο  των εραστών-δημιουργών…  αυτοί ξέρουν τρόπους ταξιδευτή και ποτέ ως άλλος Ιωνάς να γλύφουν στωικά τα σπλάχνα του κήτους./div>div>	Και αν από λάθος  βρεθείς εκεί, μην αποζητήσεις να με ταξιδεύσεις στην ασφάλειά σου φτιάχνοντας κουζίνα υπνοδωμάτιο και ξενώνα… δεν θα αποδεχθώ αυτή σου την φιλοξενία… φύγε μόνος γιατί κανένα παράθυρο στην κοιλιά του κήτους δεν μου εξασφαλίζεις παρά μόνο ελπίδα από τον Θεό σου./div>div>	...Άν νομίζεις πως τις στιγμές αυτές, εσώκλειστοι, εκεί, θα πούμε τα ουσιαστικά… και στα κενά των εκπνοών ζυμώνονται οι ιδέες,  εγώ προτιμώ τα  αιμορραγικά  στα λόγια των ζωγράφων…. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Δημήτρης Μυταράς. Ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών  ο σημερινός περιπατητής μας, με λόγο πολιτικό … /div>div>	 /div>div>	 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ Αγαπητοί φίλοι θα μου επιτρέψετε να εκφράσω μερικές σκέψεις μου χωρίς φόβο και πάθος για πράγματα που μας ταλαιπωρούν και δηλητηριάζουν τη ζωή μας. Πρόκειται για παγκόσμιο θέατρο που έχει στηθεί μπροστά μας και το οποίο μας οδηγεί προς διάφορες κατευθύνσεις. /div>div>	 /div>div>	Το τελευταίο παράλογο που ακούσαμε αφορά τη χρεοκοπία και στάση πληρωμών στην Αμερική. Η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου πρόκειται να υποβαθμιστεί περισσότερο και από την οικονομία της Ελλάδας!/div>div>	 /div>div>	    Φίλοι μου μην ανησυχείτε, πριν από τους Αμερικάνους θα πεθάνουμε όλοι μας από την πείνα και μετά θα πτωχεύσει η Αμερική. Οι αξιολογήσεις των οίκων Μούντις και άλλοι κατευθύνονται από Αμερικάνικα συμφέροντα κάτω από πολιτικές σκοπιμότητες. /div>div>	 /div>div>	Μη ξεχνάτε ότι ο Ομπάμα σύντομα θα κριθεί για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι έδωσε μεγάλες παροχές στους φτωχούς Αμερικάνους και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους./div>div>	 /div>div>	Αυτό επιβάρυνε δυσανάλογα τον κρατικό προϋπολογισμό, με αντίκρισμα, μεγάλο αριθμό ψήφων. Θεωρήθηκε οικονομική αποτυχία της Αμερικής και το αντίπαλο δέος, δηλαδή οι ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου, αποφάσισαν να ωφεληθούν από τη κατάσταση./div>div>	 /div>div>	Η χρεοκοπία της Αμερικής μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Η χώρα με τη πιο ισχυρή οικονομία στον κόσμο, που ελέγχει όλα τα πετρέλαια του πλανήτη, που τροφοδοτεί με όπλα όλους εκείνους που συντηρούν πολέμους, η που τους δημιουργεί η ίδια./div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Η Αμερική δεν είναι μια χώρα που δεν θα έχει να πληρώσει τους μισθούς των υπαλλήλων της, επαναλαμβάνω λοιπόν πως πρόκειται για ένα πολιτικό παιχνίδι του οποίου οι κινήσεις κηδεμονεύονται από Νομπελίστες εξειδικευμένους στη κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Ο λαός πείθεται και διαμορφώνει το φρόνημα του κατά τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου κόμματος. Σημειώνω, πως κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.  /div>div>	 /div>div>	Και η Γερμανία π.χ, σύμμαχος στον άξονα με Αγγλία, Αμερική κατευθύνει τις τύχες της ευρωπαϊκής ένωσης, ισορροπώντας τις αντιδράσεις των Γερμανών διαμαρτυρομένων ψηφοφόρων που δεν επιθυμούν να πληρώνουν τα σπασμένα της Ευρωπαϊκής ένωσης. /div>div>	Από την άλλη μεριά η Κα Μέρκελ, άξια πολιτικός, επιθυμεί να κρατάει την Ευρώπη κάτω από την οικονομική κυριαρχία της και όχι μόνο. Οι Έλληνες μαθητευόμενοι μάγοι, ακολουθούν τις ίδιες τακτικές. Τα χρήματα αποτελούν το δόλωμα, πότε έχουμε και πότε δεν έχουμε χρήματα. Είναι ένα παιχνίδι που εναλλάξ παίζουν τα κόμματα στην Ελλάδα πότε σαν κυβέρνηση και πότε σαν αντιπολίτευση. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Η μετάθεση ευθυνών είναι πρώτο θέμα στα κανάλια και η ανάπτυξη στα σκουπίδια./div>div>	 /div>div>	Η ιστορία γράφεται κάτω απ το τραπέζι και όλοι εμείς σαν παχύρρευστη μάζα απορροφούμε ότι μας σερβίρουν κάποιοι που λατρεύουν το χρήμα και την εξουσία. Πώς πρέπει να αντιδράσουμε σ όλα αυτά; Πρέπει να σκεφτούμε το συμφέρον μας, διότι όπως λέει στην Αντιγόνη μωραίνει ο Ζευς ον βούλεται απωλέσαι και σε απλά Ελληνικά αποβλακώνει ο Θεός εκείνο που θέλει να καταστρέψει. /div>div>	Και μια πολύτιμη συμβουλή μην πάτε ποτέ κόντρα στην Αμερική διότι θα βρείτε τον μπελά σας./div>div>	 /div>div>	ΔΗΜ. ΜΥΤΑΡΑΣ/div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>/p>p>img alt height343 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000036-3486335810/999348_695139943836730_1342374669_n.jpg width575>/p>div>	ΕPsilon Art Gallery/div>div>	 Παναγίας Γιάτρισσας 12, Λουτράκι/div>div>	Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών/div>div>	            Γράφει Ο κριτικός τέχνης Χρήστος Ν. Θεοφίλης, επιμελητής της έκθεσης/div>div>	 /div>div>	 Πρώτη έκθεση – ενότητα το 1988 με τον Δημήτρη Περδικίδη στην αίθουσα «Το Τρίτο Μάτι» του Νίκου Διομήδη Πετσάλη. Η δεύτερη το 2008 στη FIZZ της Γιάννας Γραμματοπούλου με την συμμετοχή Δέκα καλλιτεχνών, Δ. Αγραφιώτη, Ν. Αλεξίου, Α. Αντωνόπουλου, Μ. Αρφαρά, Γ. Γυπαράκη, Μ. Ζαχαριουδάκη, Χ. Κοντοσφύρη, Α. Σκούρτη, Π. Χαραλάμπους, Μ. Χάρου και από τις 8 ως τις 29 Ιουνίου στην Epsilon Art Gallery της Εύης Παντελέων στο Λουτράκι./div>div>	 Η εικαστική συνάντηση των τεσσάρων καλλιτεχνών ΣΤΑΘΗ ΑΝΔΡΟΥΤΣΑΚΗ, ΜΑΡΙΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗ, ΛΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΛΙΑ ΧΑΡΙΣΗ και του γράφοντος απεύχεται τη μία και μοναδική εννοιολογική ταυτότητα. Η έκθεση προτρέπει στο διάλογο ταυτοτήτων./div>div>	Η συνάντηση δεν απαντά στο ερώτημα τι είναι τέχνη. Η τέχνη των τεσσάρων είναι πριν από τη διαδικασία, είναι πριν από την ίδια την τέχνη και τα δεσμά της. Το αθέατο μετασχηματίζεται σε ορατό μόνο στην ιερή σιωπή των εργαστηρίων./div>div>	Τα δομικά υλικά της έκθεσης είναι η αποδόμηση της ύλης και η αναχαρτογράφησή της. Το απόθεμα μνήμης. Η σοφία της καρδιάς απέναντι σε κάθε ολοκληρωτισμό-κέλυφος και ποτέ έως το έρεβος του εγώ. Έργα με ευτελή υλικά στην ποιητική της χειρονομίας και του ενστίκτου./div>div>	   Υ.γ. προηγήθη όλων η έκθεση που επιμελήθηκα το 1984 στην αίθουσα τέχνης ΑΝΤΗΝΩΡ  του Λουκά Λουκακι με τον τίτλο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ και με την συμμετοχή του Αλέξη Ακριθακη.   /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>/p>p>img alt height393 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000037-892998a237/10170843_645677208843018_2470287742994062862_n.jpg width269>/p>div>	Ο ακαδημαϊκός και ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης γράφει για τον Ασαντούρ Μπαχαριάν ./div>div>	 /div>div>	Η ΩΡΑ της ελεύθερης έκφρασης /div>div>	 /div>div>	Πριν κάτι χρόνια, μόλις είχε ιδρύσει ο Φραντζής Φραντσεσκάκης τον «Ζυγό», την αίθουσα εκθέσεων στο υπόγειο της οδού Βουκουρεστίου. Αυτός ο πρώτος-πρώτος Ζυγός δικαιούται τον χαρακτηρισμό “galerie” γιατί την διέκρινε σοβαρότητα λειτουργίας και ενθουσιασμός –άγνωστη η εμπορική αντίληψη- που εκτός από τους γνωστούς και καθιερωμένους τότε καλλιτέχνες, σκόπευε στην προβολή και στην προώθηση νεότερων ή νέων, οργανώνοντας «σαλόνι» των άβγαλτων καλλιτεχνών η πραγματοποίηση του οποίου είχε μεγάλη επιτυχία γιατί σε αυτό αντιπροσωπεύονταν ποικίλες και αντικρουόμενες απόψεις των βλαστών της τέχνης, αρκετοί από τους οποίους φτάσανε να είναι αστέρια. Κάπου εκεί μέσα στα άλλα άξια προσοχής έργα, ένα μικρό ξεχώριζε¬¬`  μια φιγούρα ξαπλωμένου άνδρα σε ένα ράντζο εκστρατείας, φυσιογνωμία λίγο αξύριστη και το ωχροπορτοκαλί ξύλο χιαστί του ράντζου. /div>div>	Ακολούθησε μια Πανελλήνιος.  Κάπου στην «Σπιναλόγκα» * σπινθήριζε ένα μικρό έργο`  μια γωνιά εσωτερικού, πάνω σε ραφάκι ένα κεραμικό αγγείο σκεπασμένο με μια ροζ πετσέτα, έργο που έλαμπε σαν Chardin,  του ζωγράφου Θεόδωρου Μπαχαρία` άγνωστη φυσιογνωμία.  Κάποτε ο αθέατος Μπαχαρίας παρουσιάστηκε στον Ζυγό και ο Φρ. Φραντσεσκάκης έκανε την γνωριμία μας αλλά με κάποια παραλλαγή ονόματος, ήταν ο Θόδωρος Μπαχαριάν. Γίναμε φίλοι` συχνά παρέα οι Φραντζήδες (εννοώ και η Νίτσα), ο Θόδωρος και εμείς. Ένα βράδυ μας προσκάλεσε στο σπίτι του- οικογενειακώς έμενε στο Δουργούτι- για να ιδούμε περισσότερα έργα του. Οι καλοκάγαθοι ευγενικοί γονείς του είχαν περιμαζευτεί- νήπια όντας- από αμερικάνες προτεστάντησες καλόγριες, ορφανά που είχαν γλυτώσει από την σφαγή των Αρμενίων (και γ αυτό ήταν προτεστάντες). Κάποια στιγμή, η αδελφή του Χράν, τον φώναξε Ασαντούρ. Πώς γίνεται και είχε δύο ονόματα! Το μυστήριο ελύθη: Ο Ασαντούρ ήταν καταδικασμένος σε ισόβια ποινικώς και πολιτικώς. Μία από τις δραστηριότητές  του ήταν και το πανώ που είχε ζωγραφίσει τον Γεώργιο Β` να εικονίζεται ως νεκροκεφαλή και που κατά το ακατόρθωτο, είχε καταφέρει να το περάσει από την φυλακή για μια διαδήλωση. Ο Φραντζής γνώριζε την αληθινή του ταυτότητα και χρησιμοποίησε άλλο όνομα για να μην επιβαρύνει την κατάστασή του. Αργότερα με τα μέτρα επιεικίας και το φιλελεύθερο πνεύμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τις προσπάθειες του Φραντζή, άνοιξαν οι πόρτες της φυλακής για τον Ασαντούρ. Η ελευθερία του δεν ήταν ένα προσωπικό του αγαθό και προς όφελος της ζωγραφικής μόνο αλλά προς όφελος της πνευματικής παρουσίας και του πολιτισμού της χώρας μας. /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	Κανείς δεν ξεχνά ποια πνευματική διάσταση είχαν εκείνα που προσέφερε πάνω από μια εικοσαετία, ιδιαίτερα στα χαλεπά χρόνια της δικτατορίας όπου στον μικρό παράδεισο της Ώρας εύρισκαν καταφύγιο ελεύθερης ανάσας, όσοι δεν είχαν σκύψει το κεφάλι. Με τις πολύπλευρες εκδηλώσεις έμενε άσβηστο το καντηλάκι. Θέατρο, πεζογραφία, ποίηση, μουσική, επιστήμες` ήταν η φυτειά  νέων δημιουργών, σημερινές οντότητες. Η χούντα δεν τόλμησε να τον θίξει. /div>div>	 /div>div>	Ο Ασαντούρ με την αρμενική του ιδιοσυγκρασία -κι ας είχε γεννηθεί στον τόπο μας- και το δαιμόνιο της ράτσας του είχε αφάνταστη ζωτικότητα και δραστηριότητα. Θα μπορούσε να προσφέρει και άλλα ακόμα αν δεν μας εγκατέλειπε έτσι νωρίς. Πλήρωσε τις κακουχίες της στέρησης ελευθερίας. Είχε ζυμωθεί από παιδί εργαζόμενος στα λιθογραφία` ήξερε πολλά και εκείνος με δίδαξε την τεχνική της λιθογραφίας. Ήταν ευρηματικός σε ιδέες και δαιμόνιος. Το είχε το γένος του. Του έλεγα ότι είναι ένας Γκουλμπεκιάν δίχως το γαρύφαλλο στο πέτο και σίγουρα δίχως το 5%. /div>div>	 /div>div>	Έζησε πάνω από πέντε δεκαετίες δίχως υπηκοότητα, την απέκτησε χάρις στον Κωνσταντίνο Τσάτσο. /div>div>	 /div>div>	*Στις Πανελλήνιες, οι μεγάλες τετράγωνες αίθουσες ήταν για τους καθηγητές και τους διάσημους, οι παραλληλόγραμμες για τους γνωστούς και η ημικυκλική για τον σωρό, τους «λεπρούς», εξ ού  Σπιναλόγκα.    /div>div>	 /div>div>	 /div>div>	    /div>div>	ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ /div>div>	Ο αρμενικής καταγωγής ΑΣΑΝΤΟΥΡ ΜΠΑΧΑΡΙΑΝ γεννήθηκε το 1924 και πέθανε το 1990. Μεγάλωσε σε μια προσφυγική συνοικία της μεσοπολεμικής Αθήνας. Η Κατοχή τον βρήκε σπουδαστή στη Σχολή Καλών Τεχνών. Είκοσι ετών στερείται την ελευθερία του και τριάντα έξι την ξαναβρίσκει. Τα δεκαπέντε χρόνια που μεσολάβησαν μέσα στο ζοφερό σκηνικό των φυλακών και της εξορίας επιμένει να ζωγραφίζει. Το 1962 ο Μπαχαριάν ανοίγει διαφημιστικό γραφείο, με την επωνυμία «Ώρα», όπου σχεδίαζε έντυπα και συσκευασίες, ενώ παράλληλα δίδασκε γραφιστική στη Σχολή Βακαλό. Η ισορροπία της νέας του κατάστασης ανατρέπεται από τη πολιτική συγκυρία του 1967. Το 1969 Η ΩΡΑ  μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο. /div>div>	 /div>div>	ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΤΣΗΣ (1925) /div>div>	 Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα.  Τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής πήρε από τον Klaus Friesländer.  Ακολούθως σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. στην Αθήνα, στο προπαρασκευαστικό μεν τμήμα (1943-1944) με δασκάλους τους Δημήτρη Μπισκίνη και Παύλο Μαθιόπουλο, και στο εργαστήριο ζωγραφικής (1944-1949) με τον Κώστα Παρθένη.  Με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. συνέχισε τις σπουδές του στην École des Beaux Arts στο Παρίσι, κοντά στον Eduard Goerg (1953-1956), ενώ με άλλη της ιταλικής κυβέρνησης μελέτησε στη Ραβέννα τη ζωγραφική της Αναγέννησης (1960).  Την πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποίησε στην Αθήνα το 1948.  Οργάνωσε και μετέσχε σε σειρά άλλων ατομικών και ομαδικών εκθέσεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.  Παράλληλα έχει εικονογραφήσει εικαστικές εκδόσεις και τοιχογραφίες σε ναούς και δημόσιους χώρους.  Το 1962 του απενεμήθη το “Βραβείο Κριτικών – ‘Επαθλο Κεράνη”.  Υπήρξε μέλος της “Ομάδας Αρμός Α’” και “Αρμός Β’” (1949), καθώς και ιδρυτικό μέλος και δάσκαλος του Ελεύθερου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (αργότερα Σχολής Βακαλό) 1958-1976.  Διετέλεσε επιμελητής στην έδρα ελεύθερου σχεδίου της αρχιτεκτονικής σχολής του Ε.Μ.Π. (1951), ενώ δίδαξε ελεύθερο σχέδιο και στη Σχολή Σχεδιαστών του Α.Τ.Ο. (1958-1962).  Καθηγητής ζωγραφικής στην Α.Σ.Κ.Τ. (1976-1991), διετέλεσε επίσης Πρύτανης της Σχολής το 1989.  Το 1993 εξελέγη Ακαδημαϊκός.   /div>div>	 /div>           /div>		        div classwidget widgetWysiwyg clearfix>     		p>img alt height403 srchttps://1bbbee33f5.cbaul-cdnwnd.com/51733aa732c20d790f2d2801a6e641a1/200000032-19a631a9fb/417314_10150931418786729_1769228986_n.jpg width957>/p>div>	 /div>           /div>		            /div>            !-- div classcolumn100 -->        /div>        !-- div idmainContent -->    /div>    !-- div idmain -->    !-- div idfooterCover -->    div idfooterCover>        !-- div idfooterMain -->        div idfooterMain>            !-- div idfooterMainContent -->            div idfooterMainContent classfooterColumns clearfix>                div classcolumn33 footerColumn1>                    			                                                        /div>                div classcolumn33 footerColumn2>                                div classwidget widgetTags clearfix>                             div classwidgetTitle>                      h2>Ετικέτες/h2>		                 /div>	                                  div classwidgetContent clearfix>                      p classmsgNotFound>Η λίστα ετικετών είναι κενή./p>                 /div>            /div>  		                                    /div>                div classcolumn33 footerColumn3>                                                        /div>            /div>            !-- div idfooterMainContent -->        /div>        !-- div idfooterMain -->        !-- div idfooterText -->        div idfooterText classclearfix>            !-- div idfooterTextContent -->            div idfooterTextContent classclearfix>                div classcolumn50>                    !-- div idcopyright -->                    div idcopyright>                        span idrbcFooterText classrbcNoStyleSpan>© 2014 Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα/span>                    /div>                    !-- div idcopyright -->                    !-- div idsignature -->                    div idsignature>                        span classrbcSignatureText>a relnofollow hrefhttps://www.webnode.gr?utm_sourcetext&utm_mediumfooter&utm_campaignfree1>Φτιάξε δωρεάν ιστοσελίδα/a>a idj8c7b6b1 relnofollow hrefhttps://www.webnode.gr?utm_sourcebutton&utm_mediumfooter&utm_campaignfree1>span idggh6nfl9b51hb>Webnode/span>/a>/span>                    /div>                    !-- div idsignature -->                /div>                div classcolumn50>                    !-- div idsystemNav -->                    ul classsystemNav>                        li classhomepage>a hrefhome/ titleΜεταβείτε στην αρχική σελίδα>Αρχική σελίδα/a>/li>                        li classsitemap>a href/sitemap/ titleΜεταβείτε στο χάρτη ιστοσελίδας>Χάρτης ιστοσελίδας/a>/li>                        li classrss>a href/rss/ titleRSS Feeds>RSS/a>/li>                        li classprint>a href# onclickwindow.print(); return false; titleΕκτύπωση σελίδας>Εκτύπωση/a>/li>                    /ul>                    !-- div idsystemNav -->                    !-- div idlang -->                    div idlang>                        div idlanguageSelect>/div>			                    /div>                    !-- div idlang -->                /div>            /div>            !-- div idfooterTextContent -->        /div>        !-- div idfooterText -->    /div>    !-- div idfooterCover -->/div>!-- div idwrapper -->script srchttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/_system/skins/v6/50001106/js/libs/jquery-1.7.1.min.js>/script>script typetext/javascript>    /* !CDATA */    jQuery.noConflict();    var wnTplSettings  {};    wnTplSettings.photogallerySlideshowStop   Παύση;    wnTplSettings.photogallerySlideshowStart  Επίδειξη διαφανειών;    /* > *//script>script srchttps://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/_system/skins/v6/50001106/js/script.js>/script>div idrbcFooterHtml>/div>div styledisplay: none; idc5gc0e15hlb>span idej2d0c1jv3b1> /span>/div>div idcbcc5lix8 styledisplay: none;>a hrefhttps://www.webnode.gr?utm_sourcewindow&utm_mediumfooter&utm_campaignfree1 relnofollow>div ida0568fm2875e5b>!-- / -->/div>div idfb2ee1a6g8>div>strong idgj6q9ndgv55vm>H Ιστοσελίδα υλοποιήθηκε από Webnode/strong>br />span idgt6gk71go>Ξεκινήστε δωρεάν τη δική σας ιστοσελίδα!/span>/div>span idd1f1cf3038g>span idd42sq2rq7h9>!-- / -->/span>span idim0h4jgoo9q>Ξεκινήστε εδώ/span>/span>/div>/a>/div>script typetext/javascript>/* !CDATA */var fbi7olhc7  {sig: $(c5gc0e15hlb),prefix: $(ej2d0c1jv3b1),btn : $(j8c7b6b1),win : $(cbcc5lix8),winLeft : $(a0568fm2875e5b),winLeftT : $(fc8k4l560l98e2),winLeftB : $(i56bd0da1dc5650),winRght : $(fb2ee1a6g8),winRghtT : $(jpgp1jo3obqb),winRghtB : $(j4439dn2c5pc),tryBtn : $(d1f1cf3038g),tryLeft : $(d42sq2rq7h9),tryRght : $(im0h4jgoo9q),text : $(gt6gk71go),title : $(gj6q9ndgv55vm)};fbi7olhc7.sig.appendChild(fbi7olhc7.btn);var dobfi4gf7817e0,g92ll333bb0,a246a8hi1f32050,hcbsir463f,vjlsp06$$(.rbcSignatureText)0,a69d101433ac4b0afalse,f4k81164lj9;function a3pi1811ki(){if (!a69d101433ac4b0a && pageTrackerAllTrackEvent){pageTrackerAllTrackEvent(Signature,Window show - web,fbi7olhc7.sig.getElementsByTagName(a)0.innerHTML);a69d101433ac4b0atrue;}fbi7olhc7.win.show();a246a8hi1f3205fbi7olhc7.tryLeft.offsetWidth+fbi7olhc7.tryRght.offsetWidth+1;fbi7olhc7.tryBtn.style.widthparseInt(a246a8hi1f3205)+px;fbi7olhc7.text.parentNode.style.width  ;fbi7olhc7.winRght.style.widthparseInt(20+a246a8hi1f3205+Math.max(fbi7olhc7.text.offsetWidth,fbi7olhc7.title.offsetWidth))+px;fbi7olhc7.win.style.widthparseInt(fbi7olhc7.winLeft.offsetWidth+fbi7olhc7.winRght.offsetWidth)+px;var wlfbi7olhc7.sig.offsetLeft+fbi7olhc7.btn.offsetLeft+fbi7olhc7.btn.offsetWidth-fbi7olhc7.win.offsetWidth+12;if (wl10){wl10;}fbi7olhc7.win.style.leftparseInt(wl)+px;fbi7olhc7.win.style.topparseInt(g92ll333bb-fbi7olhc7.win.offsetHeight)+px;clearTimeout(hcbsir463f);}function jcjasag18ch3ec(){hcbsir463fsetTimeout(fbi7olhc7.win.hide(),1000);}function a4fshkg152(){var ph  RubicusFrontendIns.photoDetailHandler.lightboxFixed?document.getElementsByTagName(body)0.offsetHeight/2:RubicusFrontendIns.getPageSize().pageHeight;fbi7olhc7.sig.show();dobfi4gf7817e0;g92ll333bb0;if (vjlsp06&&vjlsp06.offsetParent){var objvjlsp06;do{dobfi4gf7817e+obj.offsetLeft;g92ll333bb+obj.offsetTop;} while (obj  obj.offsetParent);}if ($(rbcFooterText)){fbi7olhc7.sig.style.color  $(rbcFooterText).getStyle(color);fbi7olhc7.sig.getElementsByTagName(a)0.style.color  $(rbcFooterText).getStyle(color);}fbi7olhc7.sig.style.widthparseInt(fbi7olhc7.prefix.offsetWidth+fbi7olhc7.btn.offsetWidth)+px;if (dobfi4gf7817e0||dobfi4gf7817e>document.body.offsetWidth){dobfi4gf7817e(document.body.offsetWidth-fbi7olhc7.sig.offsetWidth)/2;}if (dobfi4gf7817e>(document.body.offsetWidth*0.55)){fbi7olhc7.sig.style.leftparseInt(dobfi4gf7817e+(vjlsp06?vjlsp06.offsetWidth:0)-fbi7olhc7.sig.offsetWidth)+px;}else{fbi7olhc7.sig.style.leftparseInt(dobfi4gf7817e)+px;}if (g92ll333bb0 || RubicusFrontendIns.photoDetailHandler.lightboxFixed){g92ll333bbph-5-fbi7olhc7.sig.offsetHeight;}fbi7olhc7.sig.style.topparseInt(g92ll333bb-5)+px;}function am4gnlg159(){if (f4k81164lj9){clearTimeout(f4k81164lj9);}f4k81164lj9  setTimeout(a4fshkg152(), 10);}Event.observe(window,load,function(){if (fbi7olhc7.win&&fbi7olhc7.btn){if (vjlsp06){if (vjlsp06.getElementsByTagName(a).length > 0){fbi7olhc7.prefix.innerHTML  vjlsp06.innerHTML +  ;}else{fbi7olhc7.prefix.innerHTML  a hrefhttps://www.webnode.gr?utm_sourcetext&utm_mediumfooter&utm_contentel-web-0&utm_campaignsignature relnofollow>+vjlsp06.innerHTML + /a> ;}vjlsp06.style.visibilityhidden;}else{if (pageTrackerAllTrackEvent){pageTrackerAllTrackEvent(Signature,Missing rbcSignatureText,art-act-galeria.webnode.gr);}}a4fshkg152();setTimeout(a4fshkg152, 500);setTimeout(a4fshkg152, 1000);setTimeout(a4fshkg152, 5000);Event.observe(fbi7olhc7.btn,mouseover,a3pi1811ki);Event.observe(fbi7olhc7.win,mouseover,a3pi1811ki);Event.observe(fbi7olhc7.btn,mouseout,jcjasag18ch3ec);Event.observe(fbi7olhc7.win,mouseout,jcjasag18ch3ec);Event.observe(fbi7olhc7.win,click,function(){if (pageTrackerAllTrackEvent){pageTrackerAllTrackEvent(Signature,Window click - web,H Ιστοσελίδα υλοποιήθηκε από Webnode,0);}document/*g6n0v42sar*/.location.hrefhttps://www.webnode.gr?utm_sourcewindow&utm_mediumfooter&utm_contentel-web-0&utm_campaignsignature;});Event.observe(window, resize, am4gnlg159);Event.observe(document.body, resize, am4gnlg159);RubicusFrontendIns.addObserver({onResize: am4gnlg159});RubicusFrontendIns.addObserver({onContentChange: am4gnlg159});RubicusFrontendIns.addObserver({onLightboxUpdate: a4fshkg152});Event.observe(fbi7olhc7.btn, click, function(){if (pageTrackerAllTrackEvent){pageTrackerAllTrackEvent(Signature,Button click - web,fbi7olhc7.sig.getElementsByTagName(a)0.innerHTML);}});Event.observe(fbi7olhc7.tryBtn, click, function(){if (pageTrackerAllTrackEvent){pageTrackerAllTrackEvent(Signature,Try Button click - web,H Ιστοσελίδα υλοποιήθηκε από Webnode,0);}});}});RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonWebnode.png?ph1bbbee33f5);RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButton.png?ph1bbbee33f5);RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHover.png?ph1bbbee33f5);RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubble.png?ph1bbbee33f5);if (Prototype.Browser.IE){RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerBubbleIE6.png?ph1bbbee33f5);RubicusFrontendIns.addFileToPreload(https://d11bh4d8fhuq47.cloudfront.net/img/footer/footerButtonHoverIE6.png?ph1bbbee33f5);}RubicusFrontendIns.copyLink  https://www.webnode.gr;RS_CFGlabelscopyPasteBackLink  Δημιουργήστε τη δική σας ιστοσελίδα δωρεάν:;/* > *//script>script typetext/javascript>var keenTrackerCmsTrackEventfunction(id){if(typeof _jsTrackerundefined || !_jsTracker){return false;};try{var name_keenEventsid;var keenEvent{user:{u:_keenData.u,p:_keenData.p,lc:_keenData.lc,t:_keenData.t},action:{identifier:id,name:name,category:cms,platform:WND1,version:2.1.157},browser:{url:location.href,ua:navigator.userAgent,referer_url:document.referrer,resolution:screen.width+x+screen.height,ip:72.14.201.57}};_jsTracker.jsonpSubmit(PROD,keenEvent,function(err,res){});}catch(err){console.log(err)};};/script>/body>/html>

Port 443

HTTP/1.1 200 OKServer: openrestyDate: Sun, 29 Dec 2024 07:00:30 GMTContent-Type: text/html; charsetUTF-8Transfer-Encoding: chunkedConnection: keep-aliveKeep-Alive: timeout10Set-Cookie: PHPSESSID62le17id0cegpkp3v163rtmahv; path/; domainart-act-galeria.webnode.gr; secure; HttpOnlyExpires: Thu, 19 Nov 1981 08:52:00 GMTCache-Control: no-store, no-cache, must-revalidatePragma: no-cacheX-FRAME-OPTIONS: DENY

View on OTX | View on ThreatMiner

Data with thanks to AlienVault OTX, VirusTotal, Malwr and others. [Sitemap]

Domain > art-act-galeria.webnode.gr

Is this malicious?

DNS Resolutions

Port 80

Port 443